“Zeer gelukkig en toch een klein beetje triest”

Ik ben soms een rare mens. Ik kan soms een klein beetje last hebben van “mixed feelings”. Vandaag is zo’n dag. Ik ben een beetje met een dubbel gevoel wakker geworden. Het is na 14 jaar immers de laatste dag dat we in Rijmenam wonen. Morgen staat de verhuiswagen rond halfacht voor de deur en neemt ons hele hebbe en houwe mee. We verhuizen naar Lochristi.

Voor alle duidelijkheid, het is van mogen, niet van moeten. We hebben ons huis zelf gebouwd, veertien jaar geleden, en toen gezworen dat het onze thuis zou zijn voor eeuwig en altijd. Dat wil zeggen: tot we naar het rusthuis moeten. En toch hebben we een half jaar geleden een nieuw huis gekocht. En ons huis, onze thuis in Rijmenam, is intussen verkocht.

Mensen vragen me wel eens: waarom? Als je ergens gelukkig bent, waarom ga je er dan weg? Er zijn een paar redenen. We hadden allebei zin om nog eens een nieuw verhaal te schrijven. We vinden het heerlijk om een nieuw huis in te richten, het vorm te geven, er een thuis van te maken. Het is een project dat ons energie geeft. En we dachten ook: het is nu of nooit. Als je half de veertig bent, en als zelfs de vijftig al in zicht komt, dan ben je nog jong genoeg om eens een groot nieuw project te doen.

Op de koop toe hadden we eens zin in een compleet ander verhaal. Ons huidige huis is helemaal nieuw gebouwd en was super modern. Het huis waar we heen gaan is dan weer oud en heeft heel veel geschiedenis. Het huis in Rijmenam was super strak ingericht. Dat in Lochristi heeft oude parket, en ornamenten aan de muren en aan het plafond, en daar houden we ook van. Dat het nu net iets anders wordt vinden we stiekem wel spannend.

En ik ga een stuk dichter bij m’n ouders en m’n broer wonen. Op een goede twintig minuten ben ik straks bij hen, of zij bij mij. Nu mama en papa de zeventig voorbij zijn, en ook m’n schoonouders een beetje op leeftijd komen, vind ik dat belangrijk, om dicht bij hen te zijn. Niet omdat ze op de sukkel zijn, zeker niet. Maar wel omdat ik ze vaker wil zien, en meer leuke dingen met hen wil doen nu ze nog jong en vitaal zijn.

Kortom: verhuizen is absoluut onze eigen keuze. We hebben er super veel zin in. Na een klein jaar keuzes maken en verbouwen, hebben we zot veel goesting om naar Lochristi te gaan wonen. Er is geen sprankeltje twijfel. Dit is wat we willen, dit is waar we zin in hebben. We zijn zeker dat het nieuwe huis net zo’n toffe thuis zal worden als de andere plekken waar we al gewoond hebben.

En ons oude huis is intussen verkocht, aan mensen die er ook absoluut een fantastische thuis van zullen maken. Ze zijn nu al verliefd op ons huis, ze hebben er zeer veel zin in en we zijn blij om zulke enthousiaste kopers gevonden te hebben. Ik wens hen heel veel geluk en creativiteit toe in hun nieuwe huis.

En toch heb ik een heel klein beetje de blues. Een huis achterlaten, een prachtige streek achterlaten, de winkels achterlaten waar we altijd gingen shoppen, de buren waar we altijd op konden rekenen, de vrienden in de buurt, de wandelroutes langs de Dijle en in de prachtige bossen en natuurgebieden waar ik tienduizenden kilometers heb gestapt, het is toch wel een beetje emotioneel.

Het is ook een tijdperk dat je afsluit, een mooie periode waar je een punt achter zet. Dat is prima, dat is spannend, en dat is ook een heel klein beetje emotioneel. Ik ben opgestaan met een klein beetje blues. Een beetje weemoed nog voor we vertrokken zijn. Dat is helemaal niet erg. Dat hoort gewoon bij het leven en bij de keuzes die je maakt. En dat gevoel een klein beetje toelaten is gewoon juist. Ik ga nog intens genieten van de laatste uren hier, ook al is ons huis vandaag een kaal magazijn met tientallen kartonnen dozen… het voelt nog een dagje aan als thuis.