“Kom gerust terug naar Barcelona…”

Gisteren heb ik drie Spaanse vrienden aan de lijn gehad die graag concreet wilden afspreken wanneer we elkaar volgende week in Barcelona zouden zien. Na een drukke verhuis en vlak voor een nieuw radioseizoen stond er inderdaad nog een weekje Barcelona gepland. Niks geks. Uitgaan doe ik toch niet. Ik neem er ook geen enkel risico. Gewoon wat rusten in ons flatje, een glas drinken op ons kleine terrasje, een restaurantje meepikken dat wel, en veel wandelen in de bergen. Het vliegticket was gekocht toen de maatregels versoepeld waren, de dagen vakantie waren geprikt.

Nu kleurt Barcelona rood en mogen we er niet meer heen. Daarvoor kleurde de regio Catalonië al oranje en vroeg onze overheid ook al een test af te nemen bij terugkomst en werd er ook gevraagd om vrijwillig twee weken in quarantaine te gaan. Dat zou sowieso al niet evident geweest zijn, want op 24 augustus start onze ochtendshow terug op Joe. Maar goed, nu is het dus zelfs rood geworden. Nu is reizen naar de stad zelfs verboden. Hoe jammer het ook is, en hoezeer ik ook had uitgekeken naar een weekje vakantie in de zon, in ons flatje, het is nu echt geen optie meer.

Mijn vrienden in Barcelona begrijpen het maar half. Zij horen net dat het in België zoveel ernstiger is. “Hier in Barcelona is alles echt wel weer aan het verbeteren hoor”, laten ze weten, “en het sociale leven gaat er ook verder”. Ik zie het ook op hun Instagram-foto’s. Van bubbels (behalve dan van flessen cava) is daar geen sprake. Er is geen avondklok en geen samenscholingsverbod. De discotheken zijn wel weer dicht, en dat is maar goed ook. Want ook al verdien ik normaal een flink deel van m’n inkomen met DJ-sets in België, ik heb het nooit begrepen dat de discotheken in Spanje zo snel weer op volle toeren draaiden. Maar de restaurants en cafés zijn wel open.

Ik kreeg gisterenavond een sms’je van één van m’n favoriete restaurateurs in de stad. Hij liet me weten dat alles min of meer weer normaal aan het worden is en hij gaat er zelfs vanuit dat we over enkele weken gewoon weer een weekendje in ons geliefde Barcelona zullen kunnen doorbrengen. Maar eerlijk gezegd: hopen durf ik al lang niet meer. Het is, wellicht voor elk van ons, intussen echt het meest bevreemdende jaar uit ons leven, en ik denk dat het voorlopig nog niet snel voorbij is.