Er is nog één ding dat ik dringend van mijn papa leren moet

Mijn papa en ik zijn een weekendje samen op pad. Na bijna twee jaar covid heb ik hem eindelijk nog eens mee kunnen nemen naar Barcelona. Ik kan je wel zeggen: we genieten met volle teugen van elke seconde. Ik krijg fantastisch veel lieve reacties van mensen die zeggen dat we er volop moeten van profiteren. Geloof me: dat doen we. We maken nu herinneringen die niemand ons nog afpakt.

Heel veel mensen sturen me ook dat we zo goed op elkaar lijken. “Twee druppels water” sturen veel mensen, en zelfs “jullie lijken wel een tweeling”. Dat laatste is dan vooral voor papa flatterend want hij is 74 en ik 48. Maar ik vind het een groot compliment hoor, want mijn papa is mijn grote voorbeeld. Een man naar wie ik enorm opkijk. En ja, we hebben ook hetzelfde kapsel… het zit in de familie.

Niet alleen uiterlijk zijn er er veel gelijkenissen tussen ons beiden. Ook veel van de karaktertrekken van papa heb ik mogen erven. We zijn allebei nogal gedreven. Als we ergens voor gaan, dan is dat volle bak. Opgeven staat niet in onze agenda. We zijn ook graag constant bezig.

Papa snapt heel goed ik een paar jobs combineer met een rijk sociaal leven en weinig slaap, hij heeft zelf een carrière als topsporter en trainer achter de rug, maar ook in het onderwijs en in het verenigingsleven en vrijwilligerswerk was papa altijd aan de slag. Nooit had hij een lege agenda. En dat is vandaag nog steeds het geval. Bezig baasje, die Ornelis.

Papa is ook net als ik een grote levensgenieter. Hij houdt van lekker eten en is een wijnliefhebber. Samen met mama (die overigens een hele goede hobby chef is) gaat hij graag op restaurant. Daarin lijken we toch ook goed op elkaar. En nog een gelijkenis: papa heeft een mening, over alles en nog wat, en die is meestal goed gefundeerd, en hij komt graag voor zijn mening op.

Toch is er iets wat ik nog van mijn papa leren moet. Dat merkte ik opnieuw toen we gisteren aan het praten waren. Papa is een stuk milder dan ik. En papa is een levensgenieter, maar kent veel beter dan ik zijn grenzen. “Na het eten nog een wijntje op het terras?” vroeg ik hem. Dat zag hij wel zitten. “Maar eentje, niet meer hé” zei hij. En zo gezegd zo gedaan. Papa houdt van een goed glas, maar ik heb hem nooit dronken gezien. Genoeg is genoeg. Ik durf wel eens wat langer doorgaan…

Ook in zijn opinies is mijn papa een stuk gematigder dan ik. Hij heeft overtuigde meningen, maar hij zal altijd pro’s en contra’s wikken en wegen, en veel respect hebben voor andere meningen. Te controversiële meningen de wereld insturen vindt hij niet nodig. Hij houdt niet van ruzie maken. Wanneer ik soms hele straffe meningen poneerde op Twitter had hij daar toch zo zijn bedenkingen bij. Papa houdt meer van nuance dan ik.

Of, en dat vraag ik me de laatste tijd oprecht af: heeft dat misschien ook iets met de leeftijd te maken? Ik voel namelijk dat ik met het verstrijken van de jaren toch ook een stukje milder wordt. Mijn laatste grote discussie op Twitter is toch ook alweer lang geleden. Ik zoek minder en minder de controverse. “Dat helpt ook niemand vooruit,” zou mijn papa zeggen. Ben ik beetje bij beetje softer aan het worden? Of zou dat dan toch “wijzer” zijn?

Hopelijk is dat het inderdaad dat aan het gebeuren is. Met de jaren word ik misschien ook wat gematigder en milder, en ken ik ook beter meer mijn grenzen. En dan spreek ik niet enkel over mijn opinies en meningen. Want toen papa gisteren rond middernacht na dat laatste glaasje wijn op ons terrasje zijn bed heeft opgezocht, heb ik de kurk ook op de fles gedaan en ben ik ook gaan slapen. En dat deed me deugd. “Genoeg is genoeg, morgen is er weer een dag,” dacht ik. Het kon zo een uitspraak van papa zijn. En vanochtend waren we beiden voor zeven uur wakker.

Dat is wat ik van papa leren kan. Een mening hebben, hard leven, genieten van elke dag, maar wel met mate, minder jachtig, minder controversieel, en op tijd stoppen. Dat doet hij zo goed. En ik leer het hopelijk ook. Want papa is absoluut geen verbitterde oude man, hij is amper 74, jong van geest en staat open in de wereld. Laar ons hopen dat ik ook zo worden mag. En dat het klopt, dat ik niet enkel qua uiterlijk maar ook qua persoonlijkheid steeds meer op hem ga lijken. Het zou een mooie zaak zijn, voor mezelf, en voor de mensen rondom mij. Ja, papa, je bent mijn voorbeeld.