En plots was m’n glas efkes half leeg…

Mensen die me al een tijdje volgen weten dat: ik ben een optimist. Ik heb altijd massa’s energie. Ik zoek ook m’n geluk. Zitten treuren helpt een mens niet vooruit. Dus mijn motto is: m’n glas is altijd halfvol, en meestal schenk ik nog wat bij. Niet dat ik nooit eens tegenslagen of verdriet ken, maar ik vind het een morele taak om altijd te proberen er het beste van te maken in het leven. Gezond zijn, dat is de essentie, zeg ik altijd, en al de rest kun je afdwingen: hard werken, genoeg sporten, vrienden en familie graag zien, genoeg reizen, eens lekker gaan eten en drinken, en als je eens moe bent, niet klagen, eens goed uitslapen en weer doorgaan.

Ook in deze corona-tijden hou ik dat goed vol. Het virus treft iedereen en heeft nare gevolgen, maar klagen helpt niemand vooruit. Gezondheid is de essentie, die van de mensen die ik graag zie vooral, en zelf doe ik m’n uiterste best om niet besmet te raken. Ik hou me met gemak aan de regels. Ik maak nu al anderhalve maand met volle moed heel veel radio van thuis uit. Dat is fijn om te doen: mensen moed geven en ondersteunen, ze leuke muziek geven en verhalen. Ze vragen om zich aan de regels te houden, en ze door de dagen helpen. En mezelf door de dagen helpen lukt prima. Ik schrijf veel, ik wandel veel, ik kook lekker, we hebben een fijn terras, we bellen veel met vrienden, ik mag een beetje langer slapen, kortom: het valt wel mee.

Ook al mis ik net als iedereen vanalles. Ik ga graag eens op restaurant. We zouden nu in Barcelona zitten. Ik mis mijn ouders. Mijn familie. Ik mis de etentjes met vrienden. Ik wil meubels gaan kopen voor ons nieuwe huis, maar dat mag nu niet. En m’n agenda die al meer dan dertig jaar bomvol zit valt nu net als bij iedereen leeg. Ik mis de DJ-sets. Intussen zijn er al tientallen fuiven en feesten geannuleerd. Dat is een streep door de rekening, en niet leuk financieel, maar daar slaan we ons wel door.

Maar alles bij elkaar denk ik nog steeds: er zijn mensen die het zoveel lastiger hebben. Die technisch werkloos zijn. Op kleine flats wonen. Kinderen moeten opvoeden terwijl ze telewerken. Er zijn mensen die het einde van de maand niet halen. Bedrijven die failliet gaan. En erger nog: er zijn mensen die vechten tegen de ziekte, of familieleden hebben die ziek zijn, of sterven. Het blijft dus mijn taak om optimist te blijven. Niet klagen over mijn eigen ongemakjes, en blijven beseffen dat m’n glas nog altijd niet halfleeg is.

Maar gisteren kreeg dan plots toch mijn tik. Ik zag de persconferentie van onze premier, hoorde de politici en de virologen, en plots was ik mijn kluts kwijt. Ik vond het voor het eerst een hele moeilijke, warrige, weinig optimistische communicatie. De maatregelen worden verlengd tot 3 mei, dat is duidelijk, en de festivals gaan niet door, ook dat kwam binnen. En tussen de lijntjes door voelde je ook dat de impact nog veel groter zal zijn de komende maanden, en dat ze het allemaal niet goed meer weten. Wanneer gaat alles weer zachtjes aan opstarten? Onduidelijk? Wanneer gaan de scholen weer open? Afwachten. De horeca? Dat zal nog een tijdje duren… Vakanties naar het buitenland, gaan die kunnen? Niemand weet het. En als het gaat om bejaarden bezoeken in het rusthuis wordt er al helemaal onduidelijk gecommuniceerd. Het was echt geen fraai schouwspel gisterenavond.

En als ik even naar mezelf kijk, sorry, doen we dat af en toe niet allemaal, dan werd ik plots wat bang en ongerust. Het leven zoals ik dat kende, en waar ik hard voor werkte, en met volle teugen van genoot, is stilgevallen, en zal niet snel meer opstarten. Alle perspectief op een mooie zomer leek plots weg te vallen. Alle fuiven en feesten worden (wellicht) tot aan het najaar geannuleerd.  Dat is jammer, want ik doe dat echt graag: mensen amuseren, entertainen, laten dansen en meezingen. Een restaurant bezoeken of terrasje doen zal er ook niet snel inzitten. Jammer, want ik hou van de gastvrijheid van de horeca, en ik ondersteun die hardwerkende sector graag. Naar Barcelona gaan, wat ik elke zomer een maand doe, zal wellicht niet kunnen. Spijtig, want ik heb daar veel vrienden en vind daar na een druk jaar altijd mijn rust. En ik mis m’n ouders en familie erg. Communies vallen weg, de verjaardagen van mijn beide petekindjes dit weekend zal ik niet kunnen vieren, en alle geplande etentjes met vrienden mogen we wel weer schrappen. En voor hoe lang nog? Het kwam even hard binnen bij me. En eerlijk: m’n glas was voor het eerst in lang halfleeg. Stom he? Ik zeg het niet graag: maar de mededelingen van gisteren maakten me voor het eerst in lang een beetje pessimistisch.

Ik heb echt getwijfeld of ik dit wel zou schrijven, omdat ik altijd positief ben, zonder veel moeite,en dat hier ook altijd uitdraag. En omdat er mensen zijn voor wie deze tijden veel zwaarder zijn dan voor mij. Want objectief gezien heb ik veel minder redenen tot klagen dan andere mensen. Ik heb de voorbije jaren genoeg gespaard om dit financieel wel te overleven. Heel veel mensen kunnen nooit op reis, en Barcelona loopt niet weg. Ik kan zelf goed koken, en op ons terras is het best gezellig. Wellicht lees je dit bericht en denk je: komaan man, dit slaat toch nergens op, jij hebt echt nergens over te klagen. En dat besef ik ook wel.

Zolang we gezond zijn is het onze morele taak om optimistisch te blijven, te vechten, en andere mensen te helpen zoveel we kunnen door ze mee perspectief te bieden. Ik weet het. Ik herpak me heus wel. Maar gisteren was ik het perspectief zelf even kwijt. En ik ben altijd eerlijk hier, dus waarom zou ik ook wanneer het eens wat minder is daar niet over durven te schrijven? Maar goed, we gaan er weer voor. Straks ga ik twintig kilometer wandelen in de zon. Met goede muziek in m’n oortjes. En vanavond ga ik een goede fles opentrekken. Dat ga ik doen. Omdat we moeten klinken op wat wel mooi is in het leven, en wat wel goed is. En vooral om dat half lege glas bij te vullen. Er zit niks anders op. Voor mij. Voor jou. We moeten er samen door. Veel sterkte ook, en santé!!