Tot aan nieuwjaar zet ik de 10 meest gelezen artikels van het voorbije jaar nog eens op een rij op Would Be Chef. Dit artikel is het op 7 na meest gelezen artikel van het voorbije jaar. Ik herinner me hoe lastig ik in het voorjaar wel was. En je moet weten dat ik eigenlijk niet zo’n klager ben. Nu goed, iedereen heeft wel eens een lastiger periode in z’n leven. En weet je wat, een half jaar later ben ik dat alweer helemaal vergeten!

Dit artikel schreef ik begin juni 2019, en ik kreeg honderden lieve reacties!

Ik moet bekennen: ik heb een paar moeilijke maanden achter de rug. De lastige periode begon meteen na de kerstvakantie. Ik had die gezellig doorgebracht in Barcelona, en het was een mooie, zonnige en relatief warme vakantie voor de tijd van het jaar. Dus ik had heel veel gewandeld. Meer dan 120 kilometer per week. Zoals ik dat graag doe in Barcelona. Vooral in de bergen had ik gewandeld. En wellicht heb ik daar m’n kuiten een klein beetje overbelast. Niet erg, maar ik voelde wel wat spanning.

En toen ging het fout. Op het kerstfeestje bij m’n ouders in Knesselare, de zondag aan het einde van de kerstvakantie. Ik was verstoppertje aan het spelen met m’n kleine nichtje Estée, en toen ik een sprintje inzette voelde ik het: een bliksem van pijn schoot door m’n linkerkuit. Heet als vuur. Dat is wat je soms ziet gebeuren bij niet opgewarmde, of vermoeide voetballers. Plots grijpen ze naar hun kuit na een explosieve inspanning. Het verdict was duidelijk: een spierscheur. De gevolgen waren er niet naast: een flinke twee maanden kon en mocht ik nauwelijks wandelen. Afschuwelijk.

Tegen de paasvakantie was de kuit hersteld en dat was een bevrijding voor me. Terug in Barcelona, met alweer veel zon, schoot ik na bijna drie maanden nauwelijks sporten, weer in gang. Nog niet de echt verre afstanden, nog niet de bergen in, dat niet. Maar ik kwam weer buiten en ik begon weer vlot de tien à vijftien kilometer te halen. Ik was weer op het goede pad. Tot een paar dagen na de paasvakantie.

Op een hele vroege ochtend, nog half met een slaapkop na een DJ-nacht tijdens de week, grabbel ik m’n laptop mee in steek die niet erg zorgvuldig in de beschermhoes, die ik blijkbaar niet goed sluit. Het knopje is ook al wat afgesleten, dus ik moet daar sowieso mee uitkijken. En het stomste gebeurde: onderaan de trap gleed de computer uit de sleeve. Ik probeerde die nog te grijpen, en door de tik die ik de laptop in de val gaf, donderde hij exact op de nagel van m’n rechterteen. Belachelijk goed gemikt, zo leek het wel. Gevolg: heel veel bloed, tot op vandaag een nagel die alle kleuren van de regenboog heeft gezien. Maar vooral: een gebroken grote teen. Van de dokter mocht ik zes weken geen wandelingen maken. Tot zo’n twee weken geleden ongeveer.

Twee kwetsuren in 5 maanden, ik lijk de Vincent Kompany van de wandelaars wel. Neen, serieus, je kunt er mee lachen. Maar op mijn eigen kleine manier voel ik wel wat die topsorters meemaken wanneer ze op de bank moeten zitten wegens een kwetsuur. Frustratie. Onmacht. Een beetje boosheid en zo ook. En ik weet wel dat die gasten dan op een andere manier aan hun fysiek werken. En dat had ik ook moeten doen. Maar dat kwam er zo niet van. Ik ben geen fitnesser. Op de hometrainer rijden vind ik saai. Naar een zwembad gaan om baantjes te trekken, bwa. Komt er niet van.

Ik miste mijn wandelen ontzettend. Ik heb het op zoveel manieren nodig. Ten eerste om op gewicht te blijven. Dat is dus niet gelukt. Ik eet graag. Drink graag een glas wijn. Dat mag allemaal als je genoeg in beweging blijft. Nu zijn de kilo’s weer stiekem teruggekomen. M’n small hemdjes kan ik al helemaal niet in. Bij de mediums wordt het ook weer lastig. Ik heb eigenlijk weer large nodig. Dat is echt echt echt niet tof. Ik sta video’s te maken voor WW, het nieuwe Weight Watchers, en ik denk: buik intrekken Sven … Vorige week was er de TOP 1000 van de 80s op Joe en een luisteraar die ons bekeek op de TV-zender Caz stuurde mij een berichtje: “vergis ik me, maar ben jij niet weer flink aangekomen? Niet erg hoor maar ik wou het even vragen.” Niet tof om zo’n berichtjes te krijgen. Want ik zie mezelf ook wel in de spiegel. De waarheid kwetst.

Maar ik heb het wandelen ook echt nodig om mijn hoofd gezond te houden. In een superdrukke agenda zijn het mijn vrije momentjes. Ik ben zo geen meditatietype ook, maar eigenlijk is wandelen een soort van yoga voor mij. Eén zijn met de natuur. Nadenken, urenlang. Niet te hard nadenken altijd hoor. Soms gewoon mijn hoofd leegmaken en naar fijne muziek luisteren. Inspiratie uit de lucht plukken. Mijn beste ideeën ontstaan al wandelend. En wat ook heerlijk is: na een erg lange wandeling ben ik fysiek moe. En dat is zo’n heerlijk gevoel. Ik slaap dan veel beter. Ik sta dan beter gezind op.

Kortom: een half jaar zonder wandelen is voor mij echt een straf. Het is lastig. Ik ben weer dikker geworden. Mijn hoofd zit voller. Ik durf wat chagrijniger te zijn. En mijn lichaam snakt naar beweging. Allemaal geen wereldrampen. Ik weet het wel. Ik ben niet ziek. Op de radio gaat het prima met Anke, en nu met Kürt als vervanger, thuis gaat alles lekker. Maar dat verdomde wandelen, mijn gezonde verslaving, ik heb die belachelijk hard gemist.

Maar er is goed nieuws. Ik heb al lang geen last meer in mijn kuit, mijn teen heeft nog een rare kleur, maar ik heb geen pijn meer van de breuk. Die is geheeld. Dus sinds een goede twee weken ben ik weer aan het opbouwen. Ik ben begonnen met wandelingen van anderhalf uurtje, na een paar dagen overgeschakeld op tochtjes van 15 kilometer, en nu kwam het Hemelvaartweekend werkelijk als geroepen.

Ik ben vier dagen op vakantie in Barcelona. En ik heb elke dag gewandeld. Lange, mooie wandelingen in de heerlijke zon. De luchten zijn blauw. Het is warm, zonder bloedheet te zijn. En ik heb elke dag meer dan 20.000 stappen gezet. Donderdag 19 kilometer. Vrijdag 28 kilometer. En zaterdag een dikke 33. Ik voel me dolgelukkig. Elke avond was ik moe. Maar ik kon weer eten van de honger. En ik voel na twee weken stappen dat ik weer veel beter in mijn kleren pas. Er zijn weer kilo’s aan het afgaan. Want dat weet ik ook wel: als ik sport kan het snel gaan. Dan kan ik weer snel richting een gezond gewicht gaan.

Toch bijzonder wat dat doet met een mens he. Sporten is voor mij zo noodzakelijk om me happy te voelen. Niet dat ik doodongelukkig was de voorbije maanden, maar toch. Enfin. Binnenkort ga je weer berichtjes kunnen sturen: “zeg, ben jij niet weer flink afgevallen?” Ik ga dan weer ja kunnen antwoorden. Maar belangrijker is voor mij: gezond zijn. Een gezond koppeke in een gezond lijf, dat is “my why”. De reden waarom ik wandel. En ik hoop dat nog tientallen jaren te kunnen doen. En ik wens jou ook een sport toe die je past. Geniet van deze prachtige zondag.

Foto: Would Be Chef