Erg veel geklaag en schrik in de horeca in Barcelona

Het was weer een zalig weekje vakantie in Barcelona. Mooi weer. Veel gewandeld. Rustig wat gewerkt. Terrasjes gedaan. Concertje meegepikt. Lekker gegeten. Goede vrienden terug gezien. Mooie restaurantjes ontdekt. Kortom: het was weer schitterend om even wat bij te tanken in mijn tweede thuisstad.

Veel mensen vroegen me wel hoe het nu zit met de betogingen en de protesten. Eerlijk gezegd: weinig van gemerkt deze week. Ja, vorige zaterdag was er een betoging van de mensen die voor onafhankelijkheid zijn. En vorige zondag eentje van zij die voor de eenheid van Spanje willen blijven strijden. Beide betogingen zijn behoorlijk rustig verlopen. Ik las zelfs in de krant dat de opkomst bij beide betogingen een beetje tegenviel. De opflakkering die we gekend hebben toen de Catalaanse politici een paar weken geleden werden veroordeeld tot een lange gevangenisstraf, lijkt weer wat geluwd te zijn. Maar…

Maar er is echt wel een grote maar. De gewelddadige protesten enkele weken terug hebben Catalonië weer geweldig veel pijn gedaan. Ten eerste binnen de bevolking zelf. Beide kampen willen geen compromissen meer sluiten, en graven zich steeds dieper in hun stellingen in. Dat is geen goed nieuws. Steeds minder hoor ik praten over compromissen. Binnen wijken, binnen huizen, binnen bedrijven, binnen gezinnen loopt de kloof en ze wordt steeds dieper. Terwijl praten volgens mij de enige oplossing is. Maar die bereidheid is er steeds minder.

En dan zijn er de gevolgen voor de economie. En die zijn echt zwaar. In elk restaurant waar ik de voorbije week ging eten ging het er wel over, toen ik met de chefs of de mensen in de zaal even doorpraatte over de protesten. Eén van mijn favoriete restaurants had op de vrijdag van de gewelddadige betoging 48 annuleringen gehad. Nooit meegemaakt. Het restaurant zat maar halfvol. Normaal gezien moet je maanden op voorhand reserveren om er een tafeltje vast te krijgen. Maar ja, mensen sloegen in paniek, en wilden gewoon thuis of in hun hotelkamer blijven.

En nu voelen ze het dus keihard in alle restaurants, cafés, winkels en clubs. Na het volgens Spanje illegale, en dus zwaar aangepakte referendum over onafhankelijkheid in 2017 had de economie en het toerisme al een stevige knauw gekregen, maar dat was weer langzaam hersteld. Maar nu lijkt het nog een stuk erger te zijn geworden. Veel toeristen denken: “laat ons maar eens iets anders doen dan Barcelona, steden genoeg, in Spanje en daarbuiten.” En ik snap ze. Ook al is er in de meeste wijken bijna nooit iets aan de hand, je zult maar eens de pech hebben om hier op het verkeerde moment te zijn. En de economie lijdt daar ontzettend onder. Ik denk dat veel horecazaken het erg moeilijk hebben op dit moment. Eén voordeel misschien: in sommige restaurants waar je bijna nooit een tafeltje te pakken kreeg lukt dat tegenwoordig plots veel makkelijker. Het is er gewoon minder druk.

Niemand in Catalonië leest deze blog en zit op mijn mening te wachten. Maar ik blijf er van overtuigd dat de leiders in Barcelona en die in Madrid echt moeten praten. Er moeten compromissen gesproken worden. Het moet over een soort van autonomie gaan, en er moet gewoon een soort van amnestie komen voor de veroordeelde Catalaanse politici. En de Catalaanse onafhankelijkheid-strijders moeten beseffen dat het draagvlak voor een eenzijdige afsplitsing gewoon niet groot genoeg is. Dit is een verscheurde regio. En elke dag wordt de situatie ernstiger. En dat maakt niemand gelukkig.