Ik moet even iets kwijt. Er ligt mij iets op de lever. Sociale media kunnen hard zijn, en zelf kan ik best wat hebben, want ik heb een olifantenvel. Maar als je mensen raakt die ik graag heb, dan word ik toch een beetje lastig. En dat heb ik gisteren toch ook maar weer gemerkt. Ik ga het even uitleggen …

Gisteren was eigenlijk een topdagje. Met de fijne Griet Vanhees en Anthony Kumpen, die een hele tijd geleden bij ons op bezoek waren in Barcelona (en met wie we toen een memorabele culinaire avond hebben beleefd) probeerden we nu toch al bijna twee jaar een datum te versieren in de agenda’s om nog eens af te spreken en eens bij te kletsen. Altijd was er wel iets dat zo’n afspraak in de weg zat. Ik ga bijna elke weekendavond DJ’n, door de week plan ik liever geen etentjes wegens de vroege wekker, en in mijn vrije weekends proberen wij naar Spanje te vliegen. En Anthony en Griet hebben trouwens ook een drukke agenda, met het gezin en met de autosport van Anthony in binnen- en buitenland. Kortom: het was echt veel te lang geleden dat we nog eens uitgebreid konden bijkletsen. Maar gisteren lukte het dan toch. Ik wist dat ik een ontzettend vol DJ-weekend had, en om dan zo een weekje voor de zomervakantie op zondagmiddag te mogen lunchen met vrienden is altijd plezierig.

Anthony en Griet nodigden ons uit naar het geweldige twee sterrenrestaurant Slagmolen in Opglabbeek waar het heerlijk tafelen is. We waren er al eens enkele jaren geleden gaan lunchen, en hadden er echt supergoede herinneringen aan over gehouden. Dit is nog een van de weinige klassieke restaurants in ons land. Geen gedoe, geen te moderne liflafjes, maar wel oerdegelijke topgastronomie. We gingen voor het Slagmolen Menu. Een echte topper, met alle klassiekers uit de keuken van chef Bert Meewis.

Na de lekkere hapjes kregen we eerst de beroemde rundstartaar met Belgische kaviaar. Meteen een smaakbom om te starten. Direct daarna kwam nog zo’n klassieker van het huis: de oosterscheldekreeft met appel en een verrukkelijke frisse saus. Mensen die er ooit aten krijgen wellicht het water in de mond als ze dit verslag lezen. Daarna kwam de gegratineerde koningskrab met Champagnesaus, de gegrilde tarbot met tomatenstructuren en de Bressekip met portsaus. Nadien volgden nog twee dessertjes, een schuim van yoghurt met violetsorbet en de beroemde Dame Blanche van Bert. Het waanzinnig lekkere roomijs wordt à la minute gedraaid, en de chocoladesaus en de slagroom zijn gewoon perfect. Het hele menu werd trouwens begeleid met uitstekende wijnen, kortom, een prachtige lunch.

We hebben lekker gegeten, een paar zalige glazen wijn gedronken en ik een heerlijke cognac bij de koffie (ik moest niet rijden!) en goed bij gekletst, en voor we vertrokken nog wat leuke foto’s gemaakt. Altijd leuk voor de sociale media denk je dan. Een mooie zondagmiddag met vrienden delen op de blog en op instagram, doen we dat niet allemaal? Maar daar ben ik dus lelijk geschrokken. Veel leuke reacties op de volgens mij hele mooie foto van Griet en mezelf op mijn Instagram, maar ook hele pijnlijke. Niet over mijn kale knikker, of over mijn vele rimpels (ik moet eigenlijk echt eens leren om niet te fronsen als ik selfies maak, maar soit, een rimpelkop is ook een kop) maar wel over Griet. “Sorry, geen mooie vrouw naast jou… zo scary mager…” was één van die reacties. Een andere: “Sorry Griet, veeeeel te mager, echt niet mooi.” En ook in mijn persoonlijke inbox kreeg ik dat soort opmerkingen. Eerlijk: ik vind het onbegrijpelijk dat mensen zoiets kunnen posten. Het is snel geschreven natuurlijk, maar hebben die mensen dan wel eens gedacht hoe hard zo’n opmerkingen kunnen kwetsen?

Ik zou hier kunnen proberen uit te leggen waarom Griet er zo strak uitziet. Ten eerste heeft ze goede genen. Ten tweede eet ze elke dag samen met haar man, topsporter Anthony, die door het vele trainen nog een stuk strakker staat. Als je een speer wil zien, Anthony is er één. Griet eet dus net als Anthony gezond, maar in het weekend laten ze zich allebei graag eens gaan. Het gaat eigenlijk niemand iets aan, maar zij heeft een tweede dame blanche niet geweigerd, na de uitgebreide maaltijd. Iets wat ik dan weer wel gedaan heb, ik dacht aan de lijn, zij niet. Maar terwijl ik haar hier zit te verantwoorden voor haar looks, denk ik: waarom doe ik dat eigenlijk? Griet is wie ze is, een hele mooie zelfverzekerde vrouw met wie het heerlijk lunchen en kletsen is. En al de rest maakt toch niet uit, mager of dik, of iets daar tussenin. Als ze zich maar goed in haar vel voelt, toch? En dat doet ze duidelijk. Mag het nog even? Gelukkig zijn?

Het heftige is dat dit soort opmerkingen mensen kunnen kwetsen. Nu kan Griet ook wel wat hebben denk ik, maar zoiets doe je niet. En ik zelf weet heel goed waarom ik dit schrijf. Jarenlang was ik zelf “veel te dik”. Ongezond dik. Ik woog bijna veertig kilo meer. Het was nog de tijd voor Instagram, maar als ik nu foto’s van toen terug zie denk ik: afschuwelijk. Daar zal toen ook weleens over geroddeld zijn, maar de opmerkingen kwamen toen nog niet via sociale media binnen. Ja, als ik iets zei op de radio waar mensen zich aan stoorden, dan kreeg ik weleens sms’jes binnen zoals “gij moet uw mond houden, dikzak.” En dat vond ik absoluut niet leuk. Ongemanierd. Kwetsend. Want ook al was ik (te) dik, ik voelde me in die tijd ook echt gelukkig zoals ik was, ik zat echt goed in mijn vel. En op het moment dat ik toch aanvoelde dat het echt fout aan het gaan was, en ik mezelf eindelijk gezonder wou voelen, en ja, ook wat minder lelijk, ben ik gaan wandelen, gezonder gaan eten, heel veel water beginnen drinken, en één keer in de week zondigde ik. Een beetje zoals sportman Anthony nu ook doet in het weekend. Want dat werkt. En dat houdt het (over)leefbaar. Toen ik zelf meer dan dertig kilo ben afgevallen kreeg ik dan weer andere opmerkingen: ge zijt veel te mager. Je was toffer toen je dikker was. Een man moet goed in z’n vet zitten. Je ziet er ongezond uit. Ik heb het allemaal moeten horen. Terwijl mijn dokter mij enkel feliciteerde. Mijn bloedwaarden waren door gezonder te gaan leven ontzettend veel beter geworden. Ik voelde me nog beter in m’n vel. En m’n BMI was plots helemaal goed. Maar toch kreeg ik toen ook weer negatieve opmerkingen van sommige mensen. In de tijd dat ik zwaarder was werd ik “vuile dikzak” genoemd. En toen ik dus eigenlijk gewoon netjes op gewicht was gekomen werd ik “ongezond” genoemd en “minder gezellig”. Geloof me, gezellig is anders.

Het fenomeen heeft een naam: body shaming. Body shamen is het hebben van ongepaste negatieve kritiek op het uiterlijk van iemand anders of op jezelf. Het gaat heel vaak over overgewicht, maar dus ook over ondergewicht. En zelfs mensen die gewoon netjes aan alle BMI-normen beantwoorden kunnen het nog over zich heen krijgen. Getuige de reacties nadat ik voor een gezondere levensstijl ben gaan kiezen en meer dan 33 kilo afviel. Stop daar toch mee lieve mensen. Pas op, ik moet er ook voor uitkijken. Vanochtend nog heb ik een licht zomer menu voor de hele week op de blog gepost, met als titel “summerbody”. Misschien moet ik daar nog wat strenger zijn op mezelf, en ook geen labeltjes plaatsen of vage beloftes die stigmatiserend over kunnen komen.

Opletten met alles wat naar body shamen neigt is een slim idee. Want het is oh zo makkelijk om snel even een opmerking over iemands uiterlijk te plaatsen. Maar het kan echt kwetsend zijn. Sommige mensen zijn omwille van gezondheidsredenen te zwaar of te mager. Daar al eens aan gedacht? Hou die opmerkingen dus voor jezelf. Denk er het jouwe van, dat doe ik ook. Maar gooi het niet zomaar onder een foto op instagram. En vooral: wees blij met het lichaam dat je kreeg. Probeer gezond te leven, op jouw tempo en ritme. Wil je er wat strakker uitzien, go for it. Ben je iets te zwaar volgens de geldende schoonheidsnormen, of zelfs een gezellige dikkerd, om het dan maar eens met de woorden van sommige van mijn followers te zeggen, geen enkel probleem. Als je maar goed in je vel zit. Schaam je dus niet voor wie je bent, en steek vooral ook geen energie in het nodeloos kwetsen van andere mensen die je niet eens persoonlijk kent. En voor de rest: eet smakelijk. Soms lekker licht, soms een vette hap en comfortfood, soms eens lekker uitgebreid. En dat hebben wij gisteren ook gedaan.

Merci Griet en Anthony, het was een topetentje! En die tweede dame blanche Griet, ik had ‘m dus ook moeten nemen. . En ik wandel het er wel weer af. Gisterenavond heb ik nog 18 kilometer gestapt, fanatiekeling die ik ben… toen zaten jullie alweer aan de sushi zag ik. Gezondheid!

Foto: Would Be Chef