Ik hou van lekker eten. Dat weten jullie. Er zijn weinig dingen waar ik zoveel plezier aan beleef als een verrassend diner in een goed restaurant. Ik ben ook de laatste om een creatieve chef tegen te spreken. Integendeel, ik word blij van inventiviteit, van vernieuwende smaakcombinaties, van originele presentaties op het bord. Maar toch moet ik even iets van het hart. Ik ben tasting menu-moe.

Vroeger vond ik ze fantastisch, die uitgebreide degustatiemenu’s. Avonden vol kleine gerechtjes die je meenemen op een culinaire reis, perfect in balans, en nog het liefst met bijpassende wijnen. Heerlijk. Maar tegenwoordig voel ik me bij zo’n menu steeds vaker… gevangen. Alsof ik tegen mijn zin mee moet op een lange tocht zonder mogelijkheid om links of rechts even af te slaan. Op stop te zeggen.

Wat me vooral stoort? Dat je in veel (sterren)zaken bijna niet meer à la carte kunt eten. Je moet het tasting menu nemen, punt. Er is geen alternatief meer. En dat zijn dan vaak acht, negen, tien gangen, met koekjes en mignardises. De chef bepaalt het tempo, de inhoud, de porties. Terwijl ik soms gewoon zin heb in één gerecht. Een perfect stukje vis. Vlees. Kroketjes. Of een vegetarisch hoofdgerecht met veel smaak. En soms heb ik zelfs… niet zo ontzettend veel honger. Dan wil ik zeer lekker eten. Maar niet veel.

Sinds ik weer intensief sport en bewuster eet, let ik gewoon wat meer op mijn porties. Ik wil mijn energie doseren, genieten van wat ik eet zonder overvol gevoel achteraf. Maar bij veel van die menu’s raak ik dus al na gang drie verzadigd. En dan moet het echte werk vaak nog komen. Zes gangen te gaan. En ja, je eet dan meestal door, want je hebt ervoor betaald. En je wil niet onbeleefd of ondankbaar lijken<. Maar eerlijk? Het wordt vaak gewoon te veel, te zwaar, te opdringerig.

Daarom wil ik even hulde brengen aan een restaurant dat het wél begrijpt: Via Veneto in Barcelona. Een prachtige zaak met een Michelinster sinds de jaren 70. Ze hebben daar natuurlijk ook een tasting menu, en dat mag, maar ze bieden daarnaast een uitstekende à la carte aanbod. En van veel gerechten kun je zelfs een halve portie bestellen. Fantastisch toch?

En omdat ik er vaste klant ben, gebeurt het ook regelmatig dat ik iets bestel dat niet op de kaart staat. De tarbot bijvoorbeeld. Die serveren ze tegenwoordig met aubergine en hoisinsaus, op zich heel lekker, maar soms vraag ik hen gewoon een stukje gegrilde tarbot, met een beetje puree en wat seizoensgroenten. En weet je wat? Ze maken dat. Met de glimlach. Omdat ze snappen dat het om mijn ervaring gaat, en niet enkel om hun concept. Daar voel je je als klant nog echt koning.

Gelukkig zijn er ook in België nog een paar plekken waar het zo werkt. Neem nu het zalige In Den Hert in Kruisem. Ook daar krijg je kwaliteit, finesse en creativiteit, zonder dat je wordt vastgeklonken aan een marathonmenu. Je kiest van de kaart. Zoals je dat ook in de meeste tavernes nog kunt doen. Heerlijk.

Ik begrijp uiteraard waarom tasting menu’s aantrekkelijk zijn voor chefs. Je kunt werken met vaste ritmes in de keuken, het is efficiënter qua personeel en foodcost, en je krijgt de kans om je nieuwste creaties aan het publiek te tonen. Allemaal geldige redenen. Maar voor sommige klanten, zoals ik, is het gewoon niet (meer) ideaal.

Daarom mijn bescheiden suggestie: Hou het tasting menu, absoluut. Zet het ook scherp geprijsd in de markt, zodat veel mensen er willen voor gaan. Maar geef daarnaast nog ruimte voor een beetje vrijheid. Voor een paar à la carte keuzes. Drie voorgerechten, drie hoofdgerechten, drie desserts. Wat kaas. Voor klanten die willen genieten, maar wel op hun eigen ritme. Ik zou het fantastisch vinden.