Vandaag is een feestdag. De liefste papa van de wereld is jarig. Mijn papa André wordt 75 en dat is geen aprilgrap. We hebben een super goede relatie, papa en ik. Ik bel mijn ouders elke dag. Soms neemt mama de telefoon op, soms papa. Maar ze geven elkaar dan wel graag nog eens door aan me. “Moet je papa ook nog eens horen?” vraagt mama dan, en omgekeerd doet papa net hetzelfde, en altijd is mijn antwoord: “natuurlijk.” Ik hoor ze allebei graag. Ik zie ze zeer graag.

Vanavond gaan we samen met de ganse familie vieren. Niks groots. Niet op restaurant. Gewoon thuis met m’n ouders en m’n broer en zijn gezinnetje in Knesselare. Dat zal sowieso met een flesje Wijn Ornelis zijn. En blijkbaar ook met een heerlijk “verrassingsbrood”. Enorm verrassend is dat niet, maar wel heerlijk thuiskomen. Beter kan de paasvakantie niet starten dan op deze manier. Ik heb papa en mama al laten weten welk cadeau ze krijgen. We gaan in juni op een zonnige zondag samen dineren in Inter Scaldes, één van mijn favoriete restaurants, en nog wel eentje met drie sterren, in Nederland. Ze kijken er nu al naar uit. Ik minstens evenveel.

Nogal wat vrienden zijn de voorbije jaren en maanden een van hun ouders verloren. Hun verdriet was immens, en ik leef enorm met hen mee. Anderen zien hun ouders beetje bij beetje in het sukkelstraatje terecht komen. Tot mijn grote vreugde en dankbaarheid zijn mama en papa nog in goede vorm en genieten ze nog met volle teugen van het leven. Dat gaan we vanavond dan ook samen doen met alle Orneliskes. Het wordt een fantastische avond, dat weet ik wel zeker. Dikke proficiat, allerbeste papa van de wereld. Ik zie je graag.