Ik schrijf dit verslagje vanop het (best wel frisse, maar zalige) terrasje van onze hotelkamer in Tonbach, vlakbij Baiersbronn, in het Zwarte Woud. Het zicht op de bergen hier is fenomenaal. Rustgevend en erg mooi. Er hangen nevelwolken in de vallei en de wolken boven de bergen hebben veel meer dan vijftig tinten grijs. Op de heuvels rondom liggen hier en daar nog hoopjes sneeuw, maar de vogeltjes fluiten al alsof het lente is. Ik ben een meer dan gelukkig mens. Het was een goed idee om m’n mama Anny en papa André naar hier mee te brengen voor een weekendje samen weg. Moeten we vaker doen. En het hotel Traube Tonbach is een ideale schuilplek voor de rush van elke dag. Het was heel fijn om hier terug te zijn.

Ik dacht trouwens dat we hier een jaar of vijf geleden op de terugreis van Italië verzeild zijn geraakt voor één nacht, maar de vriendelijke mensen van het restaurant waar we gisterenavond aten wisten nog exact dat het in juli 2010 was. Houden ze bij blijkbaar. Ze wisten zelfs nog aan welke tafel we toen zaten. Bijna acht jaar geleden! Ja, de tijd vliegt. En laat dat net de reden zijn om mijn lieve ouders nog eens een weekendje te trakteren op lekker eten en mooie wijn, en vooral gezellig samen zijn (en wandelen!) in een heerlijk kader. Je moet de momenten die je met je geliefden en je familie door kunt brengen koesteren zo veel je kunt. Want het leven vliegt voorbij. Maar genoten van elke seconde, dat hebben we hier uitgebreid gedaan de voorbije 48 uur.

De rit vanuit Rijmenam duurt ongeveer vijf uur. Maar erg was dat niet. Het is meteen een fijne tijd om bij te kletsen met z’n viertjes. En om soms samen stil te zijn en van de landschappen te genieten. Of om Spotify-gewijs naar de muziek te luisteren waar mooie familie-herinneringen aan hangen. Mama is een grote fan van Will Tura bijvoorbeeld, en wij hebben dus een flink stuk van z’n repertoire herontdekt onderweg. Zalig. Eens aangekomen aan Traube Tonbach waren m’n ouders zeer onder de indruk van de gezellige klasse en de warme sfeer van dit statige hotel. Mooie degelijke kamers ook, met een fantastisch uitzicht.

We kwamen vooral voor de wereldberoemde Schwarzwaldstube, één van de mooiste restaurants van de hele wereld, met een fantastische drie sterren, maar op vrijdag hadden we een tafeltje voor vier in de Köhlerstube, het tweede restaurant van het hotel (er zijn er vier of vijf). Ik had gedacht dat we daar gewoon degelijk zouden eten. Maar het menu verraste me danig. Mooie borden, lekkere ingrediënten, veel fantasie, maar vooral veel kwaliteit. De chef is nog niet te lang aan de slag, maar is een absolute topper, en dat proef je in alles. Voorlopig heeft de Köhlerstube nog geen Michelinster, maar dat is volgens mij een kwestie van tijd, want het eten was heerlijk.

We aten dit prachtige menu, met de Sint-Jacobs Oesters als topfavoriet, al was de rest ook zalig!

Confided codfish, green apple, leek, parsley

Roasted scallop, seafood, Finger-Limes, crustacean sauce

Saddle of lamb and cheek- Dim Sum, avocado, paprika, ginger

Goat cheese mouse, pumpernickel, wild garlic

Na een heerlijke nacht lekker slapen, en een onwaarschijnlijk groots ontbijt (niet normaal hoe indrukwekkend het ontbijtbuffet hier wel is) maakten we een lange wandeling in de bergen rond het hotel. M’n ouders die 69 en 70 zijn wandelden vol enthousiasme zo’n tien kilometer mee. Alweer een zalige manier om bij te praten. Al wandelend zeg je veel dingen waar je anders niet aan toe komt. En nadat we een heerlijke massage kregen in de spa (mijn ouders wilden dat overigens niet, “zo een vreemd iemand die aan je lijf zit”) maakten we ons op voor een zalige avond in de Schwarzwaldstube.

En zalig was het. In de Schwarzwaldstube wordt klassiek chique gekookt op het allerhoogste niveau. Drie sterren, en helemaal terecht. De chef en z’n team beheersen alle technieken, weten welke smaken bij elkaar horen, gebruiken de meest exclusieve producten (kaviaar, truffel, kreeft, etc..) en maken daarmee prachtige gerechten. Niks overdreven spannend, niks al te verrassend, niks te ver gezocht. Gastronomie zoals je die nog zelden vindt. Volledig in de stijl van de klassieke Grand Tables Du Monde. Van de hapjes vooraf, tot de kaastrolley, en het wagentje met de Petits Fours, de pralines en de gebakjes nadien, het was allemaal echt indrukwekkend. Om over de wijn kaart maar te zwijgen. We dronken een Jacquesson 740 om mee te beginnen, daarna een Keller Kirchspiel, een erg mooie Riesling uit 2010, om te eindigen met een Chateau Le Gay uit 1990 (een prachtige Pomerol die de sommelier samen met een paar honderd andere toppers gekocht had uit de kelder van een trouwe klant die onlangs overleden was.)

We aten dit fantastische menu.

Terrine of marinated and grilled duckliver in jurançon jelly, pickled fruits in honey wine and kumquat coulis

Gently cooked lobster and wild prawn with crustacean flan in a bouillon made of edible crab

Glaced turbot with poached gillardeau oysters, young winter leek, nage of sea urchin and champagne

Braised tail of suckling veal with smoked bone marrow, winter vegetables and meat juice with perigord truffle

Cheese from the trolley

Genepi mousseline and sour cherry sorbet with fir resin flavour,
walnut crumble, apple pearls in white mulled wine with mugwort and kardamom

Salsa of mango and avocado with coconut lime ice cream, avocado with mild ginger, macadamia brittle

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Mama en papa, en ook wij twee, hebben genoten als koningen. Van het eten, en de dranken, maar vooral ook van elkaar. Straks rijden we na het copieuze ontbijt helemaal opgeladen en bijgepraat, gelukkig en voldaan terug naar België, naar huis. Het was een weekendje om te koesteren. Eentje dat we gaan overdoen, zo snel mogelijk. Want familie is het mooiste wat we hebben, we moeten elkaar verwennen zolang het kan.