Ik ben intussen aangekomen in het prachtige huis van mijn vrienden in Condom. Na een mooie rit in de lentezon in mijn gehuurde cabriootje ga ik vandaag koken met de ingrediënten die ik heb meegebracht vanop de markt in Barcelona. Mijn oude studiegenoot Jorge heeft wat heerlijke flessen uit zijn wijnkelder klaargezet voor deze middag. En samen gaan we dus vandaag uitgebreid Pasen vieren. Topdagje wordt het. Pasen is dan ook een prachtig feest. De natuur die weer verrijst na de donkere wintermaanden, daar worden we toch allemaal vrolijk van?

Vandaag schuilt er ook een nostalgicus in mij. Pasen was voor mij als kind vroeger absoluut dé mooiste feestdag van het jaar. Dat had trouwens minder met het eten te maken toen. Als kindje hield ik ook wel van de zoektocht naar paaseitjes, uiteraard. Maar mijn mooiste herinneringen blijven toch vasthangen aan de uitgebreide paasvieringen waarbij ik jarenlang misdienaar ben geweest. Vandaag ben ik niet zo gelovig meer als toen. Maar ik kijk met een soort van heimwee terug naar die dagen.

De Paasviering kwam dan ook twee dagen na goede vrijdag, en dat was zo’n beetje het dieptepunt van het religieuze jaar. Jezus was na het laatste avondmaal verraden, Judas had hem gekust, de haan had driemaal gekraaid, en uiteindelijk was de zoon van God gestorven aan het kruis. De viering op Goede Vrijdag om drie uur ’s middags was elk jaar weer een van de meest dramatische in mijn misdienaarbestaan. Maar… we wisten wel, twee dagen later zal Jezus verrijzen.

In mijn herinneringen scheen de zon altijd op Pasen, en vielen de stralen geestdriftig binnen door de gekleurde glas-in-loodramen. De pastoor droeg z’n mooiste kazuifel. Wij kregen frisgewassen witte misdienaarkleedjes. Alle klokken mochten weer luiden. Er was wierook en vers wijwater, het koor ging uit z’n dak, soms zelfs met Gregoriaanse gezangen (wat hou ik daar van) en de Paaskaars werd weer aangestoken. En we vierden feest, want Jezus was weer uit de doden opgestaan! Halleluja!

Ik ben vandaag niet zo gelovig meer. En de kerken zitten al lang niet meer vol. En ik heb zelf ook heel veel moeite met de vele wandaden binnen de kerk. En ik zou het niet kloppen vinden om vandaag uitgebreid een verrezen Jezus mee te gaan vieren waarin ik niet echt meer geloof. Maar ergens vind ik het ook best wel jammer. Ik was het gelukkigste kind vroeger op Pasen, mijn geloof gaf me kracht en vreugde. Ik mis eerlijk gezegd de rituelen en het samenzijn met andere gelovigen.

Waarom schrijf ik dit? Zomaar. Het is geen statement. Eerder een sentiment. Ongeveer al mijn volgers op deze blog zullen vandaag wel Pasen vieren, net zoals we ook kerst vieren. Maar ik vind het niet onbelangrijk om te blijven onthouden waar alles vandaan komt. Kerst is meer dan een boom, slingers, ballen en cadeautjes. Pasen is ook meer dan eitjes en rond de feesttafel zitten met de familie of vrienden. Zijn er mensen die dat gevoel een beetje herkennen? Die nostalgie naar een tijd waarin we nog (h)eerlijk durfden te geloven als een kind? Ik wens u allen een zalige Pasen.