Ben ik een smeerlap als ik mijn gras groen wil houden?

Alle gras is ros nu. Punt uit. Het mijne zeker. Ik heb geen druppel water gesproeid. En de natuur heeft dit jaar niet geholpen. Integendeel, de uitzonderlijk droge zomer heeft ervoor gezorgd dat “the green green grass of home” niet meer bestaat, maar dat “het gras ook niet groener is aan de overkant.” Al het gras is ros. Het is niet anders. We zijn allemaal slachtoffer en beter lijkt het de komende jaren niet te worden, als je de klimaatexperts mag geloven.

En toch bestaan ze nog altijd, trotse maar toch soms stiekeme eigenaars van een grasgroen grasperk. Die mensen hebben natuurlijk wel voldoende gesproeid. En nog niet zo’n klein beetje. Met water uit de regenput, maar ook met leidingwater, het kan gewoon niet anders. Waarom doen ze dat eigenlijk? Gewoon omdat hun tuin hun heiligdom is, en omdat het in principe toch de normale reflex van een goede huisvader is om je huis en tuin te verzorgen en niet te laten verkommeren. Hun grasperken liggen vaak nog perfect. Ik benijd hen eerlijk gezegd wel een beetje.

Toch vinden vele mensen het vandaag onverantwoord om nog te sproeien. Je herkent volgens hen de asocialen en de onderkruipers aan hun verdacht groen gras . Wanneer het zo ontzettend droog is  als deze zomer moet er volgens hen worden ingegrepen. En ik begrijp hen. We willen niet met een structureel watertekort zitten. Drinkwater moet altijd voorradig zijn, dat spreekt voor zich. Landbouwers moeten kunnen sproeien, willen ze hun oogst niet vernietigd zien. Die mensen gaan voor in de pickorde: het is hun job en onze voedselvoorziening die in het gedrang komt. Dus komt de vraag: waarom zou je nu je auto nog wassen, je zwembad bijvullen of je gras nog besproeien?

Ikzelf zit in dubio. We hebben een mooi stukje bos achterin de tuin. Het bos staat even fier als de voorbije jaren met de bomen vol bladeren verfrissing te geven aan onze tuin. Het ziet er naar uit dat die de droogte overleven. Maar het gras (en dat zijn toch twee hele grote stukken gazon, lijkt zo dood als iets). Mooi is dat natuurlijk ook niet. Maar deze herfst en winter wordt er gewerkt in onze tuin, er wordt gerooid en aangeplant, we gaan een gevaarlijke en lekke vijver uit de jaren 80 laten dempen, er komen nieuwe struiken en de dode buxus verdwijnt.

Maar wat doen we met het gras? Het gras vervangen door bloemen of varens of ander struikgewas is geen optie. Onze tuin is een beschermd dorpsgezicht dus de dame van Monumentenzorg moet haar zegen geven over elke verandering. Omdat de vijver lelijk en niet oorspronkelijk is kan die wellicht vervangen worden door een zwembad. Maar de bomen moeten blijven, de oorspronkelijke paadjes en beplanting ook. En ook de grasperken moeten gras blijven. En dan stel ik mij nu oprecht de vraag: laat ik toch maar niet beter een automatisch sproei-systeem installeren?

De goede huisvader in mij denkt meteen: natuurlijk. Zo’n automatisch sproei-systeem zal er voor zorgen dat de tuin er (meestal) netjes bijligt, met mooi gezond groen gras. Maar ben ik dan wel verantwoord bezig? Want er komen nog droge zomers, dat is bijna zeker. En dan zal weer de roep weerklinken om niet meer te sproeien. Uit solidariteit? Of zelfs verplicht? En is zo’n installatie dan niet nutteloos? Het zijn vragen die onze ouders zich stelde dertig jaar geleden niet stelden. Was je tuin dor, dan ging je besproeien. Maar vandaag ben je voor je het goed beseft een klimaatgangster als je een groen gazon hebt, terwijl je eigenlijk alleen de natuur een handje helpen wil…

Moeilijk. Wat zou jij doen?