Ik was zes. Ik was een klein Svenneke. En ik mocht naar het eerste leerjaar in de basisschool in Knesselare. Dat ik me 43 jaar later die eerste schooldag nog herinneren kan heeft maar één reden: ik werd meteen gestraft voor baldadig gedrag op de speelplaats.

Mijn papa was namelijk mijn meester in het eerste leerjaar, en hij had zich uiteraard voorgenomen om minstens even streng te zijn voor zijn zoontje als voor de andere leerlingen. Meer nog, papa was zelfs strenger voor mij, want ik moest het goede voorbeeld geven.

Nu vonden de kinderen van de oudere klassen het een plezant idee om het zoontje van de meester de eerste dag al uit te dagen en ze plaagden me: jij durft niet te zingen “de meester is een ezel”. Geen idee waarom kleine Sven zich zo liet uitdagen, maar blijkbaar ben ik dus op de speelplaats wel beginnen zingen dat de meester, mijn papa dus, een ezel was.

Gevolg: ik werd meteen gestraft en ik mocht al in de hoek van de klas gaan staan. Enfin, dat denk ik. Want hoe de meester, papa dus, mij precies gestraft heeft weet ik niet meer zeker, want het is lang geleden. Maar ik vond het wel gruwelijk en beschamend.

En ik heb die eerste dag wel meteen het verschil tussen papa thuis en papa op school leren kennen, en dat soort opruiende liedjes heb ik nooit meer gezongen. Een goede les dus. En ik weet zeker dat mijn ouders er samen nog goed mee gelachen hebben, toen, in 1979.