Vorig jaar kreeg ik mijn kraakje. Zeg maar krak. Die duurde niet al te lang. Gelukkig. Maar was wel heftig. Het gebeurde de zaterdag na het radioseizoen, toen ik voor het eerst in een half jaar naar Barcelona reed. Mijn eerste tussenstop was in een mooi hotelletje in de Loire, en ik ben daar compleet “leeg” mijn bed in gesukkeld. Ik heb nog iets kleins gegeten, en daarna heb ik wellicht de diepste slaap ooit geslapen. Indrukwekkend was dat. Zo aan het einde van het seizoen, met een huis vol halfvolle dozen en halflege kasten (want we zouden enkele weken later naar Lochristi verhuizen), waren mijn batterijtjes helemaal leeg. Dat kan eens gebeuren. Ik ben geen superman.

Het rare is dat ik nu, twee weken voor het einde van het radioseizoen, ook weer voel dat ik een beetje in het rood aan het gaan ben. Hoe gaat dat? Een mens werkt maar door en door, terwijl er in covid-tijden weinig ruimte was voor echt ontspannen, en kijk, zo aan het einde van zo’n jaar snak je naar vakantie. Je lichaam weet dat de pauze er bijna aankomt, en is al langzaamaan de reserves aan het opgebruiken. Terwijl de agenda nog bomvol zit met werk dat nog voor de zomer moet afgerond worden, en de voorbereiding van spannende nieuwe projecten die er in het najaar zitten aan te komen. Het is nog heel even doorbijten dus, voor de vakantie er aan komt, en je lijf weet dat al en de alarmlichtjes gaan lichtjes af. Maar ik klaag niet. Het hoort bij het leven.

Ik hoor trouwens dat zoveel mensen vandaag behoorlijk moe zijn. Ook al schijnt de zon en gaan de covid-cijfers de goede richting uit, de stress van al die rare maanden stapelt zich op. En de meeste mensen hebben aan telewerken moeten doen, en dat raak je ook wel eens beu. Veel van mijn vrienden vinden dat ze door covid net veel meer hebben gewerkt dan vroeger. En op veel kantoren, maar ook in lerarenkamers, en fabrieken, in families en vriendenkringen zelfs hangt nu een rare soort van spanning in de lucht en zijn de lontjes korter dan anders. Er zijn nog deadlines en knelpunten, lastige klanten en zagende collega’s, en veel mensen moeten toegeven: zelf loop ik ook wat prikkelbaar. En zeker mensen met kinderen zitten vandaag bijna aan het einde van hun Latijn. Ik kan mijn laptop ’s avonds uitzetten, maar aan kinderen zit natuurlijk geen op- en af-knop.

Maar goed, het vooruitzicht op vakantie geeft mij wel een superfijn gevoel en geeft me ook wel voldoende kracht om nog twee weekjes te knallen in de ochtend op Joe en er fijne shows van te maken samen met Anke. En het feit dat we nu eindelijk mooie zomerse dagen beleven helpt natuurlijk ook. Al moet ik dan wel oppassen dat ik niet te lang door blijf werken ’s avonds, in de late zon op ons terras, of glaasjes rosé drinken ter compensatie van de regenachtige koude maanden, of om de vrijheid te vieren. Herkenbaar?

Ik hoop dat jullie ook de energie vinden om jullie leven wat te blijven managen de komende weken. Geniet van de zon. En weet: de zomervakantie is niet veraf meer. Misschien ga je wel op reis over enkele weken? Naar het buitenland of gewoon lekker hier in België? Misschien ga je wel genieten van de rust in eigen tuin? Alles komt goed! Ikzelf kijk al enorm uit naar 25 juni, ’s avonds, in de Loire-streek, in net hetzelfde doorreis-hotel als vorig jaar: een prima plek om geweldig te crashen.