HOE DE HORECA IN BARCELONA OVER ONAFHANKELIJK CATALONIË DENKT

Intussen woon ik zo’n goede vier jaar halftijds in mijn zo geliefde Barcelona. Maar ik kom er al een dikke 25 jaar meerdere keren per jaar. Ik ken mijn buren, ik ken de restaurants erg goed, ik heb er zo’n beetje m’n vaste winkeliers en marktkramers met wie ik intussen een heel mooie band heb kunnen opbouwen. Barcelona is de stad van mijn hart. En de mensen die in de horeca werken ken ik misschien nog wel het best van allemaal. Ik hou van de onuitputtelijke liefde van Catalanen voor heerlijk eten, en die passie verbindt mensen nog het meeste van al. Want rond eten en prima drank hebben (diepzinnige en zelfs gevoelige) gesprekken hun plaats, zelfs als die over politiek gaan.

Toch moet ik eerlijk zijn: Catalanen in de horeca zijn meestal voorzichtig. Ja, er zijn er die je liever zullen bedienen als je tegen hen in het Engels praat dan dat je het in het Spaans probeert. Dan weet je: dat zijn trotse Catalanen, die die Spaanse “overheersing” maar niks vinden. Maar in de toeristische restaurants in Barcelona werken veel buitenlanders. Mensen uit Latijns-Amerika; en die spreken uiteraard Spaans. Maar als je met het lokale horecapersoneel praat valt één ding wel op: als je het over de Catalaanse onafhankelijkheid hebt houden ze zich nog het liefst op de vlakte. Logisch ook. Slim zelfs. En wenselijk. Je serveert eten, en geen politiek. Ik verwacht in Brussel op restaurant ook geen pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid, of ertegen, maar ik word er wel graag in mijn eigen taal bediend.

Dat neemt niet weg dat je als halftijds bewoner voelt dat de meningen de laatste tijd enorm verscherpen. Want Catalanen zijn een erg trots volk. Trots op hun cultuur, op hun keuken, op hun geschiedenis, op hun werklust. Ze willen dat er naar hen geluisterd wordt, en dat er met hun mening rekening wordt gehouden. En dat is de reden waarom er nu echt wel een kentering gaande is. Want ook al denk ik oprecht dat de meerderheid van de Catalanen tot voor kort niet per se de onafhankelijkheid van Madrid nastreefde, de manier waarop de Spaanse overheid nu tekeer gaat met hun bijzonder hardhandige optreden rond het gewraakte referendum, maakt alle Catalanen verdrietig, boos en zelfs opstandig. Dat er nu plastic kogels worden afgevuurd op mensen die gewoon hun stem willen laten horen, is er ver over, en doet Spanje opnieuw lijken op een dictatuur. En het land heeft wat dat betreft al een pijnlijke geschiedenis. Een schande dat Europa hier geen duidelijke grenzen durft te trekken en laat horen dat dit de totaal verkeerde manier is om vrije meningsuiting af te blokken.

De vriendelijke man van de wijnwinkel bij ons om de hoek heb ik de voorbije maanden al het meeste uit zijn kot kunnen lokken. Hij is volgens wat ik na maanden praten langzaamaan heb kunnen ontfutselen (gematigd) tegen Catalaanse onafhankelijkheid. Hij wil liever samenwerking en vindt een afsplitsing van Spanje niet nodig in een groot democratisch Europa. Maar hij is evengoed een trotse Catalaan, en hoopt op rust en vrede in z’n stad, en vond een referendum daarom geen slecht idee. Ik respecteer zijn mening. En evengoed die van mijn buurvrouw die net als honderdduizenden andere bewoners van Barcelona een vlag voor onafhankelijkheid heeft hangen aan het balkon van haar flat. Ik heb zelf geen uitgesproken mening voor of tegen Catalaanse onafhankelijkheid. Ik ben voorlopig een halftijdse gast in deze prachtige stad, ik bekijk het allemaal nog even. Maar ik leef wel ontzettend mee met mijn stadsgenoten. Ze verdienen liefde, zon, vrede, lekker eten, en vooral: hun eigen vrije  mening.

Nu vrijdag ga ik heel even terug naar Barcelona. Naar Catalonië. Naar Spanje… Er ligt nog genoeg lekker spul in mijn kleine wijnfrigo. Topwijntjes uit alle Spaanse regio’s. Maar ik ga toch eens langs denk ik, bij mijn vriendelijke wijnhandelaar. Een Catalaans flesje scoren om de wrange smaak van deze gewelddadige zondag door te proberen spoelen. Maar ik wil vooral zijn mening opnieuw horen. Want ik vrees oprecht dat die door de gebeurtenissen van de voorbije weken ook bijgesteld is. De regering in Madrid klopt de verontwaardiging er bij de Catalanen namelijk op een zeer efficiënte manier dieper en dieper in… Dom. Jammer. Want deze stad en deze streek verdienen zoveel beter.