Echt triest… Weet je hoeveel er weer op mijn weegschaal staat?

Ooit woog ik 114 kilo. Dat was dramatisch veel. Dat was exact tien jaar geleden. Toen ben ik als een gek gaan wandelen, en anders gaan eten, en geen jaar later was ik 35 kilo kwijt, zelfs bijna 40 kilo. Dat was elf jaar geleden. Nadien kwamen er tien jaar met ups and downs. Ik ging eens boven de tachtig kilo. Dan viel ik weer af. Een paar jaar geleden, na een moeilijkere periode op het werk, met een kwetsuur er bovenop, ging ik plots weer boven de negentig kilo, maar ik kreeg het uiteindelijk weer onder controle. Net op tijd. Wat een calvarietocht zeg.

Ik heb aanleg voor ge-jojo. Maar ik red het altijd net op tijd. Nu dus niet. Nu is het echt echt niet OK. Ik wijt het aan corona. Ik heb de laatste maanden wat vaker gesnoept, een chocolaatje links, een stukje kaas rechts. Ik kookte elke dag uitgebreid, gezellig toch? Je moet toch iets doen om die lockdown te overleven? Ik wandelde wel, maar dat was de laatste weken ook wel wat minder. Ik wijt dat dan weer aan het weer, en de drukte of zo, ook al is dat geen goed excuus. En ik drink echt wel een glas meer tegenwoordig. Mijn excuus: je mag zo weinig, een glaasje elke dag kan geen kwaad.

Op 1 januari ging ik bij mijn ouders langs. Veilig, buiten, uiteraard. En toen gebeurde iets vervelend. Mijn lieve papa wenste mij plotseling veel goede wandelingen toe, want hij vond dat het echt wel nodig was. “Je staat weer veel te dik hé,” zei hij. Auwch. Dat kwam aan. Vooral omdat hij natuurlijk gelijk heeft… ik sta weer veel te zwaar. Ik ben in tien jaar niet meer zo zwaar geweest. Ik kan het echt niet meer wegstoppen.

Tien jaar geleden ging ik van XXXL naar XXL naar XL naar L naar M en zelfs naar S voor bepaalde kleren. Mijn kleren in grote maten heb ik toen allemaal weggegeven. Had ik niet meer nodig. En ik zweerde dat ik die ook nooit meer nodig zou hebben. Zo zwaar zou ik nooit meer worden. Nu vind ik in mijn kleerkast nauwelijks nog kleren terug die mij vandaag nog lekker passen, de L-maat is gewoon te klein geworden, de XL spant ook al. Verschrikkelijk. Ik ben weer slecht bezig.

G*dv*rd*mm* ik ben boos op mezelf. Hoe heb ik het weer zover kunnen laten komen? Net nu ik mijn wandelboek bijna af heb waarin ik mensen exact ga uitleggen hoe je gezond moet leven en afvallen, puf ik zelf alweer om de trap op te raken. Binnenkort moeten de foto’s voor het boek gemaakt worden, maar ik ben op dit moment geen goed voorbeeld van hoe het moet.

OK… de 92,8 kilo van vandaag zijn nog ver van de 114 kilo die ik ooit woog, maar ook ver van de 74 die ik in 2011 door veel sporten en gezond eten wist te bereiken. Er moet iets gebeuren, want ik voel me niet meer goed in mijn vel. Dus ik wil en zal ingrijpen, en snel. Pas op, ik hou niet van goede voornemens. Ik twijfel sterk of zoiets wel werkt. Maar het moet gewoon, vanaf morgen ga ik er weer volle bak tegenaan.

Misschien daarom dat ik dit artikel vanavond al schrijf. Ik wil jullie allemaal als mijn getuigen. Vanaf morgenvroeg ga ik weer mijn eigen principes volgen. Ik ga weer proberen gezonder te leven, ik ga geen alcohol meer drinken door de week, massa’s water drinken, heel veel wandelen en gezonder en minder eten. Hou me maar goed in de gaten, en vraag maar voldoende of het me lukt. Ik moet er gewoon keihard voor gaan. Ik moet weer tien kilo kwijt.