“DIERENVRIEND EN VLEESETER” MIJN OPINIE

Gisteren stuurde ik enkele tweets de wereld in over de gruwelijke beelden uit het slachthuis van Izegem. Beelden die absoluut niet voor gevoelige ogen bestemd waren. Dieren werden er geslagen en geschopt, en levend de lucht in getakeld aan één poot om met een groot mes gekeeld te worden. Allemaal afschuwelijke toestanden die absoluut niet door de beugel kunnen. Beelden die werkelijk iedereen met een hart pijn hebben gedaan. Ook mensen die nog steeds met veel plezier een stukje vlees eten, zoals ik. Want laat daar geen discussie over bestaan: ik ben echt een dierenliefhebber. En mishandeling van dieren vind ik absoluut onaanvaardbaar. En toch kwam er op Twitter (altijd al een genuanceerd medium; not) veel kritiek op deze twee tweets:

We moeten ons niks wijsmaken: slachthuizen zijn geen wellnesscentra. Carnivoren (zoals ik) moeten beseffen: we eten vlees van gedode dieren.

De beelden van vandaag zijn afschuwelijk. Maar zelfs op de meest ethische manier blijft slachten iets barbaars. Stof tot nadenken…

Ik had nochtans gehoopt dat de tweets genoeg nuance weer konden geven, maar dat deden ze blijkbaar (los van elkaar) niet helemaal. Mijn standpunt is nochtans erg duidelijk in deze hele discussie. Ik ben een dierenliefhebber maar ook een bewust vleeseter. Een “carnivoor”, stuurde ik in een antwoord op een vraag van collega radiomaker Koen Fillet van Radio 1, die me overigens terecht corrigeerde. Mensen zijn hooguit omnivoren, carnivoren eten enkel vlees.

Ik ben een omnivoor dus. Ik hou van groenten en fruit, van aardappelen en noten, van garnalen en kabeljauw, van quinoa en slagroomtaart. Ik ben een alleseter. En ik hou dus ook van vlees. Om verscheidene redenen. Ten eerste: ik ben het gewoon om vlees te eten. Ten tweede: het hoort voor mij bij een evenwichtig dieet (al besef ik wel dat vlees grotendeels vervangbaar is). Maar de derde en belangrijkste reden is: ik vind het gewoon ook lekker. Een goed stuk vlees kan mij ontzettend smaken. Niet elke dag. Niet zoveel meer als vroeger. Maar ik kan het zo ontzettend smakelijk vinden. Het is niet anders.

Maar met mijn tweets wou ik gewoon mijn verontwaardiging uitdrukken. Mijn verontwaardiging over de mishandeling, die ik dus ook gruwelijk vind. Maar ook mijn verontwaardiging over de hypocriete verontwaardiging van vele andere die stelselmatig wegkijken. Je moet immers altijd blijven beseffen dat er voor de consumptie van vlees levende wezens worden dood gemaakt. Dat er dieren worden geslacht. Dieren die pijn voelen, dieren die gevoelens hebben, dieren die schattig waren en in min of meerdere mate aaibaar. Hamburgers groeien niet in serres, worsten pluk je niet van de bomen, steaks worden niet van kunststof gemaakt. Het is niet anders.

Wanneer mensen zich bewust durven zijn en blijven van de oorsprong van hun eten en niet doen alsof ze zelf helemaal niks met het slachten van dieren te maken hebben zullen ze vanzelf bewuster gaan eten. Denk ik. Hoop ik. Dat wil wellicht ook zeggen: wat minder vlees gaan eten, maar dan wel beter, gezonder, kwalitatiever vlees. En al zeker geen vlees van mishandelde dieren. Want dat wil geen mens.

Maar zoals ik in m’n tweets zei “We moeten ons zelf niks wijsmaken: slachthuizen zijn geen wellnesscentra. Carnivoren (of omnivoren dus, zoals ikzelf) moeten beseffen: we eten vlees van gedode dieren. En ja: De beelden van gisteren zijn afschuwelijk. Maar zelfs op de meest ethische manier blijft slachten iets barbaars. Stof tot nadenken…”

En met nadenken bedoel ik: hoe gaat onze (en dus ook mijn) vleesconsumptie in de toekomst evolueren? Want ethiek is geen versteend gegeven en groeit mee met de tijd. Ik kan me dus perfect voorstellen dat het “barbaarse” gegeven dat levende wezens voor mij gedood worden (omdat ik dat nu eenmaal gewoon ben, het in m’n dieet past, en ik het ook gewoon lekker vind) in de loop der tijden toch zo danig gaat doorwegen dat ik het er steeds moeilijker mee krijg. En misschien zullen komende generaties ons voor ons eetgedrag vandaag gaan veroordelen, zoals wij vandaag vol onbegrip terugkijken op generaties die het houden van slaven doodnormaal vonden.

Vandaag denk ik oprecht dat ik altijd wel een omnivoor zal blijven. Maar hypocriet wegkijken van de waarheid doe ik niet. Ik ben medeplichtig, ja. En daar kies ik voor. Maar “stof tot nadenken” is het wel…