Barcelona? Daar denken we nu even niet aan.

Er zijn mensen die me vandaag nog vragen: “denk je dat je binnenkort weer eens naar Barcelona kunt?” Ik zeg dan: “Barcelona? Daar denken we nu even niet aan.” Ja, in principe zouden we volgende vrijdag natuurlijk naar daar vertrekken voor twee weekjes paasvakantie. De tickets waren geboekt, al lang geleden, de etentjes waren gepland. Zo ben ik. Ik heb vrienden uitgenodigd voor etentjes bij ons thuis, tafeltjes geboekt in de leukste restaurants… Maar eerlijk gezegd: ik pieker daar nu zelfs niet meer over.

Gisteren hebben we een indrukwekkend Facetime-gesprek gehad met vrienden van ons die er wonen en het is er nu blijkbaar hallucinant. Ze zitten binnen en zijn gezond. Maar ze mogen bijna hun kot niet meer uit, enkel kort om eten te gaan kopen, en de berichten uit de stad en het land maken hen echt triest. De dagelijkse dodencijfers in Spanje zijn dan ook gigantisch. Ook onze vrienden daar zijn intussen al verschillende vrienden en kennissen verloren. Een goede klant van hen, amper 51 en kerngezond, is op enkele dagen tijd ziek geworden en overleden.

Een andere vriendin van ons liet weten dat ze onderweg naar de winkel even halt hield in de straat omdat haar moeder uit België haar belde. Vanuit een voorbijrijdende politie-auto werd ze met een luidspreker aangemaand om door te wandelen of ze zou een fikse boete krijgen. Het oh zo joviale en warme Spanje is oorlogsgebied geworden. De restaurants waar ik zo van hou zijn dicht. Wandelen, wat ik er zo vaak doe, is geen optie meer. Zo triest.

Nu naar daar reizen is dus uiteraard geen optie meer, het mag niet, het zou ook onzinnig zijn, ik pieker er absoluut niet over. En toen ik m’n vrienden vroeg of naar onze flat in Barcelona gaan de komende zomer volgens hen tot de mogelijkheden zou kunnen behoren waren ze resoluut: “Vergeet het Sven. Deze waanzinnige situatie kan niet in twee drie maand voorbij zijn. Blijf hier alstublieft weg. Wees voorzichtig. Want het is een rotziekte.”

Weet je… Ik ben een geboren optimist. Mij krijgen ze niet zo snel klein. We gaan vechten om hier uit te komen. Ja, het is niet geestig dat ik niet naar Barcelona kan. Maar wtf. Er zijn zoveel ergere dingen. We zijn nog gezond. Andere mensen zijn ziek. Nog anderen sterven. Of ze verliezen geliefden. Nu een beetje klagen over een tweede verblijf waar je even niet heen kunt zou dom, triest en schandalig zijn. Ik ga dat ook echt niet doen. Ooit ga ik er wel terug. Barcelona is mijn lievelingsstad. For ever. Maar het zal nog wel even duren voor dat weer een realistische optie is.

Mijn gedachten gaan nu echt uit naar alle mensen die lijden. In Barcelona. In Catalonië. In Spanje. Er wonen daar zoveel mensen die we zo graag zien. Heerlijke vrienden met wie ik nog lang mooie momenten wil beleven. Ik hoop en ik bid dat ze gezond blijven. Net zoals we ook denken aan de mensen hier in Vlaanderen, in België, en in de rest van de wereld. Deze rotziekte moeten we nu eerst samen kleinkrijgen. Vakantie en etentjes, dat is voor later. Hou nu afstand. Was uw handen. Doe niks doms. Blijf gezond. Ik smeek het.