Een beetje ouderwets zijn. Ik kan het je van harte aanraden!

Ik zal het maar toegeven: ik ben een beetje ouderwets. Of noem het: nostalgisch. Ik hou natuurlijk van sociale media, ik was één van de eerste Twitteraars en zit nog altijd op het controversiële kanaal. Net als op Instagram en Facebook. Ik maak elke dag nieuwe artikels voor deze blog, en dat is toch ook een online kanaal. En ik heb nu toch ook mijn eigen wijnshop online staan: www.wijnornelis.be Dat loopt allemaal lekker en ik vind het logisch om mee te zijn met de tijd. We zijn tenslotte 2021. Dus ik loop niet over van weemoed naar “die goede oude tijd”.

En toch schuilt er ook een onverbeterlijke nostalgicus in mij. Het is fijn om via de sociale media met de wereld in contact te staan. Maar het is ook snel en oppervlakkig en de vraag is maar of je echt echt echt in contact bent met de mensen en de wereld. Ik lees ook al eens graag een boek. Daar swipe je mensen en karakters niet meteen weg, maar bladzijde na bladzijde krijgen de personages in een goed boek nieuwe laagjes diepgang; en dat is zoooo boeiend. Niet voor niks breng ik mijn dagen graag door in onze knusse warme bibliotheek. Want papier maakt geduldig. En gelukkig.

Ik hou ook ontzettend van de dingen uit mijn jeugd. Oude muziek bijvoorbeeld. Die speel ik dan zoals de meeste mensen af via Spotify op alle boxen in ons huis. Makkelijk. Maar ik heb ook stapels oude platen liggen, en ik heb vorig jaar zelfs een platenspeler gekocht die bij ons in het salon staat. Niks zo leuk en gezellig als een oude LP van Brel opzetten, of van Dean Martin, van Julio Iglesias of Will Tura of Miel Cools. Met kraakjes en al. Maar dat hoort bij de geschiedenis van de plaat. Heerlijk.

Tot 2 jaar geleden woonden we in een strakke moderne villa. Die hadden we zelf laten bouwen. Echt een mooi huis. Onze droomvilla in 2006. Maar de nostalgicus in mij had zin in een nieuw avontuur. Enfin, in een oud avontuur. We kochten een huis uit 1903 met heel veel geschiedenis. Op oude foto’s kun je zien hoe het huis in alle glorie werd opgericht nu bijna 120 jaar geleden. Villa Braeckman (want zo is het genoemd, naar de opdrachtgever) werd tijdens de eerste wereldoorlog zelfs in beslag genomen en omgevormd tot een Soldatenheim. Duitse officieren konden er komen recupereren. Soms denk ik: als ons huis zou kunnen praten, we zouden onze oren wellicht niet geloven. Ik hou er van om in een huis met zoveel geschiedenis te leven. Dat leeft anders. Dat kraakt lekkerder.

En ook in de keuken, waar ik alle hypermoderne hulpmiddelen heb om hedendaagser dan ooit te koken, beleef ik mijn grootste plezier aan het koken van klassiekers uit mijn mama’s of zelfs mijn meme’s keuken. Van die (h)eerlijke gerechten, doorgegeven van generatie tot generatie. Of ik laat mij inspireren door de vele oude kookboeken die ik van vrienden en familie geërfd heb. De gerechten die ik daar in terug kan vinden inspireren mij vaak om echte klassiekers te maken. Met een twist van vandaag soms, maar vaak ook net zoals ze bedoeld waren in pakweg 1924.

Ik hink graag op die twee benen, op die twee gedachten. Vooruit kijken, meegaan met de media van tegenwoordig ook de sociale media, maar tegelijk wil ik onze roots, onze geschiedenis niet uit het oog verliezen. Zonder te overdrijven en weemoedig te worden. Want neen, niet alles was vroeger beter. Maar van sommige dingen van vroeger kunnen we vandaag wel wat leren. En we kunnen er vooral nog steeds onbeschaamd van genieten.

Een taart van mijn meme bakken, in de keuken van ons oude huis, met uitzicht op de gigantische beuken in onze tuin die zeker 100 jaar oud zijn, terwijl er een plaat van Frank Sinatra kraakt op de platenspeler, dat is voor mij geluk. Puur geluk. Dat geeft mij rust, kracht, geluk en energie. En dat nu delen op sociale media, tja, dat hoort dan weer bij 2021 zeker…