Ik zit hier op mijn terrasje in de zon te schrijven. De vogeltjes fluiten. De dag is al warm, ook al is het nog niet eens acht uur. Er staat een heerlijk muziekje op en ik denk: nog drie weken en het is vakantie, oef. Ik voel me eigenlijk wel goed. Nog eens oef. Want het zag er twee dagen geleden even anders uit toen ik belde naar Davy, mijn vaste wandelmaat.

Ik ga ongeveer elke dag wandelen, minstens twaalf kilometer per dag, en minstens drie keer per week gaat Davy mee. Hij woont maar op een paar kilometer van ons en is een fijne sparring partner. Bij het wandelen, en in het leven. We kunnen goed kletsen en we kunnen ook goed zwijgen. Na zoveel kilometer in de kuiten kennen we elkaar door en door.

Een paar maand terug hadden we een plannetje: we zouden langs de fietssnelweg, van bij mij thuis in Lochristi, naar centrum Antwerpen wandelen. Zo’n 45 kilometer is dat. We zouden op een zaterdag gaan, na een vrijdag zonder DJ-sets voor mij, zodat ik goed uitgerust zou zijn, en onze partners zouden ons op een terrasje opwachten voor een welverdiende lunch. Het klonk als een zalig plan en een mooie sportieve uitdaging.

We hadden zaterdag 10 juni geprikt. In de hoop dat dat een zonnige dag zou zijn. Een beetje warm ook liefst. Zodat we om vijf uur zouden kunnen vertrekken. Want 45 kilometer is een plezante afstand. Eentje die ik wel al een paar keer heb afgelegd, en waarvan ik weet: het is niet niks, maar we kunnen dat wel aan, met zoveel kilometers op de teller.

Maar kijk, het is vandaag zaterdag 10 juni. Het is bijna acht uur, en ik zit hier te schrijven, en ben dus nog niet op pad. Ook al hadden we er zoveel zin in, ook al ben ik in topvorm, ook al schijnt de zon, we gaan niet te voet naar Antwerpen. Ik heb namelijk donderdagavond de beslissing genomen om niet te gaan. Ik heb de tocht afgezegd. Gecanceld. Een dikke loser voel ik me dan…

Waarom? Omdat het gewoon niet gaat vandaag. Omdat het dom zou zijn. En omdat mijn hoofd, met enorme tegenzin, maar mijn lichaam met duidelijke signalen vraagt om wat te rusten vandaag. Het waren bijzonder drukke maanden, met het afwerken van mijn wandelboek dat we intussen naar duizenden mensen zelf hebben opgestuurd. Met de radio. Met ontzettend veel DJ-sets, met mijn wijnbedrijf en mijn nieuwe uitgeverij, met het ontwikkelen van nieuwe recepten voor Would Be Chef. Ik denk altijd dat ik 48 uur in een dag heb, maar dat blijkt dus niet te kloppen.

Opgelet: ik voel me prima. Ik kan niet zonder hard werken. Ik hou daar van. En ik ga wandelen met Davy straks, absoluut, ik heb er nood aan. Maar na een immens drukke werkweek met vijf ochtendshows, met vijf DJ-sets vorig weekend, met eentje midden in de nacht op maandag, met een dinsdag die van ‘s morgens tot ‘s avonds vol pittige meetings zat, met de emotionele dag die mijn 50ste verjaardag was, en na de mosselvoorstelling in Bruinisse donderdag, kwam ik ‘s avonds helemaal kapot thuis. En toen moest ik mijn column voor De Zondag nog schrijven.

Niks aan de hand. Niks om over te klagen. En dat wil ik ook zeker niet doen. Er zijn mensen met zwaardere en veel minder aangename levens. Ik kies voor deze plezante drukte en overvolle agenda. Maar op dat moment voelde ik: hier kan zaterdag echt geen wandeltocht van 45 kilometer bij 31 graden zon bij. Ik moet heel even mijn plan schrappen. Ik moet eens een dag wakker worden zonder de wekker om 4 uur, en dan een gezellige wandeling van 12 kilometer maken of zo. Slimme beslissing denk je nu, en dat is natuurlijk zo, maar een Ornelis die opgeeft, die de handdoek in de ring gooit, kom je zelden tegen. Ik voel me dan echt een loser. De lat ligt altijd hoog. Ik wil steeds beter presteren. En als ik dan eens niet luk in een plannetje dan wringt dat enorm tegen in mijn hoofd.

Maar vandaag ben ik wel blij. In mijn wandelboek schrijf ik tenslotte zelf over dit soort valkuilen. Je mag niks forceren, nooit overdrijven, geen tocht aanvatten waarvan je weet dat je over je limieten gaat, en je moet op tijd rust inbouwen. Hoezeer ik in dubio zat en tot gisteren laat twijfelde om toch naar Antwerpen te gaan, ik ben blij dat het zometeen gewoon een wandeling in de frisse bossen wordt. Veel slimmer ook met dit hete weer. En ik vraag me dan af: moet een mens nu echt 50 worden om tegen zichzelf te zeggen: “luisteren naar je lichaam en het af en toe rust gunnen, is slim, je bent echt geen loser…”

Lees al mijn wandelverhalen, met de nodige ups and downs in www.waaromwandelen.be

Foto: Would Be Chef