“Salut en de kost België, ik ga wel elders werken”

Als je hoort welke vloedgolf aan besmettingen er op ons af komt door omikron, dan weet je één ding zeker: permanent terug naar het werk gaan zit er voor veel mensen nog niet in. Ten eerste zullen er steeds meer collega’s uitvallen, en zullen de bedrijven dus sowieso al vragen om zoveel mogelijk risico’s te vermijden, en ook de overheid vraagt ons dat. Dus dat telewerken, dat zal nog wel een paar weken (of langer zelfs) de norm zijn.

Eens covid beheersbaar is geworden, of wie weet achter de rug is, zullen velen onder ons snakken om weer gewoon naar kantoor te gaan. Collega’s zien is essentieel, of toch ten minste af en toe, voor de meesten onder ons. En toch ben ik ervan overtuigd dat ons nog een andere trend te wachten staat, ik zie het immers steeds vaker rondom me gebeuren: de trend van het werken vanop (verre) afstand, vanuit het buitenland.

Ik lees steeds vaker op sociale media verhalen van mensen (meestal dan wel alleenstaanden, of kinderloze koppels) die beslissen om eens een paar weken, een maandje, of zelfs enkele maanden, te “relocaten”. Ze huren op langere basis een flatje in de zon, en vertrekken uit België om pakweg vanuit Zuid-Afrika, Italië, Griekenland of Zuid-Amerika hun gewone dagelijkse job te gaan doen. Ik snap het wel.

Het leven is in die landen vaak een stuk goedkoper, je hebt er veel beter weer, en de dagelijkse stress van de files, de rompslomp van de dag in België, de vaak constante stroom aan negatief nieuws vanuit onze klungelende overheden en ja vooral het aanhoudende grijze weer bij ons, kun je dan even van je afleggen. Het is niet zo dat het leven elders automatisch beter is, maar je kunt er wel meer aan de stress van elke dag en het negatieve nieuws ontsnappen, zeker als je maar tijdelijk naar zo’n tropische plek reist.

“Salut en de kost, België, ik ga wel elders werken,” zei iemand die voor een half jaartje vertrok naar Zuid-Afrika een tijdje geleden. Het was iemand die freelance werkt in de creatieve sector, en dat dus perfect kan doen vanop een terrasje in de zon, met uitzicht over de eindeloze vlaktes in Afrika. Ja, zo’n vliegticket daarheen en de huur van een kamer kost wel wat, maar als je hier in België de verwarming een paar maanden uit kunt zetten, dan spaar je met de energieprijzen van vandaag een klein fortuin uit.

Ikzelf heb al vaak getwijfeld om een deel van mijn radiowerk vanuit Spanje te doen. Technisch zou dat perfect kunnen, al is het natuurlijk wel aangenamer om samen in een studio te staan met Anke. Dus voorlopig is het er nog niet van gekomen. De belangrijkste reden is trouwens: nu is Barcelona vakantie voor ons. Even alles achter laten en bijtanken, weg uit de routine. Maar eens ik permanent van daaruit zou werken, zou ons flatje ook een werkplek worden, en is een deel van de charme weg.

Maar ik sluit niks uit. Ik weet dat het één van de dingen is waar ik post-covid het meeste naar zal uitkijken: de wereld weer mogen rondreizen. Ik snak daar echt naar. Weer eens naar Japan of Hong Kong, naar Amerika of Nieuw-Zeeland, naar Chili of Zuid-Afrika. En wie weet stop ik dan toch een mini radio-studiootje in mijn koffer. Want we hebben geen kinderen, en een stukje vaker werken vanuit de zon, zonder files en gezaag, lijkt me een zalige gedachte.