En dan voel ik me plots schuldig, op vakantie.

Ik voel me niet schuldig omdat ik op reis ben. Niet schuldig omdat ik naar ons flatje in Barcelona ben gereden. Ook niet omdat ik mijn reisverhalen deel op de sociale media. Ik voel me niet schuldig omdat ik op restaurant ga. Of omdat ik vrienden zie hier. Ik voel me niet schuldig omdat ik al een goede fles wijn opentrek voor bij de lunch. Of omdat ik donderdagavond naar een concert met de muziek van Bach ben gegaan. Ook niet omdat ik überhaupt vakantie neem. Daar heb ik recht op.

Maar toch voel ik me schuldig. Soort van. En dat is typisch voor mijn eerste dagen vakantie. Elk jaar opnieuw. Ik die elke dag duizend dingen doe, doe sommige dagen absoluut niks in Barcelona. En geloof me, dat niks valt al bij al nog mee. Gisteren heb ik een column geschreven voor De Zondag, en twee artikels voor Would Be Chef. Ik heb de flat wat opgekuist. Ik heb inkopen gedaan op de markt, gebakjes gekocht voor bij de koffie en cava. Ik heb de App van TV-Vlaanderen succesvol geïnstalleerd. En ik heb uitgebreid gekookt voor vrienden die mee kwamen supporteren voor de Rode Duivels.

Maar ik heb weinig gewandeld. Het was te warm. Ik heb maar een paar pagina’s in mijn boek gelezen. en het dan weer weggelegd. Ik heb niet verder geschreven aan mijn wandelboek, terwijl ik maar een paar stukjes meer moet afwerken voor het boek eindelijk in druk kan. Ik heb wat geslapen. Beetje zitten zappen op TV. Beetje zitten surfen. Instagram swipen. Beetje naar buiten zitten staren. Een geurkaars aangestoken. Een facetime gesprek gehad met mijn ouders. Een oude vriendin gebeld.

Allemaal dingen met weinig “resultaat”. En dan denk ik: is dit nu een verloren dag? Dat kan toch niet? Dat mag toch niet. En dan voel ik me dus schuldig. “Luie aap Ornelis”, denk ik dan: “Je had echt wel wat meer kunnen lezen Sven, meer kunnen schrijven ook, meer kunnen wandelen.” En ik besef ook wel: eens niks doen mag. Ik doe al zoveel. Ik werk genoeg. En eens op standby mag wel eens. Een mens heeft het soms eens nodig om weer wat op te laden. Maar toch heb ik die eerste zomerdagen vaak een raar schuldgevoel. Afkicken van de ratrace is dat zeker? Herkenbaar?