De verkoper in mijn wijnwinkel schrok keihard toen hij me plots terug zag

Wel een grappig momentje beleefd gisteren hier in Barcelona. Ik zat zo’n beetje door m’n voorraad rode wijn heen, en de witte was ook bijna op, en ik dacht: ik ga vlug even naar onze favoriete wijnwinkel, op de hoek van Carrer de Casanova en Carrer de Corsega, hier vlak om de hoek. Al sinds we een flat hebben in Barcelona, in 2013, haal ik altijd onze wijntjes daar. Nu was het uiteraard al sinds de krokusvakantie in februari geleden dat ik nog eens een voorraadje wijn was gaan halen, want ja, we waren hier niet…

Dus ik nam mijn karretje mee (dat is zo’n grote zak met wieltjes, het ziet er misschien heel erg bomma uit, maar het is wel superhandig) en ik ging op wijnjacht. Met mijn mondmaskertje op natuurlijk, want dat is hier verplicht in Spanje. Toen ik de winkel binnenkwam had de eigenaar niet meteen door dat ik het was, ook al ben ik al zo lang een trouwe klant. Maar ja, zo’n mondmasker helpt wel om half anoniem een winkel binnen te komen (of om een overval te plegen, wat ik uiteraard niet van plan was.)

Maar plots herkende hij mij. Hij schrok gewoon keihard. En hij slaakte een soort van vreugdekreet uit. Iets dat klonk als hoera, gemengd met heel veel verwondering. En toen legde hij me uit hoe blij hij wel was om me terug te zien. Niet dat ik zo’n ongelofelijk grote drinker ben dat z’n hele businessmodel nu door onze afwezigheid helemaal in in elkaar was gestuikt, dat niet. Hij had tijdens de qurantaine zelfs bijzonder veel Vermouth verkocht (ook hier zijn er mensen die de ellende weg gedronken hebben…) Maar ik was gewoon de allereerste “buitenlandse klant” die hij in z’n winkel zag in bijna een half jaar. Mijn intrede was dus gewoon heel erg symbolisch…

Ik had het zelf natuurlijk ook al gemerkt: er zijn nauwelijks of geen toeristen in de stad. Musea zijn dicht, de horeca draait maar op 40 procent, ook op het strand is het opvallend kalm. Mij nu terugzien was dus een beetje symbolisch voor de eigenaar van de wijnwinkel, en hij hoopte dat ik bij wijze van spreken de eerste zwaluw ben die de lente maakt, enfin, de eerste Vlaamse gaai die de zomer inluidt. Zoiets. Ik heb in elk geval een flesje extra gekocht, om hem een hart onder de riem te steken. En om op mijn eentje te klinken op m’n terugkomst…