Aan al mijn wisselende partners door de jaren heen, merci!

Gisteren was mijn verjaardag aan de Medialaan in Vilvoorde. Had onze Joe-baas Robin er me deze week niet op gewezen, ik had het wellicht nooit door gehad. Maar wanneer je 20 jaar in het bedrijf aan de slag bent, krijg je een attentie. Bonnen. Om eens lekker te gaan eten. Ik hoop dat corona mee wil en dat ik ze nog in mijn verjaardagsjaar ga mogen gebruiken op restaurant. Hoop doet leven. Maar ik heb geduld.

20 jaar is natuurlijk best lang. Maar het is eigenlijk ook niks. Het is alsof het gisteren was, dat de succesvolle baas van Radio Donna, Bert Geenen, en mijn toenmalige ochtendcompagnon Erwin Deckers, beslisten om Radio Donna bij de VRT te verlaten en mij mee op sleeptouw namen om de eerste landelijke commerciële radio in Vlaanderen te gaan maken in Vilvoorde, bij “den VTM”.

We kregen de kans om helemaal uit het niets een nieuw station te creëren voor Vlaanderen. Al onze wilde ideeën en stoutmoedige pretenties over hoe goede radio het best kon gemaakt worden mochten we in de praktijk gaan bewijzen. Een goed jaartje later stond het er: Q-Music. Rare naam vonden velen. Een beroemde reclamemaker die mee aan de weg stond van het station had liever voor “Radio Wasabi” gekozen, maar het werd Q-Music. Dat klonk fris en hip vonden we, het leek een beetje op Amerikaanse radio’s qua naam, en het was ook makkelijk te zingen in jingles. Dat vond Dirk Lodewyckx die nu nog steeds onze grote baas is, en mee aan de wieg stond van ons stationnetje belangrijk. We hadden een studio, fijne collega’s die van Topradio, Radio Mango, Donna en Studio Brussel kwamen. En heel veel goesting om potten te breken in de ether.

En begin november 2001 mochten Erwin Deckers (met wie ik ook al een ochtendshow op Donna had gemaakt) en ik eindelijk van start gaan. De eerste ochtend was Clouseau meteen te gast. Erwin en ik waren op zowat alle vlakken elkaars tegenpolen, en de luisteraars konden dat wel waarderen. Zijn humor was scherper dan de mijne, hij stond ook anders in het leven dan ik, maar die tegenstellingen waren wellicht onze sterkte. En Erwin was vooral een onwaarschijnlijk radiobeest en een perfectionist. Dat was niet altijd makkelijk. Erwin kon op één nagel blijven kloppen. Nooit  vond hij onze ochtendshow goed genoeg, hij wou de lat altijd weer iets hoger leggen en mij voortdurend challengen. Een betere sparringpartner had ik nergens kunnen vinden. Ik heb massa’s geleerd van Erwin in die jaren. Voor mij is en blijft hij één van de beste radiomakers die de lage landen ooit hebben gekend. En het sloeg ook aan. Met vallen en opstaan werd onze ochtendshow groter en groter. Deckers en Ornelis was voor vele luisteraars jarenlang hun vaste ochtendritueel. Samen met onze zalige sidekick Maite Goossens waren het elke keer weer fijne ochtenden.

Maar Erwin was tot veel meer in staat dan alleen ochtendshows presenteren. Hij was een leider. Dus werd hij netmanager van Q-Music, en toen er later ook in Nederland een Q-Music werd opgestart en ook 4FM werd overgekocht was het niet langer mogelijk om alles te combineren. Na zeven jaar stopte Erwin in de ochtend en op 4 september 2008 kwam de immens populaire acteur en TV-maker Kürt Rogiers aan boord. Een gouden zet zo bleek, want Deckers vervangen door een andere radio-DJ leek ons toch risico’s in te houden. Door te verrassen door uit te pakken met een populaire vreemde eend in de bijt als Kürt bleef het publiek hangen.

Kürt is de sympathiekste collega die je kunt hebben. Zeer getalenteerd, hard werkend, en vol goesting om het radiovak te leren, smeet hij zich voor de volle 100 procent. Ook al was hij wereldberoemd en populair in Vlaanderen en Nederland, Kürt had geen sterrenallures. Integendeel. Het werd de  periode van de grote stunts. Wandelen van Oostende naar Hasselt voor het goede doel. Opgesloten zitten in een vliegende studio of een draaiend reuzerad, een maand lang elke dag een auto weggeven, radioshows maken vanuit Hollywood bij de oscars, we hebben het allemaal gedaan. Kürt was niet enkel een ambitieuze collega maar werd ook één van mijn beste vrienden. Tot op vandaag ben ik hem dankbaar voor al die prachtige radioverhalen die we samen hebben gemaakt en voor al die momenten van warme vriendschap die we zullen blijven beleven.

Na zes jaar Ornelis en Rogiers  met mijn huidige Joe-collega Elke Van Mello en later Wine Lauwers als fijne sidekicks, besliste de directie van de zender dat er wat verfrissing en verjonging moest komen, en dat het misschien een goed idee zou zijn om Kürt en mezelf uit elkaar te halen, elk een ander blok te geven, en nieuwe jonge talenten mee prominente plaatsen te laten innemen in het zenndschema. Kürt ging overdag presenteren, en ik kreeg er Maarten Vancoillie bij, en Dorothée Dauwe, twee aanstormende radiotalenten. Dat was even wennen, maar wel geen dom idee. Het was 2014, ik was 41, en als je wil vermijden dat de zender oud wordt samen met z’n publiek, dan is nieuw radiobloed een goed idee.

Maarten beschouw ik tot op vandaag als één van de beste radiotalenten van de jongere generatie. Hij is een freak, die exact weet hoe je een goede show in elkaar moet boxen, altijd een vat vol ideeën en passie voor het vak is, en zijn overenthousiasme wordt mooi gecounterd door z’n maatje Dorothée, die super grappig en ad rem is en de perfecte sparringpartner voor Maarten. Samen met die twee jonge veulens radio mogen maken was een spannende uitdaging. Als de mayonaise zou pakken dan zag mijn toekomst op Q-Music er goed uit, en zou ik nog jaren mogen doen wat ik het liefste deed: ochtendshows maken met getalenteerde collega’s.

Het draaide even anders uit. Na een jaar werd de stekker al uit het programma getrokken. Achteraf gezien veel te vroeg vind ik. We maakten met heel veel plezier ochtendradio, kwamen met leuke stunts tevoorschijn, en werkten heel hard aan onze show. En als de directie toen wat meer geduld zou hebben getoond hadden we ook zeker een groot en trouw publiek kunnen bereiken. Maar de druk is bij commerciële radio altijd groter dan bij de openbare omroep, er moet sneller gescoord worden, en die tijd was er simpelweg niet. Zonde, maar begrijpelijk, vanuit de bezorgdheden van een commercieel bedrijf. Op de koop toe was Q-Music een zender voor jonge mensen, en ik ging steeds verder de 40 over, en ik geef toe: ik ben ook altijd een oudere ziel geweest met veel liefde voor oudere muziek, en de nood aan meer vers en jong bloed werd steeds duidelijker. Ik had 15 jaar lang mooie radio mogen maken in de ochtend bij Q, maar nu was mijn tijd over. Zo gaat dat in het leven. Ik blijf Maarten en Dorothée toppers vinden. Dat ze vandaag weer een succesvolle ochtendshow maken bij Q-Music bewijst dat de directie gelijk had: ze zijn het strafste radioduo van hun generatie, en hele gepassioneerde radiobeesten.

En toen kwam er een jaartje van overdag presenteren (wat ik eigenlijk niet zo goed kan, alleen met muziek radio maken en zonder medepresentator is niet mijn sterkste kant) en een functie als adjunct-programmadirecteur (wat ik ook niet zo goed kan, ik heb er het geduld niet voor) kwam er eindelijk goed nieuws. Ik mocht weer een ochtendshow gaan maken. Deze keer op Joe, het broertje van Q. Joe focust zich op een iets ouder publiek, de mensen die me al volgen van bij Donna, meer dan twintig jaar geleden. Ik was als een kind zo blij dat ik weer mocht doen wat ik het liefste doe, mensen wakker maken in de vroege ochtend. En na drie duo’s te vormen met mannelijke radiomakers vonden we het tijd om eens een sterke vrouw naast me te zetten. En de rest is geschiedenis.

Anke Buckinx is gewoon de leukste radiovrouw die je aan m’n zijde kunt bedenken. Ze is super getalenteerd, heel spontaan, ad rem en grappig, en ze houdt geen blad voor de mond. What you see is what you get. Maar wat ze denkt is ook wat ze zegt. Wanneer ik na al die jaren ochtendradio nog altijd karig ben met privé-informatie, is zij een open boek. Je komt gewoon alles te weten over Anke. Haar fijne kantjes, maar ook haar twijfels, verstrooidheid, kleine onhebbelijkheden, ze is over alles bloedeerlijk. En ze is een harde werker. Ze bereidt onze ochtendshow minutieus voor, en met haar ontwapenende manier van zijn krijgt ze zoveel meer gezegd van de mensen die ze interviewt dan wie dan ook. Het contrast tussen ons twee is ook de sterkte van onze ochtendshow vandaag. En ik hoop dan ook oprecht dat we nog jarenlang door mogen gaan op Joe. Samen met onze nieuwslezer Grim Vermeiren en producer Sylvie Willems, twee rotsen in de branding, zijn we klaar voor nog heel veel heerlijke ochtenden.

20 jaar, veel wisselende partners. Maar op enkele kleine onderbrekingen na heb ik al die tijd heerlijke ochtendradio mogen maken aan Medialaan. Ik ben blij dat de directie van ons bedrijf me al zolang die kans geeft. Ik besef dat het een uniek voorrecht is en niet evident in een commerciële omgeving. Maar ik ben zo blij dat ik toen, begin november 2000 de overstap heb durven maken. Alle vier mijn medepresentatoren, maar ook alle schitterende teams achter de schermen, hebben er prachtige radiojaren van gemaakt.

Een grote dank aan die miljoenen luisteraars die in de loop van de twintig jaar een stukje van mijn ochtendshows hebben mee beleefd en dus mee gemaakt. Zonder jullie bestaan wij niet. Wij maken geen radio voor onszelf maar voor jullie. Soms hebben jullie gelachen. Soms gehuild. Soms waren jullie het met ons eens, soms helemaal niet. Jullie hebben je geregeld geërgerd aan ons. Ja, ik geef het toe, ik kan soms uitgesproken meningen hebben. Misschien vond je dat bepaalde van mijn standpunten niet OK waren of te tendentieus. Maar het was altijd wel heel gemeend, en vanuit mijn overtuiging. En soms sloeg ik de bal mis, of kostte het tijd om mijn mening te herzien. Ik hoop dat we er toch in geslaagd zijn, met Deckers en Ornelis, Ornelis en Rogiers, Ornelis en Vancoillie en nu Sven en Anke om je ochtend af en toe een beetje aangenamer te maken, je goed te informeren, en je fijn muziek voor te schotelen, van vroeger en nu. Merci voor jullie geduld, beste luisteraars.

Oh, ja, ik ben nu 47. Tegenwoordig mag je pas op je 67ste met pensioen. Ik maak je nu twintig jaar lang wakker van aan de Medialaan. Als mijn bazen dat zien zitten, en jullie bijven luisteren, dan ben ik halfweg. Ik heb goesting in de komende twintig jaar. Graag met Anke. Want je kunt af en toe eens wisselen van partner, maar op onze leeftijd hoef je niet elke vijf jaar meer van partner te wisselen, toch? Als het goed zit, zit het goed.