Zaterdagochtend, ergens tussen vier en vijf. Of zondagochtend, zelfde uur. Ik word wakker. In het duister knipper ik met mijn ogen. Ik draai me nog eens om, en om. Ik probeer opnieuw in slaap te vallen. Of op z’n minst toch nog wat te snoozen. Dat lukt mij echter zelden. En als er één ding is dat ik absoluut niet kan, dan is het in bed blijven liggen wanneer ik toch wakker ben. Dus ik sta op, ook al is de nacht nog niet voorbij. Ik begin dan te schrijven voor deze blog met wat klassieke muziek op. Elk weekend opnieuw, hetzelfde tafereel.

Het is voor mij toch echt wel de vreemdste bijwerking van covid. Ik wil niet te vroeg juichen, maar voorlopig heeft het virus mij nog niet te pakken gekregen. Zelfs mensen die, zoals wij, zich minutieus aan alle maatregelen proberen te houden, kunnen vroeg of laat besmet raken, heb ik al genoeg ondervonden in mijn vriendenkring. Maar voorlopig houden wij stand, hopelijk tot aan het vaccin, ergens in de lente.

En toch heeft covid een grote invloed op iedereen zijn leven. Met vooral lastige, maar heel soms ook eens wat vrolijker gevolgen. Die vertraging van het leven, heeft voor sommige mensen gezellige consequenties. Maar de grootste bijwerking voor mij is dat ik plotseling een bioritme heb gekregen. Dat is nieuw voor mij. Het is te zeggen: ik had er wellicht wel een, zoals iedereen, maar ik kon het makkelijk misleiden en omzeilen. Ik zei altijd in interviews: ik heb gelukkig geen bioritme. Daardoor kan ik leven en werken zoals ik dat het liefste heb.

Dat zit zo. Ik doe intussen al een paar decennia ochtendshows op de radio. Mijn wekker staat dus al jaren iets over vier. En meestal heb ik die wekker ook helemaal niet nodig, en word ik elke keer op hetzelfde tijdstip vanzelf wakker. Dat was altijd al zo door de week. Maar in het weekend niet. Want op vrijdag- en zaterdagavond ga ik al bijna dertig jaar lang elk weekend DJ-sets draaien op fuiven, feesten, festivals en in discotheken. Dan ben ik op zaterdag- en zondagochtend pas thuis in de vroege uurtjes, en dan slaap ik toch meestal uit tot tien uur of zo.

Daardoor leek het al die tijd alsof ik geen bioritme meer had. In de week stond ik op om 4 uur, en in het weekend 6 uur later. En dat ging me goed af. Maar door het virus zijn uiteraard alle grote evenementen weggevallen en zijn er dit jaar toch al een dikke 100 DJ-sets geannuleerd. En ik heb daardoor dus al maandenlang vrije weekends. En doordat ook etentjes niet meer kunnen lig ik op vrijdag en zaterdag even vroeg in bed als door de week: ergens rond middernacht.

Gevolg: ik heb het voorbije jaar ontdekt dat ik wel degelijk een bioritme heb. Slapen gaan ergens rond middernacht, opstaan ergens rond 4 uur, weekdag of weekenddag, het maakt voor mij blijkbaar geen verschil. En in de namiddag geniet ik dan vaak van een deugddoende siësta. Dat is gewoon mijn regelmaat, dat is mijn vaste ritme. Ik kan er intussen mijn horloge en mijn wekker op gelijk zetten.

Overigens: die ochtenduren zijn in het weekend ook mijn meest productieve hoor. Dan schrijf ik mijn columns voor de blog, en dan bedenk ik recepten. Dan werk ik aan kwartier plezier of bedenk ik nieuwe concepten. Het is niet dat ik het erg vervelend vind om zo vroeg op te staan. Het is eerder een goede gewoonte van me. Ik doe de haard aan, laat de kat spinnen aan mijn voeten, luister naar klassieke muziek of jazz, en schrijf blogs. Zoals deze. Ik vind het best gezellig. En wanneer de zon straks opkomt ga ik wandelen. Leve mijn teruggevonden bioritme.

Toch één bedenking: ik hoop zeer hard dat ik in 2021 mijn bioritme weer wat om zeep kan helpen doordat events ook weer mogelijk zullen worden. Ik wil weer zo graag DJ-sets gaan draaien zoals ik dat al dertig jaar elk weekend doe. Ik mis het nachtleven. Ik mis het om mensen te laten dansen, zich te laten amuseren. Maar goed. Dat komt wel weer terug. Nu eerst gezond blijven. Zodat het virus me niet te pakken krijgt, en de enige rare bijwerking die ik er van ondervind, de herontdekking van mijn bioritme blijft. Goedemorgen iedereen! En een hele fijne, gezellige zaterdag gewenst.