Een goede vriend van me woont in Frankrijk. Ik belde hem gisteren nog even op om hem een mooi eindejaar te wensen. Ik vroeg wat de plannen voor oudejaarsavond waren. Die waren “magertjes” zei hij. Er is in de streek waar hij woont een avondklok om acht uur, dus dan kun je weinig feesten. Maar er waren wel wat plannen. Je moet iets op oudjaar. De dertigste hadden ze al een lunch gedaan met zes gasten. Zes mensen aan tafel samen mag daar. Doordat ze eigenlijk drie koppels op bezoek hadden, waren ze met acht, dat was volgens hem “een kleine en niet te controleren overtreding, want zes mag, en het waren er dus acht. Ach ja. Je kunt toch geen koppel uitsluiten? Ook gisteren in de late namiddag stond er zo’n lunch/diner gepland. Met zes andere vrienden. En daarna zouden ze om halfacht naar nog eens andere vrienden rijden om daar de overgang te vieren en er ook te blijven logeren, want buitenkomen na acht uur mag dus niet. “Magertjes” noemde hij die plannen. Op twee dagen tijd zouden ze toch een 15-tal verschillende mensen zien. Maar dat viel dus eigenlijk binnen de regels die in Frankrijk gelden. Mijn maat is half de zeventig en moet toch een beetje op z’n gezondheid letten. Ik hou m’n hart vast. Want ik zie hem graag en wil hem nog lang niet kwijt.

Bij onze vrienden in Spanje ging het er nog anders aan toe. Daar mocht je op de feestdagen tien verschillende mensen zien. Tien! Elke dag opnieuw. We kregen foto’s binnen van vierende vrienden. Niet in fuifzalen uiteraard en ook niet op restaurant, maar thuis. Gezellig. Ze klonken op het leven. Ook al vonden ze wellicht ook dat er iets teveel beperkingen zijn. Ook in Catalonië is er een avondklok om tien uur, maar speciaal voor de kerst en oud en nieuw, werd die dus even verlaat tot halftwee. Maar het feit dat ze niet echt met grote groepen konden gaan dansen en feesten vonden ze toch bijzonder jammer. Er zullen wel een aantal mensen geweest zijn in Spanje die het ook maar een magere feestavond vonden. Nergens DJ’s (zeg mij iets) en nergens vuurwerk en zo. Magertjes.

Bij ons was het nog veel strenger. Eigenlijk mocht je niemand zien. Geen vrienden ontvangen. Behalve dat ene knuffelcontact. Tenzij je buiten een feestje vierde. En dan nog met heel veel beperkingen. Slechts 4 volwassenen mochten elkaar zien, buiten, en op veilige afstand. En naar het toilet gaan binnen, of door het huis naar de tuin gaan, dat mocht niet. En voor middernacht moest iedereen sowieso thuis zijn. En de boetes worden meteen geïnd, de tijd van waarschuwen is voorbij, zo zei de politie. Bijna niemand ontvangen met oudjaar, enkel in je gezin vieren, dat is pas mager. Mijn vriend in Frankrijk die ik gisteren aan de telefoon uitlegde wat er bij ons nog mocht en vooral wat niet, vond het “niet menselijk meer”. Hij vond dat de regels in Frankrijk al lastig genoeg waren, en dat wat er in België beslist is eigenlijk niet meer OK is. Het is maar wat je gewoon bent natuurlijk. Ik heb de indruk dat de meeste mensen de maatregelen bij ons wel snapten. We moeten en willen dat virus samen klein krijgen. Dat vraagt enorme inspanningen van ons allen. Dus: geen bezoek, ook niet op oudjaar. Ook niet vandaag, op nieuwjaar.

Mag ik heel eerlijk zijn: ik denk dat er gisteren ook bij ons een klein beetje meer “gesjoemeld” is dan op andere dagen. Zelfs iets meer dan op kerst, want dat vieren we traditioneel al vaker in onze bubbel. Ik heb toch van veel vrienden gehoord dat ze de regels een klein beetje zouden overtreden. Toch met een ander koppel afspreken, soms met de ouders of de schoonouders, met broers en zussen, en dat toch ook binnen doen. En blijven logeren ook. Ik hoorde van enkele vrienden die het “voorzichtig” binnen zouden vieren samen met een ander gezin, vier volwassenen dus en vijf kinderen samen. Dat soort dingen. Grotere lockdownfeesten zullen er misschien ook wel geweest zijn her en der, maar volgens mij waren die eerder de uitzondering. De meeste mensen “foefelden een klein beetje”. Alleenstaanden die een koppel en een extra vriend uitnodigden, dat soort dingetjes. Dat mag eigenlijk ook niet, en het is niet zo ontzettend slim wellicht, maar door de beperkingen die de overheid ons heeft opgelegd, zal de impact van zij die de regels een klein beetje overtreden hebben hopelijk niet al te groot zijn.

Ook in Frankrijk liepen mensen er de kantjes af, en in Spanje ook, en het zal in Nederland en Duitsland wel niets anders geweest zijn. Maar in die meeste landen waren de regels soepeler dan bij ons. Als je 30 mensen ziet op twee dagen tijd, in plaats van de twintig toegelaten gasten, zoals in Spanje (twee keer tien) dan is het gevaar veel groter dan dat de zus en schoonbroer hier in België stiekem toch kwamen gourmetten. Denk ik dan. Dus ja, ik denk dat wij hier in België de feestdagen beter zullen doorkomen dan de ons omringende landen. En onze cijfers blijven gelukkig ook nog altijd mooi dalen. Hopelijk houden we dat vol.

Ik ben geen psycholoog, en ik ga me dus niet aan prognoses wagen wat het mentale geluk van de Belgen betreft. Maar stiekem hoop ik dat de psychische gevolgen van de zware beperkingen bij ons niet harder doorwegen dan in de ons omringende landen. Mijn Franse vriend vond zes gasten al zo’n beperking en hield er zich ook niet honderd procent aan. Magertjes vond hij het. Dat vonden wij, die niemand mochten zien, ook. Maar een drama vond ik het niet. Het meest vervelende is dat je vrijheid wordt ingeperkt, en daar hou ik niet van. Maar wij hebben er het beste van gemaakt, met ons tweetjes, en vandaag gaan we mijn ouders zien, vanop afstand, even op de oprit. Cadeautje afgeven en eens wuiven. Wij gaan daar niet over klagen. Wij gaan elkaar een goed jaar toewensen, en vooral een goede gezondheid. Want dat is de essentie. En ik wens het u allen ook toe. En ook onze vrienden in het buitenland die feestjes met zes of tien man hebben gevierd. Ze zullen het ook goed kunnen gebruiken.