Ik ben zooooo gelukkig. Vandaag is het zover. Straks gaan we onze nieuwe kitten uit het nestje halen om de rest van zijn leven bij ons te komen wonen. Ein-de-lijk. Vorig jaar in de herfst, iets meer dan een jaar geleden, is onze liefste Gilbert gestorven. Zijn broer George was een paar jaar eerder al overleden. Het waren twee fantastische katers die ons ontzettend veel vreugde hebben bezorgd. Ons verdriet was dan ook groot toen ze er plots allebei niet meer waren. Maar dat weet je, als je huisdieren hebt, vroeg of laat moet je er afscheid van nemen. Net zoals we dat zelf ook ooit zullen moeten doen: afscheid nemen van het leven.

Ook na het overlijden van Clicquot, onze eerste kat, zeker dertien jaar terug, hadden we wat tijd nodig om ons hart en ons huis open te stellen voor een nieuw klein poezenleventje. Maar vroeg of laat krijg je er toch weer zin in, en zo zijn we in de lente tochweer gaan uitkijken naar een nieuwe vriend.

Onze lieve vriendin Veronique Puts, die je kent van haar prachtige poezenboeken en haar Miauwkes-rubriek in Dag Allemaal heeft voor ons eens rond gehoord waar er betrouwbare fokkers van Britse kortharen zijn, en ik ben er van overtuigd dat we dankzij haar een goed  gevonden hebben. Begin juli is dan het nestje geboren waarin onze kleine rakker is opgegroeid, eind augustus zijn we al eens op bezoek geweest, en straks mogen we hem dus halen, nu hij zijn tweede inentingen heeft gekregen en ook gecastreerd is, zoals dat tegenwoordig wettelijk moet.

Heel veel mensen zijn benieuwd naar de naam van onze nieuwe beste vriend. Eigenlijk was het voor ons van in het begin duidelijk wat zijn naam zou worden. Onze twee vorige beste poezenvrienden, Gilbert en George waren genoemd naar het bekende Britse kunstenaarsduo met de gelijknamige naam, en ik moet eerlijk zeggen: die namen klopten prima bij die twee mooie poezenheren. Het waren dan ook allebei “Britse” kortharen. Ideaal toch?

Ook deze keer krijgt onze nieuwe huisgenoot de naam van een bekende Britse kunstenaar, we blijven het bij de Britjes zoeken. En deze keer kiezen we voor misschien wel de allerbekendste onder de levende kunstenaars. We zijn allebei zot van zijn werk en hebben al verschillende tentoonstellingen van hem mogen bezoeken, in Londen jaren geleden al, maar vorig jaar ook nog eens in Bozar, het Paleis Voor Schone Kunsten in Brussel. Ik heb het over David Hockney. Dat wordt dus de naam van onze kleine Brit: Hockney.

Straks komt Hockney dus bij ons wonen, hoe fijn is dat? Vanavond halen we hem op in de buurt van Brugge, en voortaan wordt Lochristi dus zijn nieuwe thuis. Die aankomst wordt sowieso een spannend moment. Gaat Hockney het meteen naar zijn zin hebben in zijn nieuwe huis, of zal hij zenuwachtig zijn? Wij zullen dat in elk geval wel een beetje zijn. Logisch. Voortaan zijn we dus weer met drie. Heerlijk toch.

Een ding is zeker: Hockney zal in elk geval niks tekort komen. Het hele huis is zijn nieuwe paleisje. Veronique drukte ons wel op het hart dat een kat in feite graag twee kattenbakken heeft, die hebben we alvast klaar staan. Er zal lekker lekker gezond katteneten zijn, twee waterfonteintjes, een krabpaal, en waanzinnig veel liefde. De kleine schattige Hockney is meer dan van harte welkom! We tellen de uren nu al af.