Het is echt de grootste pech die een mens kan hebben, maar het is een goede maat van mij wel overkomen. Letterlijk drie dagen voor hij de eerste prik zou krijgen, voelt hij zich ziek worden. Hoesten, een beetje koorts, en op de koop toe heeft hij last van wat smaakverlies. En wat blijkt: hij is inderdaad positief getest op covid. Het is maar de vraag of hij de ziekte nu snel onder controle krijgt, want hij is dan nog wel jong (iets ouder) dan ik, maar hij voelt zich echt wel slecht. “Nog nooit zo ziek geweest”, zei hij. De vaccinatie deze week kan natuurlijk niet doorgaan. Ik hoop dat hij snel beter wordt. Sterkte maat.

Het toont nog maar eens aan: het virus is er nog steeds, en gaat nog altijd flink rond. Ook al zakken alle cijfers dan wel stevig, het zijn nog steeds mensen achter de cijfers, en ze worden nog steeds ziek van dat rotvirus. Mensen die het niet (meer) verwachten kunnen in de laatste rechte lijn nog struikelen, en dat wil je echt niet meemaken. Daarom is het belangrijk om nu extra uit te kijken. We zijn toch wat minder waakzaam, wat losser, we mogen ook wat meer, en we denken: ik zal het nu toch echt wel niet meer krijgen. En dan, wanneer je het niet meer verwacht, gebeurt het plots toch. Gevaarlijk hoor.

Ik ben zelf wel flink aan het aftellen. Op 14 juni krijg ik mijn eerste prik, hier in Wachtebeke. Pfizer. Op 19 juli de tweede. Dat valt wat lastig, want dan ben ik in principe in Barcelona. Maar dat lossen we wel op. Ik vlieg wel een dagje terug of zo. Want als ik begon te schuiven met de tweede datum, dan ging de eerste ook later komen, en daar heb ik geen zin in. Ik wil geen seconde wachten op mijn eerste prik. Van zodra het kon wou ik m’n spuitje. Blij dat het gaat gebeuren, een weekje na mijn 48ste verjaardag. Nog twee weekjes geduld dus. En intussen probeer ik zo veilig mogelijk te blijven. Ik zou toch echt niet willen voorhebben wat m’n maat nu overkomen is: ziek worden in de laatste rechte lijn.