“Ik heb een beetje gezaagd…”

Enkele dagen geleden schreef ik een column voor De Zondag. Elke week schrijf ik in de krant een persoonlijk  stukje en daar krijg ik best veel reacties op. Maar deze week echt wel heel veel. Ik deel mijn column daarom nog eens op mijn blog. Omdat mensen er zich in herkennen, en andere er vooral mij in herkennen. Corona maakt immers alles anders…

“Ik heb een beetje gezaagd deze week. Ik zeg graag dat ik een eeuwige optimist ben. Dat mijn glas altijd halfvol is. En dat is ook zo. Ik heb een fijne wijnkelder, en als het glas leeg dreigt te raken, schenk ik mezelf wel iets bij. Maar de waarheid is dat ik vooral de positieveling kan spelen omdat ik weinig heb om over te klagen. Ik heb een fijne familie en vrienden. Al bijna 2 decennia het beste lief van de wereld. Een leuke job. Een gezellig huis. Geen haar op mijn hoofd ook. Dat vinden andere mannen erg, maar ik vind dat vooral praktisch. Kortom: geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ergens over te zagen. Het leven heeft me tot nu toe gespaard. Maar sinds kort zaag ik vaker. Dat komt door corona. Die lockdown in de lente had nog iets spannends. Wij allen tegen dat Chinese beestje. We zouden het wel klein krijgen; tegen de zomer was die corona weg. Save the summer. De zon scheen. Niemand in mijn vriendenkring raakte ziek. Ik wandelde veel. Elke avond deden we barbecue en rosé in de tuin. Ik overdrijf een klein beetje, maar je snapt wat ik bedoel. Nu is het herfst en regen. En vorige nacht draaiden we de klok terug. Terwijl ik de klok nu vooruit wil draaien. Een paar maand, een jaar misschien, naar de tijd na de mondmaskers en de bubbels. De tijd van weer kussen en feesten en vliegen en zorgeloos zijn. Maar zo werkt het niet, jammer genoeg. En dus zaag ik soms een beetje. Mijn glas raakt sneller leeg. Ik vind dat niks om fier over te zijn, maar ik ben niet alleen, we hebben het allemaal wel eens wat moeilijker. Maar het doet me ook beseffen dat mijn eeuwige optimisme van de voorbije 47 jaar mensen ook wel eens zal geïrriteerd hebben. Want niet iedereen heeft het geluk om een zondagskind te zijn, de dingen die ik evident vond, zijn dat voor veel mensen niet. Noem het een realitycheck. Een les in bescheidenheid. Corona heeft me dat doen inzien. Daar klinken we dan maar op zeker? Met mijn half leeg glas, waarvan ik elke slok nu meer en meer leer te waarderen.”

Ook komend weekend kun je weer een column van me vinden in De Zondag