Journalisten die zo in de eerste week van het jaar een halve pagina moeten vullen, terwijl het nieuws redelijk plat ligt, vragen er wel eens naar. Sommige tantes op nieuwjaarsfeesten ook. Collega’s soms. In het slechtste geval zelfs jouw baas. “En, wat zijn de goede voornemens voor het nieuwe jaar?” Alsof je van het voorbije jaar weer een verschrikkelijk potje hebt gemaakt, een rotzooi. Alsof je, zoals de traditie dat wil, weer een jaar lang de lamzak hebt uitgehangen, de dronkaard, de leegaard of de notoire scheefpoeper. En al die zaken zouden dan plotseling anders worden omdat je aan een nieuwe scheurkalender bent begonnen? Werkt niet!

En wat zijn die voornemens dan? Minder drinken? Braver zijn in de klas? Of in de liefde, als je wat ouder bent geworden? Of net stouter, omdat je partner daar na al die jaren over klaagt: dat je niks meer wil? En vaak is het ook van: meer sporten. Of wat kilootjes weg trainen. Met een streng of nieuw dieet. Enfin, anders gaan leven. Ik zeg je: veel succes… Ik schrijf er hier nog wel eens over, volgende zondag misschien al. Tachtig procent van de mensen is tegen dan alweer tegen zijn of haar goede voornemens aan het zondigen. Het is er gewoon niet de juiste periode voor: korte, natte, koude dagen. Je moet jezelf nu gewoon verwennen! Niet folteren.

3 mei is wel een goede dag voor goede voornemens. Of 16 juli. Of 29 september. Bij mij wel. Die dag kwam ik duizelend mijn bed uit na de siësta, terwijl ik die avond een lezing moest geven. Ik dacht: even mijn bloeddruk meten. En wat bleek: die was belachelijk veel te hoog. Net als mijn gewicht. Mijn lijn was een cirkel geworden. Ik woog weer bijna 100 kilo. En toen zei ik: zo kan het niet verder. Mijn goede voornemen was: veel wandelen, gezonder en minder eten, water drinken en minder alcohol. Intussen ben ik 15 kilo lichter. En gezonder. Goede voornemens zijn niet voor op 1 januari, maar voor de dag waarop je het echt meent en voelt. Niet bezwijken onder de druk van de goede-voornemens-lobby, is het beste voornemen.