Een fortuin waard: de glazen die ik niet meer durf te gebruiken

We hebben gisteren een wijnglas gebroken. Bij het afdrogen. Een kristallen glas. Plots waren het scherven in de handen van mijn lief. Gelukkig was er geen lichamelijke schade. Aan een gebroken glas kan een mens zich lelijk bezeren. Het was een glas in een reeks van 8. Nu zijn er nog 7 over. Bij een groot etentje na covid kunnen we deze glazen dus al niet meer inzetten. Maar dat is allemaal niet erg. Er zal langer kristal in de wereld zijn dat dat wij hier zullen rondlopen. Dus daar gaan we niet over treuren. Scherven brengen zelfs geluk, zeggen ze. Let’s hope.

En toch staan er glazen in mijn kast waar ik bijna niet aan durf te komen. Die zijn echt een fortuin waard.  En ze zijn niet van kristal nochtans of ander duur geblazen glas. In de kringloopwinkel zou ik er waarschijnlijk niet naar omkijken. En daar zou je het hele setje voor een paar euro kunnen kopen. Het zijn glaasjes die ik geërfd heb van mijn pepe en meme. Ze zijn klein en oud en mijn grootouders hebben ze volgens mij vooral gebruikt om op feestdagen een wijntje uit te drinken. Of een likeurtje.

Door hun vorm maar vooral door hun belangrijke betekenis, zijn ze voor mij geschikt om een zoet wijntje na de maaltijd of een mooie champagne uit te drinken. En in het begin gebruikte ik ze ook, net zoals we de oude borden van onze grootouders ook in de kast hebben staan. Het servies van meme Maria hebben we meegenomen naar Barcelona. En dat gebruik ik wel. Maar ook daar ben ik heel voorzichtig mee, ook al is het niet van porselein of zo. Maar het is van goudwaarde voor mij. En dat geldt dus zeker voor die kleine, bijzondere glaasjes. Ik behandel ze als waren ze van diamant.

Vijf, zes jaar geleden, meme was nog niet zo lang gestorven, is er één van die glaasjes gesneuveld. Ik herinner me het als de dag van gisteren. Twee dagen heb ik er echt rotslecht van gelopen. Ik was triest en erg boos op mezelf. Ook al zijn het voor anderen wellicht glaasjes zonder veel waarde, toen het brak in mijn handen, leek het voor mij alsof mijn lieve meme nog een stukje extra stierf. En het voelde aan alsof dat door mij kwam. Sindsdien durf ik die glaasjes niet meer uit de kast halen. Ze zijn een kleine schat op de bovenste plank.