Je hebt het verhaal wellicht ook al gelezen. Het heeft de voorbije dagen uitgebreid de nationale pers gehaald. Een ober in brasserie ‘Carrousel d’Anvers’ in Antwerpen is zwaar over de schreef gegaan door een klant die extra pannenkoeken bestelde “de dikzak van tafel 1” te noemen op de bestelbon (en dat was blijkbaar tegelijk ook het kasticket.)

Toen de bewuste klante, een zekere Nadia, die afschuwelijke opmerking over haar uiterlijk op het kassaticket zag staan toen ze wilde betalen, was ze woest. Ze smeet, begrijpelijk, een foto van het ticket op de sociale media. “Een misplaatste grap waar hij achteraf veel spijt van had,” aldus de eigenaar van het restaurant, die de man wel op staande voet heeft ontslagen.

Ik snap Nadia 100 procent. De ober ging belachelijk veel te ver, z’n excuses aanbieden is het minste wat hij kon doen, en ik snap de eigenaar van de zaak zeer goed die deze man prompt de deur wees. Want zo’n gedrag is gewoon erg slechte reclame voor de zaak. Ook Horeca Vlaanderen was duidelijk: “in een sector waar gastvrijheid de essentie is, is dit een kapitale fout. Zoiets kan en mag absoluut niet.” Ik kan je verzekeren: als zoiets mij zou overkomen zou ik ook woest zijn. Hoffelijkheid is zo belangrijk, een goede service bieden is noodzakelijk.

En toch. Je zult het me misschien niet in dank afnemen, maar ik wil toch ook heel even een heel klein beetje in het hoofd van zo’n ober kijken. De horeca is een harde stiel. Je moet er hele lange uren kloppen, en de lonen liggen er vaak niet bijzonder hoog. Veel mensen die in de bediening aan de slag zijn lopen kilometers per dag, sloven zich uit om ons klanten te bedienen, en krijgen daar soms bijzonder weinig waardering voor.

Sommige klanten (en dan heb ik het absoluut niet over de geviseerde Nadia, die absoluut deze beledigingen niet hoeft te pikken) zijn ook helemaal niet zo hoffelijk en stellen soms onmogelijke eisen, of behandelen horeca-personeel als “slaafjes” die je heen en weer mag laten rennen, mag naar je tafel roepen als waren het hondjes. Bedienend personeel moet ook vaak de klappen opvangen die eigenlijk bedoeld zijn voor de keuken, wanneer een bestelling niet helemaal naar wens is.

Allemaal geen excuses voor beledigingen. Zeker niet. Maar dat er achter de schermen wel eens geklaagd wordt over klanten, of dat er mopjes gemaakt worden die niet altijd politiek correct zijn, ik kan het me zeer goed voorstellen. En dat er in drukke tijden, of tijden van zware stress of grote vermoeidheid wel eens te ver wordt gegaan met mopjes of opmerkingen, ik schrik daar dus niet van.

Heel eerlijk? Denk je niet dat dokters tijdens een zware operatie wel eens een mopje maken over die verdoofde kale bleke mens met de bibberbillen onder het laken? Ik denk het wel. Denk je ook niet dat leerkrachten in de leraarskamer wel eens grappen maken over hun leerlingen? Denk je dat garagisten, bouwvakkers, soldaten, advocaten, scheidsrechters en tuinmannen nooit eens lelijke namen geven aan hun klanten of collega’s? Weet je wat? Ik denk het niet, ik ben het namelijk zeker!

Praat dat alles goed? Zeker niet! De grootste blunder is wellicht dat deze domme ober de bestelbon onder de neus van deze dame stopte, want dat heeft hem nu z’n job gekost, en de banbliksem van heel Vlaanderen. Compleet logisch. Want wie z’n gat verbrandt moet op de blaren gaan zitten. Bodyshaming is net als racisme of sexisme absoluut not done!

Maar iets in mij heeft dus ook wat compassie. Want ik kijk in de spiegel, en ik vraag het jullie ook allemaal te doen. Hebben jullie nooit eens een label op iemand gekleefd, een bijnaam aan iemand gegeven, een mop over iemand gemaakt of een politiek totaal niet correcte uitspraak gedaan over een collega, een kennis, een familielid of een klant? Soms denk ik dan bijbels, en denk ik, die Jezus had het nog zo verkeerd niet toen hij zei “hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen”. Het lijkt wel alsof we allemaal heiligen zijn. We zijn zo goed in anderen afbreken en bekritiseren, maar waar gaan we zelf in de fout?

De stomme, onbeleefde ober is z’n job kwijt. Hij heeft zich duizend keer geëxcuseerd, en zo hoort dat. Hopelijk heeft hij z’n lesje geleerd, is hij in het vervolg beleefder, of minstens wat slimmer, en vindt hij snel een nieuwe job in de horeca. Want iedereen verdient een tweede kans. En Nadia verdient alle respect. Want iemand dikzak noemen is not done! Go girl!