Triest na sluiting van mijn andere stamrestaurants

Gisterenavond bracht ik het trieste nieuws dat het toprestaurant Tickets van Albert Adria in Barcelona definitief de deur sluit. De belangrijkste reden: Covid. Er komt dus voorgoed een einde aan één van de mooiste restaurants in de wereld. Mijn nummer 1 is niet meer. In sommige restaurants ben je na verloop kind aan huis.  Je krijgt er vaak je zelfde tafeltjes. De obers kennen je. Ze weten of je plat of spuitwater neemt. Ze kennen je favoriete gerechten en wijnen. Ze weten welke nieuwe gerechten of specialiteiten ze je zeker moeten voorstellen. Je bent meer dan een klant. Je bent een vriend. Familie zelfs. “Brooo, this is your home,” zei Xavi Alba, de directeur van Tickets telkens wanneer we er arriveerden, en hij gaf ons een knuffel en een glas champagne. We hebben er tientallen avonden doorgebracht met onze echte familie en beste vrienden. Wanneer Tickets nu sluit, is dat voor mij zoveel meer dan een restaurant dat de deuren dicht doet. Dat hakt er in, maar het is niet de eerste keer dat ik dit meemaak.

Ook in het verleden zijn zo’n restaurants gesloten. Plekken waar ik mijn hart was verloren. Waar ik tientallen, honderden keren heb gegeten. Restaurants waar ik de mooiste avonden van mijn leven heb doorgebracht. De eerste keer dat dat mij overkwam was in Leuven, nu wellicht meer dan twintig jaar geleden.  ‘De Vlaamse Reus’ was het eerste restaurant waar ik bijzonder veel kwam. De sympathieke Nederlander Arend en z’n uitstekend kokende vrouw Frida waren de eigenaars van deze gezellige bistro tegenover de peda waar ik toen woonde. De Vlaamse Reus groeide zo’n beetje mee met mijn smaak en mijn studentenbudget en je kon er echt heerlijk eten, lekker met een Provençaalse toets. Toen de Vlaamse Reus er mee ophield was ik er oprecht niet goed van.

Toen ik in Brussel woonde was ik wellicht de trouwste klant van ‘Da Piero‘. Een heerlijke Italiaan aan het einde van de Dansaertstraat. De chef had ooit nog in de Scala in Milaan gekookt voor de grote Maria Callas en de gerechten die hij in z’n traditionele restaurant in de trendy Vlaamse wijk op tafel toverde waren echt (h)eerlijk. Toen Piero z’n geliefde vrouw aan kanker overleed is hij dat nooit meer te boven gekomen. Niet zoveel later moest hij z’n restaurant sluiten. Piero is intussen jammer genoeg overleden. Maar zijn zalige restaurant vergeet ik nooit. Hetzelfde gevoel had ik later bij de sluiting van het zalige Vietnamese restaurant Little Asia van Quyên Truong Thi. Een zalige vrouw, die als bootvluchtelinge naar België was gekomen en het beste Aziatische restaurant van de Benelux uit de grond had gestampt. Een paar jaar geleden ging het definitief dicht, en ook al kwamen we er de laatste jaren minder omdat we niet meer in Brussel woonden, ik vond het superjammer, want we hadden er altijd heerlijke tijden.

Een sluiting die me ontzettend veel pijn heeft gedaan was die van de Paddock in Keerbergen. Meneer en mevrouw De Vogel waren de eigenaars en de maître van dit prachtrestaurant in de Kempense bossen, niet zo ver van waar wij toen woonden. In 1988 kregen ze hun eerste ster en die kwam er helemaal terecht. De super klassieke Franse keuken beheersten de chefs tot in de puntjes. Veel lekkerder kon je niet eten. Maar toen hun chef in 2010 met pensioen ging nam Michelin (volgens mij onterecht) die ster af. Dat hakte erin bij de eigenaars, maar ze hielden er toch de moed in, en het eten bleef er legendarisch lekker. Nergens kon je zo lekker wild eten, de zeebaars in zoutkorst was hemels, en ze serveerden de beste asperges van het land. Maar omdat ze al een eind in de 60 waren sloten ze een paar jaar definitief de deur van The Paddock. Wellicht was dat de sluiting die er bij mij het hardst heeft ingehakt. We hebben in The Paddock zo vaak gegeten, en enkele van de belangrijkste maaktijden van ons leven gingen daar door. Top op vandaag mis ik dit legendarische restaurant.

En nu gaat mijn geliefde Tickets in Barcelona dus ook dicht. Doodzonde. Maar het is niet anders. Soms hebben restaurateurs andere uitdagingen. Toen Sergio Herman Oud Sluis sloot en Gert De Mangeleer stopte met Hertog Jan, deed dat ook pijn, maar daar wilden de chefs na al die jaren aan de top eens andere (misschien zelfs lucratievere en iets relaxere) concepten verkennen, en dan kan je er nog mee leven. Maar faillissementen of persoonlijke drama’s die hakken erin. Hoe dan ook: ik ben dankbaar voor de honderden etentjes die ik al heb mogen doorbrengen in zoveel prachtige restaurants. Nooit vergeet ik die heerlijke lunches en diners. En ik ben de chefs en het personeel voor eeuwig dankbaar voor al dat lekkers en al die gastvrijheid.