Een nachtmerrie: covid krijgen nu we met Anna op reis zijn

We zijn gisteren aangekomen voor vijf dagen Barcelona met mijn nichtje Anna. Het is een cadeautje voor haar plechtige communie. Die vond al twee jaar geleden plaats, maar door covid is het reisje dus zolang uitgesteld. Zonde. Maar goed, we zijn er nu eindelijk en we gaan er van genieten. Toch is het met een bang hartje dat we afgereisd zijn. Woensdag begon ik wat te snotteren, en donderdag was ik echt verkouden. Geen keelpijn, geen hoofdpijn, mijn maag was ok, ik had geen smaak- of geurverlies en ook geen druk op de longen. Maar wel een snotneus die kon tellen. Ik sloeg eerlijk gezegd echt in paniek.

Stel je voor dat de volledige trip (alle tickets, restaurants, bezoekjes waren op voorhand gepland, zo dat we niks zouden moeten missen) opnieuw zou moeten afgeblazen worden. Dat zou verschrikkelijk zijn, voor ons, maar vooral voor Anna. Ze keek er zo ontzettend naar uit. Sinds donderdag ben ik weer beginnen testen. Zelftesten. Stok in de neus, stok in de keel. Schrapen en draaien. En bang afwachten. Maar er kwamen maar geen twee streepjes. Oef.

Mijn broer Arn, de papa van Anna, had ik donderdag ook al verwittigd. Ik heb een stevige snotvalling en ik wil Anna echt niet ziek maken. Met een ziek kind van iemand anders (ook al is het dan van de dichtste familie) in het buitenland zitten, dat wou ik echt niet op mijn geweten hebben. Maar mijn broer, die net als zijn vrouw in het onderwijs werkt, stelde me gerust. In bijna alle klassen zijn er tegenwoordig weer een pak kinderen met verkoudheden, en dat is ook lang niet altijd covid. Ook Anna loopt al een tijdje te snotteren, zei hij. Dus ik moest me niet al te veel zorgen maken.

Maar dat doe ik wel natuurlijk. Sinutab en Dafalgan houden me op de been en zorgen dat ik mijn lopende neus kan bijbenen. En gisteren voelde ik me ook wel niet al te best, fysiek dan, want mentaal ben ik de gelukkigste mens van de wereld, nu Anna mee op bezoek is in Barcelona. Maar we kijken zi goed mogelijk uit. Anna heeft haar eigen slaap en badkamer hier. We ontsmetten de handen voortdurend. In taxi’s en wanneer we dicht bij elkaar zitten gaat het mondkapje op, uiteraard, ook al blijven de zelftesten negatief. We hebben nog geen knuffel kunnen geven.

Maar vannacht heb ik het dan toch gedroomd. Een echte nachtmerrie. Ik bespaar u de details, maar ik had natuurlijk wel covid in die nare droom, en mijn liefste had het ook, we waren zo ziek als iets, en wat had je gedacht… Anna voelde zich ook niet honderd procent lekker, maar ze had het volgens de test niet. Dus besliste zij om voor ons twee te gaan zorgen. In plaats van leuke uitstapjes met ons te doen, moest ze gaan winkelen, en kookte ze voor ons. Super lief en zo. Want zo is Anna wel. Behulpzaam, zorgzaam en schattig. Echt we werden goed gesoigneerd. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling van deze reis naar Barcelona. We hadden zoveel leukere dingen gepland. Verdomme toch. Wat een nachtmerrie.

Badend in het zweet werd ik wakker. Maar wat bleek: ik voelde me stukken beter dan gisteren en gelukkig veel beter dan in mijn droom. Mijn verkoudheid is er nog wel, maar naar mijn gevoel veel minder dan gisteren. En ik heb op die nachtmerrie na super goed geslapen, en voel me dan ook behoorlijk uitgerust. En het goede nieuws is: de zelftest is nog steeds negatief. Vandaag wordt een mooie, drukke dag. We gaan straks na het ontbijt naar het pretpark Tibidabo, boven op de berg aan de kerk. Daarna gaan we vroeg dineren rond zes uur in Robata, de zalige hippe Japanner waar we gek op zijn. Anna houdt enorm van sushi dus dat komt goed. En daarna hebben we nog een kleine verrassing voor haar. Enfin …. een hele grote verrassing. Wat dat is ga ik hier nog niet schrijven, want Anna leest Would Be Chef ook. Maar het wordt sowieso een topdag!