Bij dit gerecht van Heston Blumenthal moest ik ooit huilen…

Vanmiddag lunchen we bij Dinner by Heston Blumenthal. Ik kijk er ontzettend naar uit. Het verslag van onze lunch kun je live volgen op mijn Instagram-pagina. De eerste keer dat ik ooit at in een restaurant van Blumenthal is best al lang geleden, dat was in zijn iconische gewezen Nummer 1 van de wereld “The Fat Duck” in het plaatsje Bray.

Aan dat bezoek bewaar ik de beste herinneringen. Ik at er namelijk het gerecht waar ik tot op vandaag van zeg: dit is één van de weinige schotels waarmee een chef mij aan het huilen heeft gekregen.

Ik heb het over “The Sound Of The Sea”. Ik heb zelfs mijn fictieve hoofdpersonage Michael Dobson in mijn roman “De Smaak Van Het Verlangen” daarheen gestuurd, en hieronder kun je lezen hoe ik zijn ervaring met het gerecht heb neergeschreven in mijn boek. Die ervaring is redelijk gelijklopend met de mijne namelijk…

Op een bepaald moment kwam een meisje met twee grote mooie schelpen, die soort waarin je als kind de klotsende zee dacht te kunnen horen, legde die naast de borden van Michael en Edwin, en vroeg hen om de oortjes van de iPod nano’s, die blijkbaar in de schelpen waren verstopt, in hun oren te stoppen, en te luisteren naar het zachte ruisen van de zee. Het was bevreemdend, alsof alle geluiden rond hen wegvielen en ze alleen nog de zee hoorden die af en aanrolde, de meeuwen erboven, de wind die speelde in en boven de golven. Michael had zelfs het gevoel dat het een beetje kouder werd, alsof ze ook letterlijk op de dijk liepen, vechtend tegen de ruige wind, met daar, aan de verre overkant, als je goed kijkt, Oostende. Nadat ze een minuutje naar de zee luisterden werd de zee voor hun neus gebracht. Het tafereeltje dat hen op een glazen plaat werd aangereikt was echt, helemaal, honderd procent: “de zee die aanspoelt op het strand.” Links lag er een strandje met de kleur en de korrels van zand, maar met een hele bijzondere smaak, (later zou hij horen dat de zandstructuur op basis van zeewier was gemaakt). Je zag het woeste schuim op de branding (ook gemaakt op basis van een soort algen). En daarnaast, echt, de zee, met kleine prachtig gesneden stukjes rauwe vis, sashimi van onder andere superieure heilbot en zachte wilde zalm, allerlei rauwe kleine schelpdiertjes, een oester, en verschillende soorten zeewier en zeegroenten als lamsoor en wakame. Alles smaakte beter dan wat hij ooit had geproefd. Hij moest denken aan strandwandelingen met Nele. Aan zijn onbekende vader die waarschijnlijk ergens ver weg zeilde, net buiten de rand van zijn schier eindeloze bord. Aan zijn grootmoeder die samen met hem net als Heston Blumenthal schilderijtjes maakte met lekkernijen. En aan zijn moeder. Want zou het zo niet ongeveer geklonken hebben in haar baarmoeder meer dan vijfendertig jaar terug? Als een zee die klotste en met haar bezorgde hartslag, zoemend als het eindeloze ruisen van de wind? Michael kon niet anders dan huilen, en hij liet de zilte tranen druppelen in “The Sound Of The Sea”, misschien wel het bekendste gerecht van kunstenaar Heston Blumenthal.