Het ging met onze wandelvrienden over rijk zijn deze week. En dan hadden we het niet over bemiddeld zijn, maar over echt echt rijk zijn. Zo rijk zijn dat je  eigenlijk niets meer zou moeten, maar alles zou kunnen waar je zin in had. En de vraag die mijn wandelmaat mijn stelde was: stel nu dat geld echt geen issue meer was, dat je echt alles zou kunnen doen waar je maar zin in had, nadat je Euromillions had gewonnen of zo, hoe zou je leven er dan uitzien?

Nu heb ik toevallig jobs die andere mensen wellicht niet als werken beschouwen. Ik moet niet zwoegen in de haven of in de fabriek, ik geef geen kinderen les of moet geen stenen op elkaar metsen. Ik maak radio. Vier uur per dag draai ik plaatjes en verkoop ik praatjes. OK, ik moet er vroeg voor m’n bed uit, maar na de middag ben ik vrij. En schrijven voor deze blog of voor de krant doe ik toevallig ook erg graag. Net als het verzinnen van recepten. En DJ’n op party’s vond ik ook altijd erg leuk om te doen. Is dat alles werken? Tuurlijk. Er is ook wel eens een dag dat ik denk: pff, nu wil ik even niets. Maar voor je het weet is het weer vakantie (zoals nu) en kan ik even grondig bijtanken. Ik ben geen loonslaaf. Ik geniet van al mijn jobs.

Mijn wandelmaat zei: dat is geen argument om te zeggen dat je niet echt werkt. Dat wil enkel zeggen dat je je job graag doet, maar de vraag is: zou je het nog doen wanneer je genoeg geld had. Zou je dan nog altijd die wekker zetten, elke dag om vier uur? Zou je dan nog midden in de nacht het land rondrijden om te DJ’n (iets wat ik voor covid constant deed). Zou je dan niet eens een dagje denken: de lezers van de blog kunnen wel eens even zonder nieuwe artikels? En hij vroeg me: stel dat je echt binnen was, en je stopte (al dan niet verplicht) met werken: hou zou je je leven dan willen invullen? Ik vond het een boeiende gedachte. Eentje waar ik wel eens over wou fantaseren.

Wat mij in het geval van eindeloze rijkheid in eerste instantie boeiend leek: ik zou reizen reizen reizen. Veel naar onze flat gaan in Barcelona. En als ik dan toch echt rijk was zou ik wellicht een grotere flat kopen in Barcelona, eentje met een ruimer terras, want nu hebben we er eentje van een paar vierkante meter. Ik zou die flat ook zelf willen inrichten, want dat doe ik graag. Plannen maken, en spulletjes verzamelen. Maar naast Barcelona zou ik de wereld rondreizen. Van de ene inspirerende plek naar de andere. Naar India wil ik terug en naar Nieuw-Zeeland. Naar Kaapstad. Met een cabrio door Italië rijden in de lente. Amerika zien en eindelijk ook eens naar Afrika. En ik heb nog veel te weinig van Scandinavië ontdekt. Dat moet ik ook eens doen: van die natuur gaan genieten. Ik zou er naar de mooiste restaurants gaan, en de beste wijngaarden bezoeken. Musea gaan ontdekken, en in in hele chique of erg authentieke hotelletjes slapen. Ik zou boeiende boeken meenemen om te lezen in de zon en hele lange wandelingen maken. Dat zou ik doen, zei ik tegen m’n wandelmaat: de wereld zien.

Hij vond het mooi om te horen. Moest lachen. Hij suggereerde dat mijn gigantische reisdroom misschien wel wat met covid te maken heeft: reizen en restaurants ontdekken, twee dingen die nu niet kunnen. En hij vroeg zich af of ik me dat leven niet een beetje te rooskleurig voorstelde. Is dat echt wel zo leuk: constant vanuit een koffer leven? Altijd op weg zijn, en de rust en regelmaat van thuis missen? Wat met onze kat die we zo graag zien? Wat met het prachtige huis waarin we nu wonen? Mijn ouders die ik zou missen, en de rest van mijn familie. De etentjes die ik thuis zo graag organiseer. Zou dat echt boeiend blijven: steeds die drukke trage luchthavens door moeten? En welke spullen wilden we dan meenemen in onze kofferss? Zouden we onze kleren onderweg naar dan zelf naar een droogkuis doen, in het midden van India? Hij stelde me heel veel vragen waar ik in feite niet zo goed had over nagedacht.

En het deed me opnieuw iets beseffen. Dat je je geluk moet zien, elke dag opnieuw, en je zegeningen moet tellen. Iets wat ik doe hoor, maar het was wel weer een goede opfriscursus. Het is nu midden in de paasvakantie, en die twee weekjes vrijheid doen me deugd. Maar ik kijk nu ook alweer uit naar de ochtendshow op Joe over een weekje. Het is een zalige job in een tof team, en ik hou van de interactie met onze luisteraars. Wanneer ik weer boekingen voor DJ-sets binnenkrijg (ook al zijn die misschien wat te voorbarig) ben ik blij: ik geniet ervan om mensen te entertainen, en ik kijk er naar uit dat we post-covid weer feestjes mogen organiseren. En aan deze blog werken zal ik altijd blijven doen. Ik schrijf graag, en vele duizenden mensen komen m’n stukken elke dag trouw lezen.

Nu sowieso is de kans nihil dat ik straks zou rijk word als de zee diep is, en werken zal er voor mij altijd bijhoren, wellicht zelfs tot na mijn pensioen, als mijn gezondheid het toelaat. Het is natuurlijk fijn om eens te fantaseren over stinkend rijk zijn, en over de immense vrijheid die je dan krijgt. Maar ook die is niet onbeperkt, altijd is er wel iets of iemand om rekening mee te houden. En steeds op reis zijn zou me waarschijnlijk ook gauw vervelen. Daarom besef ik maar al te goed: ik hou van de routine van mijn leven. En het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Volledig vrij zijn, en niks om handen hebben, het zou wellicht ook niks voor mij zijn. Ik zou sowieso weer gaan ondernemen of schrijven, of een restaurantje openen, of vrijwilligerswerk doen. Dus laat het leven maar blijven zoals het is. Enfin: zoals het was, voor covid. Want de wereld rondreizen, dat mis ik wel.