1 van de mooiste dagen ooit: mijn beklimming van de Mont Ventoux

Vandaag om tien uur is het zover. Dan gaat mijn lieve avondspits-collega bij Joe, Rani De Coninck de Mont Ventoux beklimmen. Wat begon met een kleine onnozele uitdaging op de radio wordt vandaag stevige realiteit voor Rani. De Mont Ventoux blijft legendarisch, en velen proberen de berg in de Provence te beklimmen, maar je hebt er wel een flinke portie fysiek en doorzettingsvermogen voor nodig. Maar ik denk dat Rani dat wel heeft. Ze leeft gezond, heeft getraind, en is een doorbijterke! Veel succes Rani, ik supporter heel hard voor jou. En we gaan het allemaal volgen op Joe, vanaf tien uur, bij Raf en Ann.

Ik heb zelf een hele bijzondere geschiedenis met de Mont Ventoux. 8 jaar geleden, op 20 juli 2011 woog ik nog 114 kilo, maar besliste ik op een goede dag dat ik m’n leven wou omgooien. En ergens in het vroege voorjaar ging ik anders eten, veel minder drinken, en heel veel wandelen. En toen de zomer aanbrak was ik al behoorlijk wat kilo’s kwijt en stevig getraind in het wandelen. En toen m’n ouders en m’n broer met z’n vrouw en de twee oudste dochtertjes enkele dagen op bezoek kwamen bij ons in de Provence hadden we vanop ons terras zicht op de Mont Ventoux. En daar, bij een goed glas rosé ontstond het idee om samen met m’n papa en broer de berg te beklimmen. Zo gezegd, zo gedaan.

We fietsten niet, maar wandelden. De drie mannen samen. Papa al goed de zestig voorbij. Mijn broer een behoorlijk getrainde atleet, en ik een beginnende wandelaar. Het werd een fantastische dag. We stapten stevig door, babbelden veel met elkaar, zorgden er voor dat we om de beurt even uit de wind gehouden werden en beten door.

Niet makkelijk want het was een rare dag. Met beneden OK weer, niet overdreven warm, maar boven was het wel mistig en koud, en er stond een gure wind. Maar we haalden het. 3uur en 45 minuten deden we er over, dat is een stevige tijd wetende dat we 22 kilometer lang stevig moesten klimmen. Veel fietsers reden ons beneden dan wel gezwind voorbij, maar moesten al heel snel aan de kant, en op de meest steile stukken wandelden wij sneller dan het gros van de coureurs.

Maar wat waren we trots. De drie mannen samen, onze papa en z’n zonen. Het was een tocht, een dag, een vakantie om nooit te vergeten. Het was zo’n wandeling vol respect en liefde voor elkaar, vol kracht en afzien. En we praten er nog vaak over. Het filmpje kun je hieronder zien. Je zult denk ik een beetje voelen hoe wij ons voelden. En ik hoop dat Rani vandaag hetzelfde voelt.