Nadat ik een dikke tien dagen geleden schreef hoe lastig ik het gehad heb toen ik een half jaar lang nauwelijks wandelen kon door twee blessures en een longontsteking, en daar misschien soms wat ongelukkig en chagrijnig van werd, kreeg ik echt vele honderden reacties. Ik ben daar redelijk stil van geworden. En ik moet toegeven: ik heb daar de voorbije dagen veel over nagedacht.

Sinds ik ooit bijna 40 kilo afviel ben ik van nature een soort van onbedoelde ambassadeur geworden van het wandelen. Omdat het mij zo waanzinnig veel deugd heeft gedaan in mijn vermagerperiode, en daarna. Vorig jaar was ik zelf letterlijk het gezicht van het 10000 stappenplan van de Vlaamse overheid. Omdat het voor mij mijn tweede natuur is geworden. Een paar uur wandelen per dag houdt mij gezond en zorgt ervoor dat mijn gewicht niet de pan uit gaat swingen.

Toch blijkt het feit dat ik zelf een moeilijke periode achter de rug heb, en een half jaar stil heb gelegen, de aanleiding voor veel van mijn volgers op deze blog om mij een mailtje of bericht te sturen. Er is veel begrip. Steun. Warmte. Maar toegegeven: er zijn ook enkele mensen die wat kritiek geven, en die mijn moeilijkere periode van het afgelopen half jaar aangrijpen om eens heel even eerlijk te zijn. En dat is OK, ik kan redelijk goed tegen kritiek.

Er zijn volgers die me zeggen: soms geloven we je niet 100 procent. Je doet altijd zo vrolijk, en vooral, je doet altijd ook zo waanzinnig veel: radioprogramma’s, columns schrijven, dj-sets, koken, werken voor je foodblog. En dan kun je ook nog eens de tijd vinden om elke dag een paar uur te wandelen. Dat is niet normaal. Dat is niet het echte leven.

Eén van de volgers van deze blog schreef zelfs letterlijk: “soms is je enthousiasme voor mij simpelweg demotiverend. Dan ga jij dus DJ spelen tot vier uur ‘s ochtends, dan ben je om acht uur alweer aan het wandelen, en op zondagmiddag kook jij voor acht mensen of zo een zes gangenmenu. Ik krijg daar bijna hoofdpijn van. Ik kan dat allemaal niet. Is dat wel echt of doe jij gewoon alsof? Voor de schone schijn? Niemand is volgens mij een supermens…”

Ik wil en moet dat even uitleggen. Ik ben echt geen supermens. Ik ben gewoon wie ik ben. Met veel vervelende en kleine kantjes. En met wat specifieke kenmerken. Ik heb bijvoorbeeld weinig slaap nodig, dat is een feit. Sport houdt me fit. En ik leef graag volgens het principe: work hard, play hard. Dus na een periode hard werken compenseer ik met extra rust, leuke etentjes, eens een massage of andere quality time. Op de koop toe hebben wij geen kinderen, dus daar moeten we al geen rekening mee houden. Het geeft extra tijd die andere mensen niet hebben.

Plus: ik ben een kei in siësta. Daardoor recupereer ik goed. Ik sta erg vroeg op door de week, maar kort na de middag ben ik thuis van Joe, en dan slaap ik een dik uur, soms zelfs langer. Dat werkt zo goed voor mij. En dan ga ik wandelen. En daarna schrijf ik voor mijn blog. Het is misschien een raar ritme, maar het werkt voor mij. En als ik moe ben, dan slaap ik eens een middag door…

Maar toegegeven: mijn kleine, maar vervelende kwetsuurtjes hebben mij wel doen stilstaan bij het feit dat ik mijn zegeningen echt moet tellen. Ik ben ook geen twintig meer. En ik ben tot nu toe geprivilegieerd dat ik dit heerlijke leven leiden kan.

Ik doe enkel toffe jobs en ik heb de tijd om daarnaast veel te sporten. En ik heb het geluk dat mijn gezondheid mij zelden in de steek heeft gelaten. Tot dit voorjaar dus, met wat domme haperingen, die me wel van m’n wandelen gehouden hebben. Het maakt me bewust van het feit dat ik blij moet zijn wanneer het wel goed gaat… Zoals nu dus weer. Ik geniet.

En ik heb zoveel respect gekregen voor mensen bij wie het moeilijk gaat. Het is fijn om te kunnen vertellen op Instagram hoe gezond wandelen is, en elke dag filmpjes te posten al stappend langs de Dijle, maar voor sommigen onder jullie lukt dat simpelweg niet.

Er zijn zoveel mensen met waanzinnig volle agenda’s. Met opgroeiende kinderen of zieke ouders die alle aandacht opeisen. Mensen die zelf ziek zijn of bedlegerig. Mensen die geen tijd of moed hebben om aan sport te doen. Ik snap vandaag meer dan ooit dat mijn enthousiasme jullie wel eens tegen de borst stoten kan. Sorry daarvoor.

Ik wens iedereen sterkte en kracht toe. Ook en vooral in moeilijke tijden. Want ook al ben ik een onverbeterlijke optimist, en zal ik dat hopelijk ook echt altijd blijven, ik begrijp goed dat niet iedereen die moed kan opbrengen.

Respect voor elk van u. Ik wens iedereen toe dat zij of hij het beste van het leven maken kan. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat wil ik ook echt niet verkondigen. Soms hapert het leven. Ook bij mij dus. Maar soms is het ook waanzinnig mooi. En daar probeer ik mijn energie uit te halen. En meestal lukt dat aardig…