Het is morgen, op 8 maart wereldvrouwendag. Dikke complimenten daarom, alle eer ook, en het allergrootste respect voor alle vrouwen. Ze houden de wereld draaiend. Net als alle mannen trouwens. En alle mensen die zich niet tot één bepaald geslacht willen rekenen. Want meer en meer proberen we de wereld en vooral de mensen niet meer in hokjes op te delen. Iedereen gelijk voor de wet. Maar ook in de keuken?

Vrouwen koken als de beste. Zeker mijn generatie is opgegroeid met moeders en grootmoeders die gewoon waanzinnig goed konden koken. Vaak de dagelijkse kost, dat wel, maar die is ook meestal gewoon het lekkerst. Mannen zijn eigenlijk pas later beginnen koken, en het is niet anders, vaak kookten de mannelijke hobbykoks iets speciaals voor de zon- en feestdagen, maar was het nog steeds moeder de vrouw die er voor zorgde dat er elke dag wel iets voedzaams, gezonds, en lekkers op tafel kwam.

Hoe komt het dan dat, ook al zijn vrouwen vaker de kok in huis, en is het ook geweten dat vrouwen betere smaakpapillen hebben dan mannen, de topkeukens toch vooral bemand worden, en niet bevrouwd, zeg maar… Ja, er zijn uitzonderingen. Anne-Sophie Pic in Valence is een godin in de keuken, Carme Ruscalleda in Sant Pau was geweldig, Margot Janse die 21 jaar aan het fornuis van Quartier Français in Franschhoek stond was een kanjer. Het zijn (zoals nog wel een paar andere straffe madammen) stuk voor stuk voorbeelden van vrouwelijke topchefs waar ik fan-tas-tisch heb gedineerd. Maar al bij al blijven ze uitzonderingen. Why?

Ik legde mijn oor even te luisteren bij bevriende chefs en culinaire journalisten, en het antwoord dat steeds terugkwam: topgastronomie is eigenlijk een hondenstiel. Chefs werken 80 uur per week. Ze houden nooit op. Dag en nacht zijn ze in de weer. En dat is totaal niet te combineren met een gezin. Mannen hebben daardoor soms makkelijker de moed, of het egoïsme, of de wilskracht of de mogelijkheid om hun gezin wat op de tweede plaats te zetten, en zich te focussen op de eer, en de roem, de sterren en de macht. Sommige vrouwen ook natuurlijk, maar een heleboel vrouwen hebben daar uiteindelijk geen zin in, en willen hun kinderen gewon vaker zien.

Zou het ook kunnen dat het wat met traditie te maken heeft? Dat er veel macho’s in de horeca zitten. Het stereotype beeld van de roepende bullebak van een chef naar wiens pijpen elk hulpje moest dansen is dan misschien wat achterhaald, maar het zit er misschien, als we eerlijk zijn, toch net iets teveel ingebakken. Dat haantjesgedrag hebben vrouwen niet nodig om indruk te maken. Het zijn maar veronderstellingen, maar iets zegt me dat ze niet zo fout zijn.

Er is echter goed nieuws: steeds meer dames zijn vandaag wel keihard aan het doorbreken. Het glazen plafond moet kapot. Man of vrouw, maakt niet uit, kwaliteit is de essentie. Maar nog belangrijker: de hele horeca is vandaag aan het veranderen. Meer en meer restaurants kiezen bewust voor meer sluitingsdagen, zodat het personeel nog een leven kan hebben naast de keuken, zodat ook mannen wat vaker thuis bij de kinderen kunnen zijn, of bij hun vrouw of man, of wat meer tijd hebben om zelf wat te leven ook, en ze zich op de momenten dat het restaurant open is meer en frisser kunnen concentreren op de essentie: het lekkerste eten ooit maken. Laat het mes maar langs alle kanten snijden. En laat ook de vrouwelijk chefs maar de plak zwaaien!

Go ladies, ik ben jullie grootste fan. Dat was ik al van de keuken van mijn twee meme’s en mijn schat van een mama, en dat gaat ook op voor alle vrouwen die ons op het hoogste niveau culinair willen verwennen. Jullie hebben alles mee om al die sterren te scoren! Fijne vrouwendag alvast. En smakelijk koken! Santé.