Dit was de oorzaak van mijn overgewicht als tiener.

Vandaag staat er in de krant een groot artikel over de enorme toename van snoepwinkels en fastfoodrestaurants rond scholen. Lijkt me ook een slimme plek om zo’n winkels of zaken te openen. Op school zelf worden enkel gezonde snacks aangeboden, maar kinderen en jongeren voelen zich van nature tot snoep aangetrokken. Dus waar er een vraag is, komt er vanzelf aanbod, zo gaat dat in de vrije markteconomie.

Vroeger ging dat anders. Ik zat in de jaren 80 op school in Gent. Op internaat in het Sint-Barbara-college. En daar was een snoepwinkeltje op de speelplaats. De quaestuur. Dat was een winkeltje met een open raam naar de speelplaats en leerlingen van het vierde, vijfde en zesde verkochten daar Marsen, Snickers, Bounty’s en Raiders (Twix was toen nog “Raider”) Zo’n snoepwinkel op school zou nu niet meer kunnen maar toen was dat maar normaal. Je at dus tijdens de speeltijd gewoon zo’n suikerbom.

Maar mijn situatie was nog net iets problematischer. Ik was namelijk één van de “verkopers” in de quaestuur. Minstens één speeltijd per dag stond ik achter het raam te verkopen. En vaak zelfs twee keer per dag. En we werden daarvoor betaald ook: elke keer mochten we één chocoladereep voor onszelf houden. En bij een goede verkoop kregen we van de verantwoordelijke pater een reep extra.

Om maar te zeggen: ik ben een mega snoeper geweest tijdens mijn middelbare schooltijd, het was te makkelijk, het was gratis, het was verslavend. Nu ben ik eigenlijk niet zo’n snoeper meer. Zoetigheid laat ik vaak aan mijn neus voorbij gaan. Maar toen was het wel even anders. En in die tijd haatte ik ook sport, en die combinatie zorgde toch wel toen al voor een buikje. Goed dat dat soort winkels vandaag niet meer op scholen te vinden zijn. Maar ze verbieden rond scholen lijkt me toch een brug te ver.