Het zijn weer drukke weken, want ik ben eindelijk, na twee kwakkel-jaren, opnieuw volle bak aan het DJ’n. Als ik niet in Barcelona ben in het weekend, en ik heb de avonden niet geblokkeerd omdat ik privé dingetjes te doen heb (zoals volgende zaterdag de 40ste verjaardag van een goede vriendin) dan ben ik de komende maanden elke weekendavond onderweg om te gaan DJ’n op feestjes, in fuifzalen of -tenten en in discotheken.

De meeste DJ’s die ik ken, die daar niet fulltime van leven, stoppen zo ergens halfweg de 40, omdat ze zich dan vaak te oud beginnen voelen om nog muziek te gaan draaien voor veelal jonge feestvierders, en elk weekend op pad te gaan. In combinatie met een vroege ochtendjob zoals bij mij is het soms wel pittig, maar ik doe het nog altijd ontzettend graag. Het is heerlijk om een publiek te entertainen, en zot te maken, en zelfs het nachtelijke rijden door het ganse land (zoals de voorbije nacht van Roeselare tot Sint-Katelijne-Waver) vind ik nog steeds plezant. De Rock&Roll van het nachtleven, I love it.

Ik moet heel eerlijk zijn: er is maar één ding dat ik echt vervelend vind aan die nachtelijke DJ-jobs. Niet dat ik uren onderweg ben, niet dat ik mijn bioritme om en om moet plooien. Ik kan daar nog altijd goed tegen, ook al word ik straks 49. De organisatoren zijn altijd super vriendelijk, het publiek heeft (zeker na covid) zin om te feesten, en het is tof om de collega’s DJ’s terug te zien. Maar wat mij echt moeilijker en moeilijker valt zijn die paar opdringerige stomdronken mensen die het podium opklimmen om je iets te vragen, of meer nog: iets van je te eisen.

Ik was dat vergeten, maar elke DJ die ik ken, heeft het lastig met dat fenomeen. Meestal, maar heus niet altijd, zijn het mannen, die duidelijk veeeeel te veel hebben gedronken, en iets van je moeten. Ze klimmen dan met hun zatte botten de DJ-booth op en vragen een plaatje aan. 9 op de 10 keer kun je niet begrijpen wat ze bedoelen. Ze lallen dan wat in je oor en vragen (of eisen) dat je een bepaalde song draait. Soms denken ze dat ze gogo-dansers zijn, en met hun zatte lijf staan ze dan voor je neus zichzelf belachelijk te maken met de slechtste dans ooit.

En dat zijn dan nog de minste. Want af en toe krijg je dan een echt strontzatte meneer of mevrouw naast je staan, die ook nog eens agressief wordt. Als je die ene plaat die ze willen horen (en dat kan werkelijk alles zijn, van hardrock tot smartlap, tot een zeer onbekende song die je dan echt niet meehebt) niet opzet dan veranderen ze heel snel van lastige klant in een klein monster. Intussen moet je toch proberen verder te DJ’n en de rest van het plezante publiek te entertainen. Lastig hoor. Ook al zit ik zelf nu sinds een half jaartje in de wijnbusiness met www.wijnornelis.be moet ik toch toegeven dat dat het gruwelijkste is: dronken mensen die je tijdens je job komen lastig vallen. Alcohol kan van fijne mensen echt lastige klanten maken.

Maar hey, dit weekend viel het goed mee. Van agressie was er gelukkig geen sprake, alleen die ene meneer die maar bleef zagen om een plaatje te draaien van een artiest waar ik nog nooit van gehoord had, was wat lastig en zijn opgestoken middelvinger nadien was niet zo leuk. Maar de rest van het publiek was in goede doen.

Ik hoop maar één ding, voor al die feestvierders, en voor alle andere mensen die ‘s nachts op de baan zijn: een glaasje op kan zeker plezant zijn, maar hopelijk zijn die vele dronken mensen niet meer achter het stuur gekropen. Want de DJ lastig vallen om een plaatje te horen is één ding, maar dronken chauffeurs, dat is echt mijn allergrootste schrik wanneer ik zo midden in de nacht onderweg ben van fuif naar fuif naar bed.