Barcelona na de aanslag

Ik krijg van veel vrienden en kennissen dit weekend bezorgde berichtjes, en ook van veel volgers van deze blog. Mensen die vragen hoe de sfeer in Barcelona is. Ik kan niet anders dan zeggen: bijzonder. Loop je over straat dan voelt het bijna alsof er niks aan de hand is. Al moet ik zeggen dat Roger en ik nu niet ook niet veel zin hadden om tot aan de Ramblas te lopen.

Maar we hebben wel bijna 20 kilometer door de stad gewandeld, gedineerd bij Paco Meralgo gisteren, en vanmiddag een lichte lunch genomen bij een ander favoriete van mij: Jaime Beriestain, en overal was best veel volk aanwezig. Mensen genoten op beide plekken van het lekkere eten, en dronken een glas. Bijna zou ik zeggen: het leven gaat gewoon door. Je ziet ook niet opvallend meer politie in de straten dan normaal. Misschien is de stad iets rustiger, maar het is augustus, dan is een groot deel van de inwoners sowieso op vakantie.

Maar toch weet en voel je dat de stad diep geraakt is door de laffe aanslag donderdag. Roger en ik gingen samen eens kijken naar de vorderingen in het Princesa Sofia Hotel op de Diagonal, samen met Carles Tejedor, de man die ooit bij Via Veneto kookte, en ook El Nacional uit de grond heeft gestampt, en die van dit hotel ook een culinaire tempel maken wil, en hij vertelde ons dat mensen donderdag er uren over hadden gedaan om van het werk thuis te komen, en dat deze barbaarse aanval op onschuldige mensen iedereen emotioneel heel hard raakt.

En toevallig zat een goede vriend van ons, Xavi Alba, de directeur van Tickets (en ook van de andere restaurants van Albert Adria) gisteren ook te dineren bij Paco Meralgo, en hij vertelde ons ook hoezeer z’n personeel, en z’n vrienden, onder de indruk waren van deze laffe aanslag. Kan het ook anders? Onverschillig is niemand, en de vrees dat toeristen wel degelijk weg zullen blijven, zit er zeker in.

Maar al bij al heerst er geen paniek in de stad, en met de schrik valt het eigenlijk ook wel mee. Is heel Europa gewoon aan het wennen aan het idee dat dit soort verschrikkelijke aanslagen ons, net als ongevallen met de auto, altijd en overal kunnen overkomen? Is dat het? En is dat goed of slecht nieuws? Kan het de terroristen misschien zelfs ontmoedigen? Of is dat de situatie waarmee we de komende jaren rekening moeten houden: een soort van permanente angst? Ik vraag het me oprecht af. Maar ik denk wel dat het de juiste beslissing was om toch te komen dit weekend. En of we ervan genieten? Ik zou liegen als ik zeg dat we dat niet doen. Barcelona zal langer bestaan dan wijzelf, wat er ook nog te gebeuren staat. Ergens is dat wel een krachtige gedachte. Ik zal eeuwig van deze stad houden, ook en zeker dit weekend.