Een zalige pasen!

Ik zie nu al heel veel prachtige zonnige foto’s verschijnen op de sociale media: heel veel vrienden van me gaan vandaag uitgebreid Pasen vieren. Ik krijg berichten van mensen die mijn paasgerechtjes met eitjes aan het klaarmaken zijn. De zon gaat van de partij zijn. Het vuur gaat in de barbecue. En vandaag vieren we bij m’n broer thuis tegelijk de verjaardagen van mijn nichtjes. Topdag dus. Zet de wijn maar klaar. Pasen is een prachtig feest. De natuur die verrijst na de donkere wintermaanden. Halleluja!

Vandaag schuilt er ook een nostalgicus in mij. Pasen was voor mij vroeger de mooiste feestdag van het jaar. Dat had minder met het eten te maken toen. Als kindje wel met de paaseitjes, denk ik. Alhoewel mijn mooiste herinneringen vasthangen aan de uitgebreide paasvieringen waarbij ik jarenlang misdienaar ben geweest. Vandaag ben ik niet zo gelovig meer als toen. Maar ik kijk met een soort van heimwee terug naar die dagen.

De Paasviering kwam dan ook twee dagen na goede vrijdag, en dat was zo’n beetje het dieptepunt van het religieuze jaar. Jezus was na het laatste avondmaal verraden, Judas had hem gekust, de haan had driemaal gekraaid, en uiteindelijk was de zoon van God gestorven aan het kruis. De viering op Goede Vrijdag om drie uur ’s middags was alk jaar weer een van de meest dramatische in mijn misdienaarbestaan. Maar… we wisten wel, twee dagen later zal Jezus verrijzen.

In mijn herinneringen scheen de zon altijd op Pasen, en vielen de stralen geestdriftig binnen door de gekleurde glas-in-loodramen. De pastoor droeg z’n mooiste kazuifel. Wij kregen frisgewassen witte misdienaarkleedjes. De klokken zouden overdadig luiden. Er was wierook en vers wijwater, het koor ging uit z’n dak, soms zelfs met Gregoriaanse gezangen (wat hou ik daar van) en de Paaskaars zou worden aangestoken. En we zouden vieren, want Jezus was uit de doden opgestaan

Ik zei het al, ik ben vandaag niet zo gelovig meer. En de kerken zitten al lang niet meer vol. En ik heb zelf ook heel veel moeite met de vele wandaden binnen de kerk. En ik zou het niet kloppen vinden om vandaag uitgebreid een verrezen Jezus mee te gaan vieren waarin ik niet echt meer geloof. Maar ergens vind ik het ook best wel jammer. Ik was het gelukkigste kind vroeger op Pasen, mijn geloof gaf me kracht en vreugde op een dag als vandaag. Ik mis eerlijk gezegd de rituelen en het samenzijn met andere gelovigen.

Waarom schrijf ik dit? Zomaar. Het is geen statement. Eerder een sentiment. Ongeveer al mijn volgers op deze blog zullen vandaag wel Pasen vieren, net zoals we ook kerst vieren. Maar ik vind het niet onbelangrijk om te blijven onthouden waar alles vandaan komt. Kerst is meer dan een boom, slingers, ballen en cadeautjes. Pasen is ook meer dan eitjes en barbecue in de tuin. Zijn er mensen die dat herkennen? Die nostalgie naar een tijd waarin we nog (h)eerlijk durfden te geloven als een kind? Ik wens u allen een zalige Pasen.