Tortilla de patatas. Ik had het al vaak gegeten. Kan ook niet anders. In Spanje staat het op de menu van bijna elk tapas restaurant. Het ziet er ook simpel uit om te maken. En dat is het ook, al bij al. Maar je moet wel weten hoe he het maakt. Die ene keer dat ik het eens uit de los probeerde was het compleet mislukt. En toen waren we es te gast bij onze buurman Chema en zijn vrouw en at ik de lekkerste tortilla ooit, gemaakt door Chema zelf. Dat moet je mij eens leren, zei ik hem, en zo geschiedde deze week. In een goed kwartiertje maakte hij voor mij, bij een lekker glas wijn, fantastische tortilla.

Het is best makkelijk, maar je moet het wel beschouwen als patisserie, de verhoudingen moeten kloppen. Je neemt tweehonderd gram stevige aardappel per ei. De manier waarop en de volgorde van de handelingen moet juist zijn. En je moet met twee pannen werken. Een waarin je de aardappelblokjes in de olie gaart (5 minuten onder deksel, dan draai je de plakjes om, en nog eens vijf minuten later breek je ze met een spatel, om vervolgens nog vijf minuten te laten garen) en een klein diep pannetje waarin je ze dan samen met de eieren (die losgeroerd zijn, maar wel zo dat eigeel en eiwit nog door elkaar zichtbaar zijn) bakt als een omelet, en met een bord omdraait om ook de andere kant te bakken. Echt: een kind kan het.

Maar misschien denk je: als je het nu zo goed kan, kom dan maar eens tortilla bij me thuis bezorgen. Kijk, die vraag kreeg ik gisteren van zoveel mensen dat ik een belofte gemaakt heb: bij drie mensen die in pre-order mijn boek “Mijn Barcelona” bestellen, ga ik dat persoonlijk thuis afleveren, met een lekkere zelfgemaakte tortilla. Dus waag je kans gerust, bestel via www.silenro.be (het boek zal enkel daar, online te koop zijn) en wie weet kom ik binnenkort bij jou langs?