Als ik morgen sterven moet, dan wil ik dit nog één keer eten

Eten is voor mij super belangrijk. Ik kook heel erg graag. Ik nodig graag mensen uit voor leuke diners. Dus toen wij ons vorige huis bouwden in Rijmenam, en we op zoek gingen naar een schilderij voor in onze eet- en woonkamer, wist ik meteen welk werk ik aan de muur wilde. Een laatste avondmaal. De Gentse kunstenaar Guido Vrolix had er ooit al een imposant gemaakt in het rood en ook eentje in het blauw, en hij wou er ooit nog één maken in het goud. En dat hebben wij toen besteld. Het is voor ons al zeker symbolisch één van de mooiste kunstwerken die we hebben.

Het hing jaren lang in de woonkamer van ons vorige huis, en is ook mee verhuisd naar Lochristi. En het doet ons elke keer beseffen dat je elke maaltijd moet beleven alsof het je laatste is. Dat klinkt misschien fatalistisch, maar dat is het absoluut niet. Integendeel. Het wil zeggen: geniet van elke maaltijd. Ga altijd voor lekkere producten. Geniet van het gezelschap. Praat met elkaar. Zorg dat er geen verrader of dubbele gevoelens mee aan tafel zitten. Als er iets op je lever ligt: zegt het dan. Morgen kan het te laat zijn.

Als je mij vraagt wat mijn laatste maaltijd zou moeten zijn, dan weet ik het meteen. Geen twijfel over. Witloofrolletjes. Met gekookte ham. En lekkere kaassaus. En een goudbruin korstje. Met puree. Mijn mama maakt dat als de beste, en het is voor ons de iconische maaltijd uit onze jeugd. Ons mama maakte het altijd volgens het recept van haar moeder, meme Julia, met grondwitloof dat pepe Pierke, haar vader, zelf kweekte. Als het mijn laatste maaltijd was zou ik er mijn beste wijn bij openmaken. Je weet wel: één van die flessen die al jaren in de kelder liggen, maar die je niet open durf te maken omdat je ze bewaart voor een ultiem, speciaal moment.