Ben jij (de maatregelen tegen) corona soms ook zo beu?

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt de voorbije maanden denk ik… Je vertrekt naar de winkel of op restaurant, en plots ontdek je, soms zelfs al onderweg, dat je geen mondkapje meehebt. En dan moet je gewoon op je stappen terugkeren en er toch nog eentje halen. Het overkwam me deze ochtend op hotel in Poperinge. De ontbijtruimte ligt achterin de tuin, dus we waren in het zonnetje naar daar gewandeld, zonder mondmasker. Maar daar aangekomen zagen we duidelijk het bordje “mondmaskers verplicht”. Uiteraard. Er zat eigenlijk slechts één ander koppel in de ontbijtruimte, dus zoveel besmettingsgevaar was er niet, maar ja, regels zijn regels. En net als in de restaurants moet je ze ook in de horeca uiteraard volgen. Geen discussie mogelijk.

Maar toch had ik opnieuw zo’n ongelofelijk baalmoment. Herken je dat? Zo’n moment waarop je denkt: dit duurt gewoon al veel te lang. Die corona hangt zo onwaarschijnlijk mijn keel uit. En het rare is: ik ben maandenlang één van de trouwste volgers geweest van elke regel. Zonder veel moeite, integendeel zelfs. Van maart tot juni ben ik zelfs niet naar de winkel geweest, alles werd online besteld en thuis geleverd. Ik maakte zelfs radio van bij ons thuis. We hebben echt nul personen gezien. En iedereen die zich niet aan de regels hield vond ik schandalig bezig, want voor onze gezondheid moesten we offers brengen. En nu een paar maand later vind ik het eerlijk gezegd erg moeilijk om me aan bubbels te houden, kan ik de virologen niet meer horen en zien, en vind ik de regels echt meer dan vervelend. Ik wil weer knuffelen. Ik wil weer mensen zien. Ik wil weer op reis. Naar onze flat in Barcelona. Naar de andere kant van de wereld. Ik wil weer leven. Gewoon leven, zoals het vroeger was.

Voor je boos wordt, en deze blogpost extreem onverantwoord vindt: ik denk en besef ook wel dat ik ongelijk heb. Ik weet ook wel dat virologen gewoon maar hun werk doen, en dat zelfs politici, ook al is hun communicatie soms erg belabberd, uiteindelijk ook hun best doen om ons te beschermen. De regels zijn er niet zomaar, het virus blijft voorlopig even sterk, en kan ongemeen hard toeslaan. Ook in mijn omgeving zijn mensen al heel erg ziek geworden, en de vader van één van m’n beste vrienden is overleden aan corona.Het is geen lachertje. Het blijft heel ernstig. En we moeten het personeel in de zorg blijven steunen en ontlasten door ons aan de regels te houden.

Maar soms is er weer zo’n kleine druppel die mijn emmer doet overlopen. Soms ben ik het zo ontzettend beu dat ik me boos en opstandig voel en denk: laat ons maar gewoon leven, en we zien wel wat er dan gebeurt… Het is  geen slimme gedachte, en ze waait dan ook wel weer over. Maar ik heb ze wel af en toe eens, omdat dit nu al zo lang duurt. Ik weet dat we nu niet mogen opgeven, en dat de winter straks  nog een hele zware periode wordt. We slaan er ons ook wel weer door zeker? Maar makkelijk is het allemaal niet. Voor niemand.

Die extreme corona-vermoeidheid, ken je die ook? Ben je ook wel eens opstandig? Hou jij je nog met alle gemak aan de regels?  Dat er maar snel een vaccin is, en goede medicijnen, zodat corona uiteindelijk wordt wat de Van Ransten van deze wereld in het begin zeiden dat het zou worden: een soort van griep(je). Want ik voel dat meer en meer mensen snakken naar een leven zonder die ellendige covid, en zonder regeltjes en beperkingen van onze vrijheid waar we zo aan gehecht zijn. Maar voor wanneer zal dat zijn?