Ik ben na al die jaren natuurlijk al erg veel gewoon, maar ik schrik er toch altijd nog van hoe lelijk mensen wel kunnen doen op de sociale media. Wanneer ik op Twitter wat meer uitgesproken standpunten innam over politieke, economische of ethische standpunten, wist ik dat ik stevige steun maar ook veel tegenkanting kon verwachten. Dat ben ik intussen ook wel gewoon, en toegegeven, sommige van mijn standpunten waren niet altijd even genuanceerd. En dan lok je gewoon harde reacties uit. Misschien daarom dat ik mijn nek op Twitter steeds minder vaak uitsteek. Ik hoef de controverse niet steeds weer op te zoeken, en ik besef dat je met nuance op sociale media veel gelukkiger leven kan. Dus op Twitter ben ik een stuk rustiger en braver, kortom voorzichtiger geworden, en daar voel ik me steeds comfortabeler bij.

Maar waar ik echt niet meer  tegen kan zijn de persoonlijke aanvallen die ik soms te verwerken krijg op sociale media. Het gebeurt voortdurend, en ik raak er nooit echt aan gewend. Mensen die ongenuanceerde meningen over bijvoorbeeld mijn gewicht posten of over de radio die ik maak. Waarom doen die dat? Om zichzelf beter te voelen? Of mensen die onder een foto op Instagram een lelijke reactie plaatsen die echt onder de gordel gaat over bijvoorbeeld het feit dat ik mijn keuken wel eens toon in mijn Stories. Ze noemen dat dan materialistisch gestoef. Ik vind dat lastig. Ik moet me toch niet gaan verdedigen omdat ik trots ben op mijn keuken. Ik ben een hobbykok, en in de keuken staan is mijn grote passie. Het is daar dat ik nieuwe recepten bedenk die ik met mijn volgers deel. Mag dat? Zo’n berichten die echt keihard op de man spelen en mijn zelfvertrouwen onderuit proberen te halen kan ik verwijderen, en ik doe dat ook steeds vaker. En mensen die mij echt aanvallen blokkeer ik ook veel rapper dan vroeger. Wie me enkel wil aanvallen op het leven dat ik leid, of de mens die ik ben, hoef ik niet om me heen te dulden. Laat me gewoon met rust, denk ik dan, en maak van je eigen leven ook iets moois. Het is al zo kort, wees positief. Verwen jezelf. Ik gun het je. Verveel jezelf niet met teveel Sven Ornelis in je leven. Je hoeft me niet te volgen als ik stoor.

Het allermoeilijkste vind ik trouwens mensen die mij een persoonlijke vraag stellen, waar ik niet meteen op antwoorden kan, omdat ik ze soms niet eens gezien heb, of er op het moment dat ze het sturen jammer genoeg geen tijd voor heb. Geloof me, ik krijg echt tientallen, als het al geen honderden vragen per dag zijn. Mensen vragen me raad over een recept, willen iets weten over onze ochtendshow, vragen tips voor restaurants, vragen me of ik iets kan doen voor de school van hun kinderen of voor een goed doel, ze vragen mijn raad, of stellen heel persoonlijke vragen, etc. Ik probeer zoveel mogelijk van die vragen te beantwoorden, maar soms lukt dat gewoonweg niet. Soms zie ik de vragen zelfs nooit omdat ze ondergesneeuwd raken in mijn DM’s. Als ik jou niet volg op Instagram bereiken jouw vragen me zelfs helemaal niet. De meeste mensen begrijpen wel dat ik niet altijd alles meteen beantwoorden kan. Maar sommige mensen hebben daar echt totaal geen begrip voor en reageren dan bikkelhard, soms via een ander kanaal. En ik krijg dan een pak verwijten naar mijn kop die vaak ontzettend vuil zijn en verschrikkelijk onder de gordel. Waarom toch?

Ik hoor het van nog mensen die een flink aantal volgers hebben. De grote meerderheid is lief en respectvol, maar als maar 1 procent van je volgers het nodig vindt om je af te kraken of te beledigen, dan krijg je echt dagelijks een hoop bagger over je heen, geloof me. Vorige week was er nog zo iemand die mij een mail stuurde die ik echt niet publiceren ga, maar die bijzonder hard bij mij binnengekomen is. De reden: de dame in kwestie had eens via Instagram raad gevraagd over een taart van mijn mama, en ik had die vraag nooit beantwoord, omdat ik ze niet eens gezien had. En ze schreef me nu dingen als “jij bent een dikke nek die mij nu al maanden negeert, de pot op met uw mama’s taart,” maar dan tien keer onbeleefder en smeriger. Ze betrok er vanalles bij dat totaal niet te zake deed, maar ze kwetste me enorm omdat ze het zo super persoonlijk maakte, en dat deed pijn. Ik kreeg het bericht na een super zware werkdag en het voelde als een slag in m’n gezicht en een stamp onder de gordel.

Eerlijk: ik had haar vraag dus echt nooit gezien. Het was echt geen kwade wil. En toch vond ze het nodig om mij een super slecht gevoel te geven. En dan denk ik: ik ben ook maar een mens, ook al ben ik een radio-DJ en een hobby-chef. Ook al ben ik wat bekend, denk je dat ik qua gevoelens anders in elkaar zit? Nee hoor. En dan vraag ik me af: welke mails of berichten moeten voetballers dan niet krijgen, van supporters van de eigen ploeg of van andere ploegen bijvoorbeeld? De verwijten worden hen zelfs op het veld toegeroepen. Of politici. Welke dingen moeten die niet allemaal te lezen en te horen krijgen? Je zult misschien zeggen: dat zoeken ze gewoon zelf. Maar daar ben ik het honderd procent niet mee eens. Zelfs als je een andere opinie of afwijkende mening hebt blijf je hoffelijk en respectvol. Is dat nu zo moeilijk?

Ik heb me voorgenomen om die verwijten voortaan zo snel mogelijk naast me neer te proberen leggen. Ik vraag weinig, enkel een klein beetje beleefdheid en begrip. Meer niet. En dan zal ik proberen zoveel mogelijk vragen te beantwoorden. Maar die paar mensen per dag die er op uit zijn om mij een slecht gevoel te geven en die me persoonlijk aanvallen, die gaan er gewoon uit. Het is een kwestie van respect, maar ook van zelfrespect. Ik probeer altijd aan de luisteraars van Joe, aan mijn publiek tijdens een DJ-set en aan de volgers van Would Be Chef te denken, maar ook een beetje aan mezelf. Voilà, dat wou ik even kwijt. Die vrouw van de appeltaart van mijn mama heb ik uiteindelijk toch geholpen, omdat terugslaan met liefde en sympathie soms beter werkt dan haat met haat te beantwoorden. Maar ze heeft geluk gehad, evengoed had ik haar voorgoed geblokkeerd, of erger nog, haar verwijten aan mijn adres integraal gepubliceerd op sociale media. Geloof me, je zou niet weten wat je zou lezen.