Beseffen mensen wel hoe hard sommige berichten binnenkomen?

Gisterenavond is het gebeurd. De druppel waarvan ik nooit verwacht had dat die zou vallen, kwam toch, het regende zelfs druppels, en mijn emmer is overgelopen. Zelfs mijn waanzinnig dik vel raakte doorprikt. Ik heb de sociale media gewoon even afgesloten. Ik had hoofdpijn, en ik twijfel zelfs of het door Covid kwam. Ik vroeg me af waarom er zoveel mensen er plezier in scheppen om zo keihard en persoonlijk iemand aan te vallen, die op de koop toe ziek is. Ik ben misschien wat bekender, en heb misschien wat meer volgers, en meestal kan ik tegen kritiek en gezever. Gisteren was het even op.

Als je me al een tijdje volgt dan weet je waarschijnlijk wel: ik probeer zoveel mogelijk te praten met de mensen die me volgen. Ik probeer boodschappen te liken en als het kan te reageren. Dat gaat via het ene medium al beter dan via het andere. En op sommige momenten lukt het gewoonweg niet. Op mijn verjaardag zijn er duizenden berichten en dan lukt antwoorden niet volledig. Dat vind ik dan jammer, want mensen sturen je iets liefs en dan is niet reageren onbeleefd. Dat is niet de bedoeling.

Maar heel vaak lukt het wel. Ook (en zeker) als ik één van mijn ongezouten meningen neerschrijf op de sociale media, probeer ik zoveel mogelijk in gesprek te gaan. Of het nu over Catalonië, boze boerenprotesten, veganisme, voetbal of te strenge of te soepele covid-maatregelen gaat, ik schrijf erover, en als mensen daarop reageren, dan probeer ik in gesprek te gaan. Daarom zijn het sociale media, het is geen eenrichtingsverkeer. Elke mening mag. Hoe meer verschillen hoe beter. Zeker wanneer de gesprekspartner beleefd in discussie gaat, probeer ik mee te praten.

Maar nu werd het gisteren echt crazy. Omdat ik plots met een ontstoken oog zat, me wat slapjes voelde, en een snotneus kreeg, had ik donderdag plots een onzeker gevoel. Dit weekend moest ik terugvliegen naar België voor mijn tofste en meest lucratieve DJ-weekend; en daarna zou ik met de auto naar Frankrijk rijden naar vrienden van me die een dik eind in de zeventig zijn. Omdat ik me kwakkel voelde wou ik me toch even testen. En: ik had prijs. Covid. Overduidelijk. Twee test na elkaar. Van verschillende fabrikanten. Meteen twee dikke rode lijnen.

Of ik niet getwijfeld heb om te zwijgen en toch terug te vliegen? Ja. Toch wel. Sorry daarvoor. Ik wist dat ik trouwkoppels moest teleurstellen die uitkeken naar mijn DJ-set. Ik wist dat ik de organisatoren en vele duizenden bezoekers op drie verschillende festivals moest ontgoochelen. Dat doe ik echt niet graag. Het zou me ook een pak geld kosten. En niet naar Jorge in Frankrijk rijden vond ik een uiterst onaangename gedachte. Hij en zijn partner worden ook een stuk ouder, en die daagjes begin juli dat ik bij hen langsga zijn elk jaar goud waard. Oude schoolvrienden koester ik graag. Ik dacht heel even: als ik nu een mondkapje opzet, zou ik dan toch niet durven? En ik lieg gewoon dat ik geen corona heb.

Maar ik heb het dus niet gedaan. Ik kon het niet. Ik vind corona nog altijd geen lachertje. Er zijn mensen in mijn omgeving gestorven aan corona. Er zijn nog veel meer mensen heel ziek geweest door die rotziekte. En ik ken zoveel mensen in de zorg die nog altijd doodmoe zijn, en tot over hun oren in het werk zitten, en met het golfje waarin we nu zitten weer steeds meer. Ook zij hebben eens rust nodig, ook zij willen op vakantie deze zomer.

Besmettelijk op het vliegtuig gaan zitten, dat wou ik niet. Twee koppels op hun huwelijk gaan besmetten? Welk cadeau zou dat zijn? Hoeveel volk kom je tegen, zelfs als DJ op zo’n festival? Mijn vrienden op leeftijd gaan besmetten wou ik zeker niet. En mijn partner thuis, die nog een dikke week hard aan het werken is, een weekend lang compleet ontwijken in huis leek mij ook onmogelijk. Ook al mijn bloedde mijn hart: ik kon het niet maken om nu te gaan werken. Verdorie toch.

Mensen die me echt kennen weten dat ik nooooooit thuis blijf wanneer ik ziek ben. Sinds ik begin 2000 bij DPG ben komen werken ben ik twee keer thuis gebleven, nadat ik een voedselvergiftiging had opgelopen. Dat is al 15 jaar geleden of zo. Ik heb nog nul uitzendingen gemist op zes jaar Joe. Als ik kwakkel ben kom ik toch werken. Plichtbewust. Ik heb nog geen enkele DJ-set gemist in dertig jaar DJ’n. Ik stond meermaals met zware koorts te draaien. Ik wou en wil het publiek nooit in de steek laten. Dus ik zit dit weekend met een rotgevoel in Barcelona naar de wolken te kijken.

Als je je dan zo slecht voelt over de ontgoocheling die je zoveel mensen hebt bezorgd, en nog eens ziekjes bent ook (dat laatste valt overigens enorm mee) dan ben je wellicht wat gevoeliger. De duizenden lieve berichten van mensen die me sterkte wensten en die zelfs dankbaar waren dat ik mijn verantwoordelijkheid heb genomen deden deugd. Ik kon ze niet allemaal beantwoorden, maar merci. Jullie zijn de beste.

Maar met de steun kwam ook de bagger. Veel bagger. Dat ik een aansteller ben. Dat ik overdrijf. Dat je toch niet gaat testen en thuisblijft voor een vuiltje in je oog en een snotneus. Mensen vroegen me hoeveel ik betaald werd om het systeem van onderdrukking mee in stand te houden. Of ik dan een promoboy van de farma ben geworden? Er werd me verweten dat ik de vaccinaties mee heb gepromoot. En dat het net die vaccinaties zijn die me ziek gemaakt hebben. Komaan zeg. Omdat ik een grapje maakte met een glas wijn om mijn smaakpapillen te testen (die het gelukkig nog doen) kreeg ik tientallen berichten van mensen die me zeiden dat ik het slechte voorbeeld geef: Dafalgan combineren met alcohol zou uiterst ongezond zijn (wat bullshit is, en het was maar één klein glaasje). Het hield gewoon niet op. Duizenden berichten heb ik gekregen.

Sommige verwijten waren nog lachwekkend, andere wellicht goed bedoeld. Een afwijkende mening kan ik verdragen. Maar de smerigheid van sommige reacties was echt goor en maakte me gisteren gewoon doodongelukkig. Alsof ik blij was dat ik al dat werk had moeten cancelen. Alsof ik een reis naar mijn beste vrienden met de smile afzeg. Alsof het plezant is om covid te hebben en ziek te zijn. Verschrikkelijk. “Covid is een verzinsel en jij houdt het mee in stand,” stuurde iemand, met daarna nog een boel lelijke en persoonlijke verwijten die ik jullie bespaar. Kijk, die vele lelijke druppels hebben mijn emmer efkes doen overlopen en het licht uitgedaan.

Ik heb een boek genomen dat ik al lang wilde lezen: “De meeste mensen deugen”. Die boodschap heb ik gisteren al een paar hoofdstukken lang als tegengif proberen te gebruiken. Het werkte wel een beetje. Ik heb goed geslapen. Mijn oog is erg lastig, en ik voel me slap. Maar ik hoest niet, heb geen hoofdpijn, en mijn longen doen geen zeer. Oef. En voor de rest hoop ik dat ik niet echt ziek word de komende dagen. Dat het een milde versie is. Ik ga mijn isolatie volhouden, ook al vraagt de Spaanse overheid dat in feite niet meer. Ik ga misschien met een mondmasker op een kleine wandeling maken in het groen hier. En ik ga verder lezen. Want ik geloof echt dat “de meeste mensen deugen”.

PS: ik ga niet op al jullie berichten kunnen reageren. Zelfs niet op alle lieve en begripvolle berichten. Sorry.  En de mensen die me weer vanalles willen verwijten: zie jezelf graag, en laat me nu maar even met rust. Het zal gezonder zijn voor mij, maar zeker ook voor jezelf.