Gisterenavond gingen we dineren in Coque, een restaurant met 2 sterren in Madrid. Het interieur is spectaculair. Eclectisch. Met verschillende ruimtes waar je dineert. Het is een culinaire reis die start in de bar, de volgende hapjes krijg je in de immens uitgebreide wijnkelder, daarna in wat zij de “sacristie” noemen, een soort van kapel met enkel sherrywijnen. Vervolgens krijg je twee hapjes in de keuken, en dan pas ga je voor het eigenlijke menu aan tafel zitten. Een speciale ervaring met creatieve gerechten rond typische Spaanse ingrediënten. Maar eigenlijk begon de avond al hilarisch, bij het eerste hapje, in de bar.
We kregen daar om te beginnen een glaasje Vermouth met daarop een soort van grote luchtbel vol smaak die met veel rook ontplofte op ons glas. Dat was al bijzonder, een beetje grappig zelfs. Maar het eerste hapje dat we kregen was wel echt heel erg onverwacht. Het zag er in feite uit als een gevulde taco met schilfers op, maar het werd door het meisje dat ons serveerde voorgesteld als: “dickpic with guacamole and foie gras”. Ik geloofde m’n oren niet en vroeg haar beleefd: “can you repeat that please?” Mijn partner had immers net hetzelfde gehoord. Zegt dat Spaanse meisje dus opnieuw met een uitgestreken gezicht: “dickpic with guacamole and foie gras, sir”.
Wij proestten het letterlijk uit. Want het zag er best speciaal en creatief en onverwacht uit maar een dickpic was het zeker niet. Toen we het hapje half in een slappe lach naar binnen hadden gespeeld wisten we nog steeds niet wat we geproefd hadden. We moesten het weten, dus we hebben het maar aan haar collega gevraagd. Bleek het dus “chickpea” te zijn, kikkererwt, waar ze een krokantje van hadden gemaakt, maar zo sprak ze het in geen duizend jaar uit. Haar Engels was duidelijk niet zo heel erg goed. Ze had de hapjes dus fonetisch van buiten geleerd, met alle humoristische gevolgen van dien …
Ze maakte van de chickpea dus iets als “tjikpik”, kortom, dickpic. In een restaurant met de naam Coque is dat een keiharde binnenkomer, toch? Hilarisch.
PS: hieronder een foto van de bewuste dickpic. Wees beleefd, gelieve die niet ongevraagd naar andere mensen door te sturen.
Zoals jullie weten ben ik heel vaak in Barcelona. Ik heb er ook mijn reisgids Mijn Barcelona over geschreven, die nog steeds te koop is op www.mijnbarcelona … Lees meer
Ik geef het toe: af en toe een beetje stout zijn kan geen kwaad. Maar vandaag heb ik het niet over ondeugend gedrag, wel over het bier. Stout is een donkere biersoort met een volle, geroosterde smaak die doet denken aan koffie, cacao en pure chocolade … Lees meer
Ik krijg af en toe de vraag van een journalist: wat zou jij eten als het je laatste avondmaal zou zijn?Ik vind dat eigenlijk een bijzondere gedachte, want ik hoop zo ontzettend hard dat ik op een dag gewoon rustig mag vertrekken in mijn slaap … Lees meer
4 november is officieel “Candy Day”, of gewoon: snoepjesdag. Het idee is dat zoetigheden die dag eens goed gevierd mogen worden. Snoep bestaat al waanzinnig lang … Lees meer
Ik krijg er vaak opmerkingen over, soms plagerig, soms verbaasd. Mensen die op sociale media zien dat ik op vakantie in Barcelona al om zes uur in de gym sta te sporten, vragen me geregeld of ik niet helemaal gestoord ben … Lees meer
Vandaag las ik in de krant dat steeds meer warme bakkers vrouw zijn. En eerlijk, dat vond ik een heerlijk bericht. Een beetje onverwacht misschien, maar tegelijk ook heel logisch als je erover nadenkt … Lees meer
Vorige week ben ik weer eens langsgeweest bij Kris en Sabine, het lieve koppel dat al jaren de mooiste bloemenwinkel van Lochristi en omstreken uitbaat, Bloembinderij Naudts-Boone op het dorpsplein … Lees meer
Er was een tijd dat je op geen enkel terras kon zitten zonder dat iemand naast je een glas gin-tonic met een halve botanische tuin erin liet neerdalen … Lees meer