En ik dacht echt dat ik aan covid zou ontsnappen …

Ik heb, na een weekje genieten in Barcelona, niet zo goed nieuws. Morgenmiddag zou ik lekker uitgerust terugvliegen naar België om morgen een DJ-set te draaien op een zalig trouwfeest in Limburg. Zaterdag was ik ook drie keer geboekt, één keer op het Fantasia-Festival in Hamme, daarna op FestiLoco in Ninove, om af te sluiten op Wakken Swingt waar ik 3 uur zou draaien. Het mooiste DJ-weekend van het jaar.

Zondag zou ik dan rustig vertrekken met de auto naar Barcelona. Eerst zou ik een nachtje vebrlijven in het zalige hotel Lion D’or in Romarantin-Lanthenay, waar ik elk jaar een tussenstop maak, om dan een paar dagen te verblijven bij mijn fantastische vriend Jorge in Condom. Een draai-weekend waar ik enorm naar uitkeek dus, en een trip waar ik zo onwaarschijnlijk naar verlangde. Maar dat gaat dus niet lukken. Verdorie toch.

Vanochtend kreeg ik plots een ontsteking op mijn linkeroog, en een flinke snotneus. Dat laatste gebeurt wel es vaker. Maar vanavond werd dat toch wat lastiger. En ik wou geen risico nemen, dus deed ik toch maar even een test… en wat bleek: ik heb keihard covid. De eerste streep kwam een milliseconde nadat ik de druppels op de test had gedaan. Er was geen twijfel: ik hang er ook aan. Ik deed voor de zekerheid een tweede zelftest, maar die was al even snel. Geen half werk hier.

Ik weet dat sommige mensen nu zullen zeggen: zwijg daar toch gewoon over, doe je ding, en niemand hoeft te weten dat je positief test. Maar ik vind dat niet OK. Ik ga echt niet vliegen met covid, en andere mensen besmetten, en een heel weekend DJ’n mensen in de problemen brengen om dan maandag en dinsdag mijn vrienden van een eind in de 70 te gaan gaan bezoeken wanneer ik super besmettelijk ben. Doe ik niet. Ja, het is een enorme streep door de rekening, maar we moeten gewoon allemaal onze verantwoordelijkheid nemen, en ziek is ziek. Verdomme toch.

Raar he, ik zei nog deze week: ik ontsnap er toch maar mooi aan. Al twee jaar en nog totaal niet ziek geweest. Ik zal wel ne sterke zijn. Niet dus. Men zegt dat iedereen z’n tijd wel eens komt, en nu is de mijne daar. Ik schrijf dit bericht, mega balend, vanop mijn kleine zonneterrasje, nadat we alle festival-organisatoren voor dit weekend afgebeld hebben. Mijn grootste excuses aan hen, en aan het publiek. Maar hier kan ik nu eens echt niks aan doen.

Aan elk van u: wees voorzichtig, geniet van het leven, laat je vooral niet opjagen, maar als het virus je eenmaal te pakken heeft, neem dan gewoon ook je verantwoordelijkheid en blijf in quarantaine. Wat ik nu dus ook  ga doen. Ieder z’n beurt.

(PS: mijn smaak is er nog, ik ga een fles wijn opentrekken en een glas drinken, dedju)