Het is weer zover. Nadat de covid-cijfers al maanden de goede richting uit zijn gegaan, gaat het weer verkeerd in Barcelona en Catalonië. Een paar dagen nadat ik vanuit het groene Vlaanderen in het oranje Spanje arriveerde, kleurt Barcelona en omstreken weer rood. Voorlopig worden geen extra maatregelen genomen hier, maar het zal wel gevolgen hebben voor mijn heen- en terugvlucht op 19 juli, wanneer ik mijn tweede Pfizer-prikje kom halen. Daar zal ik dan weer een PCR-test moeten voor afleggen, ook al zal ik minder dan 12 uur in België zijn. Het zij zo.

Maar hoe kan het toch dat de cijfers weer de foute richting uitgaan in mijn geliefde Barcelona? Er wordt gesproken over de (veel besmettelijkere) delta-variant van het virus die hier steeds dominanter wordt. Dat zal zeker een deel van de verklaring zijn. Maar ik zie, nu ik hier ben, toch ook duidelijk dat de ezel zich voor de tweede keer aan het stoten is aan dezelfde steen. Horeca was al langer open hier, en de mondkapjes zijn sinds vorige week ook niet langer verplicht in open lucht. De meeste mensen dragen die nog steeds in de stad, daar niet van. Maar het probleem ligt elders.

De slechtere cijfers hebben voor mij alles te maken met het sociale gedrag tussen vrienden, kennissen en familieleden. De Spanjaarden, en ook de Catalanen, zijn gewoon mensen van de aanraking. Van het knuffelen en het kussen. Wanneer je op restaurant mensen ziet toekomen dan schrik je je kapot. Mensen komen binnen met een mondkapje. Maar wanneer ze aan tafel komen, begroeten ze hun vrienden alsof covid weg is. Ze omhelzen elkaar, ze zoenen, ze knuffelen. En er worden weer handen geschud. Zelfs dat.

Ook in de straten zie je dat voortdurend. De fysieke afstand wanneer je mensen ontmoet die je kent is helemaal weg hier. De paar vrienden die ik hier al zag moet ik bewust op afstand houden, want ze zouden me ook vastpakken en omhelzen, wanneer ze me na anderhalf jaar covid eindelijk terugzien. Ik zou ook wel weer fysiek enthousiast kunnen worden, maar in België heb ik zelfs mijn ouders nog niet geknuffeld na al die tijd, en die zijn allebei al lang volledig gevaccineerd.

Dat knuffelgedrag is voor mij de basisreden. Maar waar ik me net als vorig jaar het meeste over verwonder: de clubs en discotheken zijn weer open. Tegenover onze flat is Bachata. Een Latijns-Amerikaanse dansclub. Toen ik gisteren laat uit m’n raam keek zag ik dat er weer honderden jonge mensen stonden aan te schuiven om binnen te mogen. De maskertjes hingen onder de neus, op de kin, of waren zelfs uit. Ze zagen er allemaal uitgelaten uit. Ze mochten weer gaan dansen.

Ik gun het de jeugd natuurlijk allemaal. Ik wil na mijn vakantie hopelijk ook weer gaan DJ’n in België. Maar honderden jongeren die dansen in het zweet in een overvolle discotheek, de meerderheid nog niet gevaccineerd, en al zeker niet volledig, en dat in een rode zone met een dominante delta-variant… Je moet weinig verbeelding hebben om te voelen dat dat niet kloppen kan. Eerlijk: ik ben behoorlijk bezorgd als ik die taferelen opnieuw zie.

Veel mensen maken zich zorgen ook voor mij. Ik kan je gerust stellen, ik doe hier niks wat ik thuis niet zou doen. Ik ga niet dansen en ik knuffel niet, ik draag mijn mondkapje en was mijn handen. Ik wandel rustig in de bergen en lig alleen met de beentjes in de lucht op mijn terrasje te lezen. Die rust, en de zon, geeft me energie en maakt me gelukkig. Ik ga geen risico’s nemen. Ik ben nu al zolang gezond gebleven, en dat wil nog even zo houden. Ik zit zo dicht bij mijn tweede prik, dus die wil ik zonder covid halen. En intussen kijk ik wel uit, maar ik ben wel bezorgd voor deze mooie stad en zijn inwoners. Dat wel.